της Αλεξάνδρας Ντούμα
Το θέμα επαναπροσδιορισμού του αντού (undo) που σύμφωνα με την κυβέρνηση πρωτοεμφανίστηκε τέλη Δεκεμβρίου, είχε υποπέσει στην αντίληψή μου και έγινε -όπως μπορώ επιτέλους να ανακοινώσω και δημοσίως, αντικείμενο προσωπικής μελέτης, πολύ πριν τη σημερινή επίσημη ανακοίνωση του Υπουργείου. Το Υπουργείο συνέστησε στους πολίτες ηρεμία, προσεκτικές κινήσεις και διαβεβαίωσε ότι ο ΠΟΠ (Παγκόσμιος Οργανισμός του Παρόντος) εργάζεται για την επίλυσή του, μια επίλυση που με τη βοήθεια όλων μας είπε, θα είναι σύντομη και με τις λιγότερο δυνατόν απώλειες για το παρόν του μέλλοντος. Η Ανακοίνωση ήταν ιδιαίτερα προσεκτική και στοχευμένη, εκθέτοντας αβίαστα στο ευρύ κοινό τα τόσα – όσα και κρυπτικά τα υπόλοιπα σε εμάς που.
Αρκετές μέρες πριν την Ανακοίνωση και συγκεκριμένα την Κυριακή 10 Νοεμβρίου, μετά το καθιερωμένο μεσημεριανό οικογενειακό τραπέζι με ψάρια και σχετικά συνοδευτικά (ένα μενού που παραμένει ακριβώς ίδιο, εδώ και πολλούς μήνες), πήρα μια κούπα καφέ και κλείστηκα στο γραφείο μου, να ολοκληρώσω το άρθρο που όφειλα να παραδώσω έως το πρωί της επομένης. Υπολείπονταν ο επίλογος και ένας τελευταίος συντακτικός έλεγχος και ήθελα να το τελειώσω το συντομότερο, ώστε να προλάβω την απογευματινή προβολή της ‘Οικογένειας Άνταμς’, που είχα υποσχεθεί να πάω την κόρη μου, μαζί με μία φίλη της. Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να πω, πως οι όποιες λεπτομερείς περιγραφές των σκηνών που προηγήθηκαν και έπονται της αποκάλυψης, δεν βρίσκονται εδώ ως εικονοποιητική φιοριτούρα, αλλά ως ουσιαστικά δεδομένα, καθοριστικά στην εξέλιξη και πιστοποίηση των στοιχείων της μελέτης μου.
Ανοίγοντας το αρχείο στον υπολογιστή μου και προχωρώντας στις πρώτες συντακτικές διορθώσεις, πάτησα το βελάκι του πριν ⤺ (αντού) για να γυρίσω στην αμέσως προηγούμενη κατάσταση του γραπτού μου. Ήταν η Στιγμή Μηδέν, όπως ουσιαστικά την αποκαλώ από την αναγνώρισή της ως τέτοια και έπειτα, η πρώτη δηλαδή φορά που βρέθηκα αντιμέτωπος με αυτή τη νέα συνθήκη: τη μη επιστροφή στο ακριβώς προηγούμενο, αλλά στο αμέσως προηγούμενο του προηγούμενου ή αλλιώς την εξαφάνιση μιας βραχυπρόθεσμης (μέχρι εκείνο το σημείο) πληροφορίας, που έκανε τη μνήμη (και άρα και την αλήθεια;) επιλεκτικά υπαρκτή. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς ήθελα να αλλάξω στο κείμενό μου, αλλά στο παρακάτω τυχαίο παράδειγμα, μπορείτε να δείτε πως μου πρωτοαποκαλύφθηκε το διπλό αντού ή καλύτερα η απουσία της αμέσως προηγούμενης μνήμης.
| 3. Κάθε πρωί, πίνω τον καφέ μου σε μία μεγάλη πράσινη κούπα. ⤺
2. Κάθε πρωί, πίνω τον καφέ μου σε μία πράσινη κούπα Παναθηναϊκού. 1. Κάθε πρωί, πίνω τον καφέ μου σε μία πράσινη κούπα. ⤺ |
3: το παρόν – αυτό που έβλεπα εκείνη τη στιγμή στην οθόνη μου –
2: η μνήμη που χάθηκε – η λέξη ‘Παναθηναϊκού’ που προσπέρασε το αντού –
2: η πρώτη μνήμη ή η αρχή – εκεί που οδηγήθηκα από το ένα και μοναδικό αντού –
Φυσικά σε αυτό το συμπέρασμα δεν κατέληξα ευθύς αμέσως και ασφαλώς αρχικά θεώρησα πως ο υπολογιστής μου ή το word μου ή κάτι τέλος πάντων σε αυτό το ψηφιακό εργοστάσιο έχει χαλάσει. Πέρασαν αρκετά restart και search για τυχόν bugs που προκαλούν αυτόν τον περίεργο ‘ιό του αντού’ (όπως αρχικά αναφερόμουν σε εκείνο), μέχρι απλά να δεχτώ ότι μάλλον ήμουν ο πρώτος που τον κόλλησε και πως τις επόμενες ημέρες που θα εξαπλωθεί και θα γίνει ευρέως γνωστός, το antivirus θα κάνει τη δουλειά για την οποία το πληρώνω. Μέσα σε αυτή την παραδοχή και ολοκληρώνοντας το άρθρο μου -με ιδιαίτερα προσεκτική χρήση του χαλασμένου ⤺, το έστειλα στον αρχισυντάκτη μου και ξεκίνησα για το σινεμά.
Στην είσοδο, μας περίμενε η φίλη της κόρης μου με τη μαμά της, που αφού με ευχαρίστησε, είπε: είναι η τρίτη φορά που τις πάτε εσείς σινεμά, είπαμε να το κάνουμε εναλλάξ, την επόμενη φορά είναι σίγουρα η σειρά μας, σύμφωνοι; Ήμουν έτοιμος να πω: ξέρετε αυτή είναι η δεύτερη φορά και για να λέμε του στραβού το δίκιο, δεν έχετε προτείνει ποτέ να τις φέρετε εσείς…, αλλά από ευγένεια απλά χαμογέλασα κουνώντας καταφατικά το κεφάλι και λέγοντας: την επόμενη φορά σίγουρα, ναι. Στο ταμείο, ρώτησα τα κορίτσια μήπως προτιμούνε να δούνε το ‘Αλαντίν’ που παίζει ίδια ώρα στη διπλανή αίθουσα, για να πει η κόρη μου: μπαμπάαα άσε τα αστεία, αφού αυτό το είδαμε την προηγούμενη φορά. Για να της απαντήσω: Την προηγούμενη φορά αγάπη μου είδαμε το Toy Story2, δε θυμάσαι; Και για να πει με τη σειρά της, η φίλη της: όοοοχι αυτό το είδαμε την πρώτη φορά που ήρθαμε όλοι μαζί σινεμά, την προοο προηγούμενη φορά, την προηγούμενη φορά είδαμε τον Αλαντίν. Μόνο που εγώ δε θυμάμαι να τον είδα, μόνο που εγώ δε θυμάμαι την προηγούμενη φορά.
Δεν ξέρω αν έγινε τελείως τυχαία ή αν το bug του αντού στον υπολογιστή μου ήταν προμελετημένο ώστε να ξέρω, όμως από εκείνη την μέρα ξέρω πως η μνήμη μου λειτουργεί με μία σταθερή αριθμητική ακολουθία (αν+1 = αν + 2), μια αριθμητική συγκεκριμένα πρόοδο με διαφορά 2, όπου τα 2,4,6,8,10 αποτελούν στοιχεία μνήμης, ενώ τα 1,3,5,7,9 δεν υπάρχουν ή αν υπάρχουν είναι απλώς κενά μνήμης – με μία και μοναδική εξαίρεση μιας ίδιας επαναλαμβανόμενης μνήμης (όπως για παράδειγμα τα ψάρια που κάθε Κυριακή έχουμε ανελλιπώς στο τραπέζι μας) σε συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα που δημιουργούν μια νέα –αλλά και πάλι συγκεκριμένη- ακολουθία: 7, 14, 21…
Πέρασα τις επόμενες ημέρες μέχρι και τη σημερινή Ανακοίνωση, σημειώνοντας τα κενά μνήμης που μετέπειτα διασταύρωνα την ορθότητα ή αλλιώς την έλλειψή τους και κυρίως, παρατηρώντας σιωπηλά τους άλλους… δεν ήμουν ο μόνος, δεν ήμουν εγώ, ήμασταν εμείς.
Χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρος, ότι αποτελώ το υποκείμενο Μηδέν σε αυτή τη νέα συνθήκη του αντού, θέλω με αυτό το άρθρο να σας διαβεβαιώσω (έχοντας μάλιστα στην κατοχή μου όλα τα επαρκή στοιχεία, που εφόσον μου ζητηθούν από τις Αρχές, το Υπουργείο και τον ΠΟΠ θα καταθέσω), ότι όχι μόνο τα πρώτα δείγματα ήταν εμφανή ενάμιση περίπου μήνα πριν την επίσημη παραδοχή της κατάστασης, ούτε ότι δεν ήμουν ο μόνος, αλλά κυρίως πως, ενώ εγώ έχω μνήμη ή ζω αν θέλετε, στους άρτιους 2,4,6,8,10 υπάρχουν άλλοι που ζουν στους περιττούς 1,3,5,7,9. Και ναι, αναρωτιέμαι -όπως και εσείς φαντάζομαι, τι θα γίνει αν γίνουμε πολλοί ή αν κάποιοι χρησιμοποιήσουν προς όφελός τους (αν δεν έχει ήδη γίνει) τα κενά μνήμης και ακόμη χειρότερα, τι θα γίνει αν αναγκαστούν να επιλέξουν άρτιους ή περιττούς;
Αθήνα, 30 Φεβρουαρίου 2020
