της Όλγας Σελλά
Η εαρινή και η μεταπασχαλινή σεζόν ολοένα και διογκώνεται τα τελευταία χρόνια. Οι λόγοι πολλοί, εν πολλοίς γνωστοί: οι ολοένα αυξανόμενες νέες ομάδες που παρουσιάζουν τις δικές τους δουλειές, καλλιτέχνες που μετά τη συμμετοχή τους σε μια παράσταση ρεπερτορίου που ολοκληρώθηκε θέλουν να δείξουν και μια δική τους δουλειά, οι επιχορηγούμενες παραστάσεις από το υπουργείο Πολιτισμού που πρέπει να παρουσιαστούν εντός σεζόν. Πολλές παραστάσεις, ασφυκτικά πολλές, μικρή η σκηνική διάρκεια ζωής τους. Κάποιες από αυτές, όσες κάνουν γκελ, όσες βρουν τον –οικονομικό- τρόπο, ίσως να συνεχιστούν και την επόμενη σεζόν. Κάποιες άλλες θα καταγραφούν ως η πρώτη δοκιμή, η πρώτη έκθεση, η πρώτη απόπειρα εκπλήρωσης ενός ονείρου. Γι’ αυτό το λόγο τα επόμενα κριτικά σημειώματα, μέχρι το τέλος της άνοιξης, δεν θα αφορούν μόνο μία παράσταση, αλλά θα αναφέρονται σε δύο ή τρεις, κάθε φορά. Χωρίς τον περιορισμό του θεματικού άξονα, ώστε να δημιουργούν ενότητα. Χωρίς αξιολογική σειρά στο κριτικό σημείωμα.
«Garamond 12»
Είναι μια δημοφιλής γραμματοσειρά η Garamond 12. Και είναι αυτή με την οποία επιμένει να γράφει όλα του τα βιβλία ένας ιδιόρρυθμος συγγραφέας, που δεν εμφανίζεται ποτέ. Ο Μαρκ Χάντερ. Κι αυτός είναι ο τίτλος -«Garamond 12»- του θεατρικού έργου της Μαρίας Δριμή, που παρουσιάζεται στο θέατρο «Πορεία», το οποίο συνεχίζει, από πέρυσι, την εαρινή παρουσίαση των κειμενικών καρπών του Εργαστηρίου Πυροδότησης Θεατρικής Γραφής, που εμπνεύστηκε και στηρίζει ο Δημήτρης Τάρλοου, με διδάσκοντες και συντονιστές τον Θανάση Τριαρίδη και τον Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη. Κι αυτό είναι το τρίτο έργο που βρίσκει το κοινό του, μετά το «Νυχιάνγκ» της Ευαγγελίας Γατσωτή και το «Labor» της Ανθής Τσιρούκη.
Ο Μαρκ Χάντερ (Αλέξανδρος Μαυρόπουλος) ζει με τη μητέρα του, έχει αγοραφοβία και έχει να βγει από το σπίτι του περίπου 30 χρόνια. Η μητέρα του, η Μπεθ (Μαρία Ζορμπά), τον καθοδηγεί, τον ποδηγετεί, του καλλιεργεί την εξάρτηση από εκείνην, και του μεταφέρει όσα θέλει από τον έξω κόσμο που εκείνη απολαμβάνει. Όμως έρχεται η στιγμή που ο εκδότης του Χάντερ επιμένει για παρουσιάσεις. «Χρειάζομαι ένα εγώ για τον έξω κόσμο», λέει. Και η δαιμόνια μαμά του Μαρκ σκέφτεται να προσλάβουν κάποιον που να τον υποδύεται στον έξω κόσμο. Κι έρχεται ο Τζέικ (Χάρης Τζωρτζάκης), που προσεγγίζει με κατανόηση και ηρεμία τον φοβικό Μαρκ και του μεταδίδει την ανάγκη να ζήσει. Κι αρχίζει να αμφισβητεί ό,τι ζούσε ο Μαρκ. Και εναντιώνεται στη μαμά –Μπεθ: «Έχω σταματήσει να μεγαλώνω». «Έγινα συγγραφέας από τη δυστυχία μου». Και μαζί με τον Τζέικ, έρχεται κι έρωτας, στο πρόσωπο μιας ανερχόμενης μυθιστοριογράφου, της Κάρεν (Σίλια Μπισιώτη), που βλέπει τον Τζέικ ως Μαρκ, όμως. Και όλα αλλάζουν. Κι αυτοί οι δύο νέοι άνθρωποι τραβούν απ’ το μανίκι τον καθηλωμένο Μαρκ, του δείχνουν τη ζωή, τη χαρά, το χρώμα, προς μεγάλη απογοήτευση και απέραντο τρόμο της μαμάς Μπεθ. Ο Μαρκ φοράει ξανά τα παπούτσια του, τραγουδάει, χορεύει, δοκιμάζει όσα δεν τόλμαγε τόσα χρόνια. Τώρα τα φαντάσματα είναι στο ύψος του, δεν τον υπερβαίνουν. Τα αντιμετωπίζει στα ίσα. Θα τολμήσει να κάνει το μεγάλο βήμα; Θα μπορέσει να γίνει αυτάρκης ενήλικος; Θα μπορέσει να είναι ο εαυτός του; Και πώς θα αντιδράσει η μαμά Μπεθ; Ένα έργο για τις χειριστικές γονεϊκές σχέσεις, για την καθήλωση στην ασφάλεια του σπιτιού, για τη διαδικασία ενηλικίωσης και την αποδοχή της πραγματικής ζωής, ένα έργο για τους δαίμονες των δημιουργών, που η Μαρία Δριμή διαχειρίστηκε με μαεστρία, ευαισθησία, σασπένς, τρυφερότητα, ειλικρίνεια. Έπλασε πλήρεις χαρακτήρες, έπαιξε επιτυχημένα με το παρόν και το παρελθόν, με τα φαντάσματα και το φως. Και ένας επίσης νεαρός σκηνοθέτης, ο Ρώσος Sergei Okunev ζωντάνεψε με κέφι, με φαντασία, με ρυθμό αυτό το γοητευτικό νέο κείμενο. Εύστοχα, εύγλωττα και ανάγλυφα της ατμόσφαιρας αυτού του σπιτιού και των δαιμόνων που έχουν οι ένοικοί του, τα σκηνικά και τα κοστούμια της Αλέγιας Παπαγεωργίου και συμπληρωματική -στο τελικό πλήρως ικανοποιητικό αποτέλεσμα της παράστασης- η δουλειά όλων των συντελεστών της. Εξαιρετικός στη διαδρομή του από την έγκλειστη φοβία στο φως ο Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, με εμπειρία και ευαισθησία η αντίθετη διαδρομή της Μπεθ-Μαρίας Ζορμπά. Ο Χάρης Τζωρτζάκης έφερε με κέφι, ωραία κίνηση και χιούμορ τον αυθορμητισμό του κανονικού ανθρώπου μπροστά σε μια αρρωστημένη κατάσταση, τη δροσιά της ζωής είχε η παρουσία της Σίλιας Μπισιώτη.
Ένας επιτυχημένος θεσμός στο θέατρο «Πορεία», που από την αρχή του μας έδωσε ενδιαφέροντα κείμενα και ενδιαφέρουσες παραστάσεις. Και συνεχίζει…
Η ταυτότητα της παράστασης
Συγγραφέας: Μαρία Δριμή, Σκηνοθεσία: Sergei Okunev, Συνεργάτις στη δραματουργία: Ελένη Κουτσιούμπα, Σκηνικά – κοστούμια: Αλέγια Παπαγεωργίου, Μουσική/ηχητικός σχεδιασμός: Panú, Χορογραφία: Κατερίνα Φώτη, Φωτισμοί: Ναυσικά Χριστοδουλάκου, Βοηθός σκηνοθέτη: Δέσποινα Ρεμεδιάκη, Βοηθός Ενδυματολόγου: Αλεξάνδρα – Αναστασία Φτούλη, Κατασκευή μαριονέτας: Βασιλική Τσιλιγκρού
Φωτογραφίες – Trailer: Χρήστος Συμεωνίδης
Διανομή
Μπεθ: Μαρία Ζορμπά
Μαρκ: Αλέξανδρος Μαυρόπουλος
Τζέικ: Χάρης Τζωρτζάκης
Κάρεν: Σίλια Μπισιώτη
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Κυριακή, Δευτέρα & Τρίτη 21:00
Μέχρι 30/5
«Σκηνές από ένα γάμο»
Όταν το έγραψε ο Ιγκμαρ Μπέργκμαν, πάνε ακριβώς 50 χρόνια από τότε, ταρακούνησε πολλούς. «Σκηνές από ένα γάμο», πρώτα τηλεοπτική σειρά, έπειτα ταινία, κορυφαία στιγμή στην πορεία του Μπέργκμαν. Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 δεν ήταν διόλου αυτονόητο ένα ζευγάρι που ζει μια ζωή παραμυθένια και τακτοποιημένη να χωρίζει, γιατί απλούστατα τα δύο μέλη αυτής της σχέσης άρχισαν να αναζητούν και να διεκδικούν την αυτοτέλειά τους. Ήταν μία ακόμη όψη των αλλαγών που ξεκίνησαν τη δεκαετία του ’60.
Πενήντα χρόνια μετά, η ιστορία του Γιόχαν και της Μαριάννε, πώς συνομιλεί με το κοινό; Η Έλενα Καρακούλη αποφάσισε να το διαπιστώσει, σκηνοθετώντας το έργο αυτό, και διασκευάζοντάς το για το θέατρο, κρατώντας όμως με άψογο τρόπο τον κινηματογραφικό του ρυθμό και «πειράζοντας» λίγο τον χαρακτήρα του δικού της Γιόχαν (Νίκος Ψαρράς) και της δικής της Μαριάννε (Μαρίνα Ασλάνογλου) προς το μεσογειακότερον. Η Αλέγια Παπαγεωργίου έστησε ένα διαμέρισμα του 2023, άνετο και προσαρμοσμένο έξυπνα στη μικρή Σκηνή Ωμέγα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Τους θεατές υποδέχεται το ζευγάρι φορώντας τα καλά του, σαν καλεσμένους του στη γιορτή για τη 10η επέτειο γάμων του. Και το καλωσόρισμα έχει ό,τι έχει ένα τέτοιο πάρτι: κρασί, χορό, φωτογραφίες της διαδρομής τους στο video wall. Και μετά έρχεται η πραγματικότητα. Με τη δομή των σκηνών του Μπέργκμαν που κράτησε η Έλενα Καρακούλη, όπως και τους τίτλους της κάθε σκηνής, τους ειρωνικούς και τους αμφίσημους, ατόφιους. «Αθωότητα και πανικός». «Η τέχνη να σκουπίζεις κάτω από το χαλί», κ.λπ.
Και… «μια μέρα κάτι συνέβη. Δεν είμαι σίγουρη ότι ήταν μια μέρα», λέει η Μαριάννε και είναι η φράση κλειδί του έργου και κάθε σχέσης που ξαφνικά ανατρέπεται. Και η σχέση τους αρχίζει να έχει ρωγμές, αμφιβολίες, ένταση, αγωνία, δυσανεξία, απόρριψη, και την ίδια στιγμή γάτζωμα και εξάρτηση. Η διαδικασία του χωρισμού είναι επώδυνη και μακρόχρονη. «Τελικά έχω απελευθερωθεί από σένα» λέει στο τέλος η Μαριάννε, ενώ έχουν περάσει δέκα χρόνια από το χωρισμό τους, ενώ έχουν κάνει ο καθένας από έναν άλλο γάμο. Αλλά του το λέει καθώς σηκώνεται από το κρεβάτι που μόλις μοιράστηκαν. Ξανά. Οι σχέσεις…
Από τότε έγιναν πολλά. Όμως οι σχέσεις να εξακολουθούν να είναι πολύπλοκες. Και οι ερωτικές, και οι συζυγικές και όλες. Κι έχουν μπολιάσει κι άλλους δημιουργούς με το μυστήριό τους. Ασφαλώς το έργο δεν φέρνει πλέον μια επανάσταση, συνομιλεί όμως πάντα με όσους βιωματικά, συναισθηματικά ή νοσταλγικά βρίσκουν ένα δικό τους κομμάτι στην ιστορία του Γιόχαν και της Μαριάννε. Όπως είπε μια από τους θεατές στο τέλος της παράστασης: «Εγώ τα είχα όλα αυτά εκτός από το ξύλο» (υπάρχει μια σκηνή που ο Γιόχαν ασκεί σωματική βία στη Μαριάννε).
Η Έλενα Καρακούλη έχει στήσει μια φρέσκια παράσταση, και σκηνικά και δραματουργικά. Στο ίδιο μήκος κύματος είναι τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα, τα φώτα του Νίκου Βλασσόπουλου, η μουσική της Violet Louise. Όλα κινήθηκαν εναρμονισμένα με το ρυθμό και την οπτική της παράστασης, χωρίς παραφωνίες. Ο Νίκος Ψαρράς και η Μαρίνα Ασλάνογλου εκτός από ταλέντο και άνεση, έχουν και χημεία και απέδωσαν πειστικότατα τη δίνη, τις αμφιβολίες, τις ενοχές και τις παλινωδίες του ζευγαριού. Η παρουσία της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη στο βίντεο (ως πελάτισσα της δικηγόρου διαζυγίων Μαριάννε) συγκίνησε βαθιά. Και για την ερμηνεία αλλά και για τον ρόλο που υποδύθηκε.
Ένα κλασικό έργο, για μια ιστορία που είναι πάντα επίκαιρη.
Η ταυτότητα της παράστασης
Μετάφραση-δραματουργική επεξεργασία- Σκηνοθεσία: Έλενα Καρακούλη, Σκηνικά: Αλέγια Παπαγεωργίου, Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα, Επιμέλεια Κίνησης: Φαίδρα Σούτου, Μουσική σύνθεση- video: Violet Louise, Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος, Βοηθός σκηνοθέτη: Ανθή Φουντά, Βοηθός σκηνογράφου: Κωνσταντίνα Παπαθανασίου
Φωτογραφία: Σπύρος Περδίου // fb: “Spyros Perdiou” // Insta: “@taospy”
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Μαρίνα Ασλάνογλου, Νίκος Ψαρράς
Φιλική συμμετοχή: Καρυοφυλλιά Καραμπέτη
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη έως Κυριακή στις 8.30μ.μ.
Μέχρι 4/6.
