Του Γιώργου Παναγιωτάκη.
Είναι το μυθιστόρημα με το οποίο το 1974 ο Στίβεν Κινγκ ξεκίνησε την μεγάλη -και ιδιαίτερα προσοδοφόρα- συγγραφική καριέρα του. Κεντρική ηρωίδα είναι μια μοναχική έφηβη που ζει σε μια αμερικανική κωμόπολη μαζί με την θρησκόληπτη καταπιεστική μητέρα της. Η Κάρι δεν είναι καθόλου δημοφιλής στο σχολείο και υφίσταται συχνά λοιδορίες και εξευτελισμούς από τους συμμαθητές της. Κάποια στιγμή, η καταπιεσμένη οργή της θα απελευθερώσει τις τηλεπαθητικές δυνάμεις που κρύβει μέσα της και το αποτέλεσμα θα είναι καταστροφικό για ολόκληρη την πόλη.
Εκτός από το υπερφυσικό στοιχείο, το οποίο βέβαια ο Κινγκ χειρίζεται με μεγάλη άνεση, το βιβλίο ξεχωρίζει για την περιγραφή του καταπιεστικού περίγυρου: την θρησκοληψία της μικρής πόλης, το bulling στο σχολείο, την υποκριτική στάση κάποιων καθηγητών… Μια άλλη ενδιαφέρουσα παράμετρος έχει σχέση με την σεξουαλική αφύπνιση της ηρωίδας, η οποία λειτουργεί προσθετικά στην καταστροφική δύναμη που βγαίνει από μέσα της.
Η μεγάλη εκδοτική επιτυχία οδήγησε σχεδόν άμεσα στην μεταφορά του μυθιστορήματος στη μεγάλη οθόνη. Η πρώτη αυτή ταινία βγήκε στις αίθουσες το 1976 και έφερε την, αρκετά αναγνωρισμένη ήδη, υπογραφή του Μπράιαν Ντε Πάλμα. Ο τελευταίος έφτιαξε ένα φιλμ που κινείται ανάμεσα στα είδη του ψυχολογικού θρίλερ και της ταινίας τρόμου και είναι γαρνιρισμένο με την χαρακτηριστική αισθητική της νέας, τότε, γενιάς του αμερικανικού κινηματογράφου. Στην ταινία του Ντε Πάλμα, τον κεντρικό ρόλο επωμίστηκε η Σίσι Σπέισικ που, αν και τότε ήταν σχεδόν είκοσι έξι χρονών, κατάφερε να ενσαρκώσει μοναδικά την έφηβη ηρωίδα.
Αυτές τις μέρες βγαίνει στις αίθουσες μια καινούρια κινηματογραφική διασκευή σε σκηνοθεσία της Κίμπερλι Πιρς. Η Πιρς έγινε γνωστή το 1999 με το “Boys don’t cry”, μια ταινία για ένα αγόρι εγκλωβισμένο στο σώμα κοριτσιού (η Χίλαρι Σουάνκ είχε κερδίσει το Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου για την καταπληκτική ερμηνεία της). Η διαφορετικότητα και η διαχείρισή της είναι ένα από τα θέματα που κυριαρχούν και στην καινούρια της ταινία. Η ιστορία μεταφέρεται στο σήμερα κάτι που κάνει ακόμα πιο σκληρό τον ενδοσχολικό εκφοβισμό – για παράδειγμα οι εξευτελισμοί καταγράφονται με κινητά τηλέφωνα και ανεβαίνουν στα σόσιαλ μίντια- και ξυπνάει στους θεατές μνήμες από τα φριχτά γεγονότα που έχουν λάβει χώρα κατά καιρούς στα αμερικανικά σχολεία.
Σε μια από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές, η Κάρι έχει την πρώτη της εμμηνόρροια στα ντουζ του σχολείου. Το γεγονός την αναστατώνει και για έναν επιπλέον λόγο: η μισότρελη μητέρα της, θεωρώντας το κόκκινο χρώμα συνυφασμένο με την αμαρτία, το έχει απαγορέψει στο σπίτι. Έτσι, το αίμα, παρά τον τρόμο που της προκαλεί, αποκτά και μια σχεδόν λυτρωτική διάσταση που θα γίνει ακόμα πιο έντονη όταν θα ξεκινήσει η μεγάλη εκδίκηση κατά πάντων. Θα μπορούσε λοιπόν κανείς να πει πως η Κίμπερλι Πιρς, έφτιαξε μια αρκετά …σκεπτόμενη ταινία φρίκης που απευθύνεται βέβαια στο συνηθισμένο κοινό αυτών των φιλμ, αλλά δεν αποτρέπει και τους πιο απαιτητικούς θεατές από το να την παρακολουθήσουν.
Στον ομώνυμο ρόλο βρίσκουμε την νεαρή Κλόι Γκρέις Μόρετζ (την είχαμε πρωτογνωρίσει το Hugo του Μάρτιν Σκορσέζε) ενώ την μητέρα ενσαρκώνει με τη γνωστή της ερμηνευτική δύναμη η Τζούλιαν Μουρ.
Η ταινία
Carrie, 2013, 100 λεπτά
Σκηνοθεσία: Κίμπερλι Πιρς
Παίζουν: Κλόι Γκρέις Μόρετζ, Τζούλιαν Μουρ
Ημερομηνία πρώτης προβολής: 5 Δεκεμβρίου 2013
Δείτε το τρέιλερ http://www.youtube.com/watch?v=LxwPUSWRaJo
Το βιβλίο
Στίβεν Κινγκ, Κάρυ
Επιλογή-Θύραθεν, 2012, 232 σελίδες
Μετάφραση: Γιάννης Αβραμίδης
