Σε μια γυναίκα ευρωπαία απονέμεται φέτος το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 2022, στην Αννί Ερνώ για το “θάρρος και την κλινική οξύτητα με την οποία αποκαλύπτει τις ριζες, τις αποξενώσεις και τους συλλογικούς περιορισμούς της προσωπικής μνήμης”
Η Αννί Ερνώ γεννήθηκε στη Γαλλία (Lillebonne) το 1940. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Ρουέν και εργάστηκε σαν καθηγήτρια στο Centre National d’ Enseignement par Correspondence. Τα σύντομα, αυτοβιογραφικά της αφηγήματα -τα οποία δεν ξεπερνούν, συνήθως, τις εκατό σελίδες- ασχολούνται με θέματα της παιδικής της ηλικίας, των σχέσεων με τους γονείς της και με τους ερωτικούς της συντρόφους, χωρίς να χάνουν τη ζωντάνια, τη δύναμη και την οξυδέρκειά τους: “Les armoires vides”, 1974, “Ce qu’ ils disent ou rien”, 1977, “La place”, 1984 (ελλ. “Η θέση”) “Une femme”, 1987, “Passion simple”, 1991 (ελλ. “Πάθος”), “Journal du dehors”, 1993, “La honte”, 1997 (ελλ. “Ντροπή”,) , “Je ne suis pas sortie de ma nuit”, 1999 (ελλ. “Δεν βγήκα από το σκοτάδι μου”), “L’ evenement”, 2000, “La vie exterieure”, 2000, “Se perdre”, 2001 (ελλ. “Χάνομαι”), “L’ occupation”, 2002, “L’ ecriture comme un couteau”- συνεντεύξεις με τον Frederic-Yves Jeannet, 2003. Σε ένα τηλεοπτικό πορτραίτο που ετοίμασε για λογαριασμό του Υπουργείου Πολιτισμού o Timothy Miller, το 2000, η Αννί Ερνώ ισχυρίζεται ότι δύο είναι τα στοιχεία που κυριαρχούν στη γραφή της: αυτό της κοινωνικής ανισότητας, της τομής ανάμεσα στον οικογενειακό κοινωνικό της χώρο και στον κόσμο των γραμμάτων που διάλεξε ν’ ακολουθήσει η ίδια, αφενός, και αφετέρου το στοιχείο της ανδρικής κυριαρχίας στον κόσμο. Μακριά από οτιδήποτε θα μπορούσε να είναι προϊόν της φαντασίας, αναζητά την πραγματικότητα μέσα από τις αναμνήσεις, τις αισθήσεις και τα συναισθήματά της, είτε πρόκειται για συναισθήματα -κοινωνικής- ντροπής, είτε πάθους. “Δεν υπάρχει, κατά τη γνώμη μου”, λέει, “δημιουργική εργασία ή εργασία γύρω από θέματα μορφής που να μην έχει αφετηρία της την πραγματικότητα”. Το 2001 δημοσίευσε το προσωπικό της ημερολόγιο με τίτλο “Se perdre” (“Χάνομαι”). Τα έργα της διδάσκονται στο γαλλικό σχολείο ως σύγχρονη κλασική λογοτεχνία. Το 1984, το αυτοβιογραφικού περιεχομένου έργο της “Η θέση” (La place) τιμήθηκε με το βραβείο Renaudot. Το βιβλίο της τα “Τα χρόνια” (Εditions Gallimard, 2008) τιμήθηκε με τα βραβεία Marguerite Duras (2008) και Francois Mauriac (2008).
Τα βιβλία της κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μεταίχμιο
Για την κυρία Ιωάννα Μαύρη,
Αγαπητή Κυρία ,
με έκπληξη διάβασα στο άρθρο σας για το OULIPO , ότι για πρώτη φορά στη Ελλάδα παρουσιάστηκε απο το περιοδικό Η Λέξη το Νοέμβριο 1987 .
‘Ομως καθώς κατά την διάρκεια των μεταπτυχιακών σπουδών μου είχα την τύχη και τιμή να γνωρίσω τόσο τον Φρ. Λε Λιοννέ , ο οποίος ερχόταν στις διαλέξεις μου ,στο Ινστιτούτο Η. Poincaré , με τιμούσε με την φιλία του , συχνά με καλούσε στο σπίτι του στο Παρίσι , όπου εκεί γνώρισα τον R. Κενώ .
‘Οταν πεθανε ο Κενώ στις 25 Οκτωβρίου 1976 , αισθάνθηκα την ανάγκη να παρουσιάσω την μορφή και το έργο του στο ελληνικό κοινό.
Ετσι στο περιοδικό του ποιητή Δημήτρη Δούκαρη , Τομές , το 1978 πρωτoπαρουσίασα στην Ελλάδα το κίνημα του ΟΥΛΙΠΟ (Ouvroir de la Littérature potentielle) με τα άρθρα μου,
Ο Ρευμών Κενώ και το εργαστηρι της Δυναμικής Λογοτεχνίας και Ο Ρευμών Κενώ και οι Αρχές της Λογοτεχνίας . Αργότερα και τα δυο αυτά άρθρα συμπεριελήφθηκαν , στο βιβλίο μου ΑΜΦΙΔΡΟΜΑ , Παράλληλες Αναζητήσεις Επιστήμης και Τέχνης με πρόλογο του ακαδημαικού Κ.Ι.Δεσποτόπουλου εκδ. ΣΜΙΛΗ 1987 σσ.31-49 .