Του Χρίστου Παπαγεωργίου (*).
Στις 19 Μαρτίου, ημέρα Σάββατο, στην πόλη της Λάρισας πραγματοποιήθηκε το 4ο Φεστιβάλ Ποίησης, που διοργάνωσε η Περιφέρεια, ο Δήμος και το περιοδικό Θράκα. Στο Φεστιβάλ πήραν μέρος ποιητές από τη Θεσσαλία, όπως επίσης από Αθήνα και από διάφορα νησιά. Νέοι, ως επί το πλείστον, δημιουργοί, με ένα ή δύο βιβλία στο ενεργητικό τους, φίλοι μεταξύ τους και συνοδοιπόροι, που δεν αντιμάχονται με την αντιπαλότητα άλλων εποχών. Ποιητές που διασκεδάζουν μαζί, που διαβάζει ποιήματα ο ένας στον άλλον, που δουλεύουν συλλογικά και γράφουν εντελώς αποενοχοποιημένα, αφού ούτε για τον εμφύλιο ευθύνονται, ούτε για τη χούντα, ούτε για το χάλι της μεταπολίτευσης. Ήταν αληθινά συγκινητικό το γεγονός, ότι τριαντάρηδες και τριανταπεντάρηδες ποιητές κατέθεταν την προσωπική τους ευαισθησία, σ΄ένα κοινό διακοσίων ανθρώπων- που εντελώς υποψιασμένο αντιδρούσε στο καλό αποτέλεσμα – και φαινόταν ότι παίρνουν πια τη σκυτάλη από τους παλιότερους Ηλία Κεφάλα, Κώστα Λάνταβο και Σωτήρη Παστάκα- που συμμετείχαν στην εκδήλωση με ενδιαφέροντα ποιήματα- , για να οδηγήσουν την ποίηση ακόμα μακρύτερα. Συσπειρωμένοι γύρω απ΄το «αθώο» ακόμα περιοδικό Θράκα , γύρω από τη συντροφιά των εκδόσεων Μελάνι, Γαβριηλίδης, Μανδραγόρας, οι νέοι αυτοί ποιητές, παρά την αμηχανία, το στρες, το άγχος της έκθεσης και τη δικαιολογημένη τους ευθύνη γι αυτό που καλούνται να πράξουν στο μέλλον, διάβασαν τα έργα τους, άλλοι με ικανότητα ηθοποιού και άλλοι με έντονη νευρικότητα, και χειροκροτήθηκαν και για την ποιότητα των ποιημάτων τους και για την προσπάθεια τους να εκφράζονται ποιητικά σε μια άκρως αντιποιητική εποχή. Δεν αναφέρω τα ονόματά τους και γιατί κάποιον θα ξεχάσω και για να μην χαλάσω την ισορροπία που χαρακτηρίζει τις καταθέσεις τους. Η βραδιά κύλησε γεμάτη ποιήματα, υποσχέσεις, φιλιά, αγκαλιές, κρασί και ραντεβού για το χρόνο, την ίδια πάνω κάτω ημερομηνία.
Με όσους μίλησα πριν την εκδήλωση αλλά και μετά για το Φεστιβάλ Ποίησης που η πόλη της Λάρισας φιλοξένησε, υποδέχτηκε και πραγματοποίησε, η αντίδραση ήταν όχι απλά θετική, αλλά πολύ περισσότερο ένθερμη και επαινετική. Ναι λοιπόν, η Λάρισα για μια ακόμη φορά πρωτοτύπησε, με το μεράκι κάποιων νεότατων ποιητών, που ξέρουν καλύτερα από τον καθένα , πώς η ποίηση είναι η υψηλότερη τέχνη, την οποία ενίοτε, όποιος την ασκεί, πρέπει να την εκφράζει και μεγαλοφώνως. Ακόμη κι αν τα πόδια είναι αποκομμένα απ΄το υπόλοιπο κορμί λόγω της αγωνίας και της πρόκλησης στην οποίαν συμμετέχουν.
(*) Ο Χρίστος Παπαγεωργίου είναι ποιητής και συμμετείχε στο Φεστιβάλ της Λάρισας.