Andro Wekua: Η αρχιτεκτονική της μνήμης και της απώλειας

0
315

 

του Σπύρου Κακουριώτη,

Στην πόλη της παιδικής του ηλικίας, το Σοχούμι της Αμπχαζίας, επιχειρεί να επιστρέψει ο γλύπτης Andro Wekua, μέσα από το έργο του, την εγκατάσταση με τίτλο Pink Wave Hunter, η οποία εκτίθεται από 29/1-26/3 στο κεντρικό κτήριο του Μουσείου Μπενάκη.

Πώς όμως να επιστρέψεις σε μια πόλη που δεν υπάρχει; «Είμαι Γεωργιανός, έτσι, μετά τον εμφύλιο δεν μπορώ να επισκεφθώ το Σοχούμι. Θα με σταματήσουν στα σύνορα. Εσείς μπορείτε να πάτε, εγώ όχι», έλεγε ο ίδιος, μιλώντας στους δημοσιογράφους κατά την παρουσίαση του έργου του.

Έτσι, ανασυνθέτει την πόλη που του είναι απαγορευμένη μέσα από τις διεργασίες της μνήμης, αλλά και μέσα από ψηφιακές εικόνες που του στέλνουν οι φίλοι του ή αλιεύει στο Διαδίκτυο. Έργο «μνημοτεχνικής» το χαρακτήρισε ο καθηγητής Αρχιτεκτονικής Γιώργος Τζιρτζιλάκης, που θύμισε ότι ο ρόλος αυτός, από την Αναγέννηση και μετά, έχει αποδοθεί στην αρχιτεκτονική.

Οι λουτρικές εγκαταστάσεις της παραθαλάσσιας πόλης υποδέχονται τον επισκέπτη, σαν να προσεγγίζει το Σοχούμι από τη θάλασσα… Ο Andro Wekua, που επιμελήθηκε αυτοπροσώπως το στήσιμο της εγκατάστασής του στο Μπενάκη, δεν ξεχνά ότι απευθύνεται σε Έλληνες και ότι ο μύθος των Αργοναυτών συνεχίζει να είναι ζωντανός, τόσο στη Γεωργία όσο και στην Ελλάδα. Άλλωστε, ανάμεσα στα κυβερνητικά κτήρια, τα ξενοδοχεία, τα σπίτια και τα καφενεία, διακρίνει κανείς ευκρινώς μια μισοκατεστραμμένη ταμπέλα σε κυριλλική γραφή: «Ρεστωράν Διόσκουροι». Όλα γίνονται αρχιτεκτονικές μακέτες βασισμένες σε φωτογραφίες παρμένες όταν πια η πόλη είχε ερημώσει…

Μια πιο προσεκτική ματιά σε αυτά τα αρχιτεκτονικά γλυπτά όμως αποκαλύπτει τα σημάδια του πολέμου και της φθοράς, που τονίζουν ακόμη περισσότερο την παντελή απουσία κάθε ανθρώπινης φιγούρας. Κάποια θυμίζουν έντονα σκηνικά που συναντά κανείς σε κινηματογραφικά πλατώ: σκέτες προσόψεις, που στέκουν όρθιες λες και η ταινία για την οποία χρησιμοποιήθηκαν έχει προ πολλού τελειώσει…

Ανάμεσα στα γλυπτά κτήρια του Andro Wekua μεσολαβεί το κενό, κάτι που, σύμφωνα με τον καλλιτέχνη, αντιστοιχεί στα «κενά μνήμης», ενώ τα γλυπτά αρχιτεκτονήματα είναι σχεδόν πάντα μονοχρωματικά, σε αντίθεση με την έντονα χρωματική δουλειά του Wekua σε άλλα έργα του, κάτι που επιτείνει την μελαγχολική παρουσία τους και την τραυματική διάσταση της μνήμης.

Με αυτήν την “πόλη-φάντασμα”, όπως την χαρακτήρισε η συντονίστρια της έκθεσης Πολύνα Κοσμαδάκη, όπου ιστορία, μνήμη και φαντασία συναντιούνται και τέμνονται, ο γεννημένος το 1977 καλλιτέχνης επιχειρεί να συμφιλιωθεί με το τραύμα του εμφυλίου πολέμου που στοίχισε τη ζωή στον πατέρα του, πολιτικό ακτιβιστή ο οποίος σκοτώθηκε από τους Αμπχάζιους εθνικιστές το 1989. Με το τραύμα της απώλειας και της προσφυγιάς…

Με την έκθεση Pink Wave Hunter εγκαινιάζεται η τακτική συνεργασία του Μουσείου Μπενάκη με το Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ, που θα συνεχιστεί με μια μεγάλη ομαδική έκθεση τον Μάιο, μέσα από την οποία επιδιώκεται να αναδειχθούν νέοι καλλιτέχνες και νέα πρότυπα επιμελητικών προτάσεων.

 

 

Προηγούμενο άρθροΜια άτολμη κλέφτρα
Επόμενο άρθροTo στοίχημα του Γιάννη Ευσταθιάδη

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ