της Ελένης Χοντολίδου.
Οι νέες εκδόσεις Μάρτης ξεκίνησαν με δύο βιβλία μιας αγαπημένης σειράς στη Σουηδία αλλά και αλλού. Η συγγραφέας και εικονογράφος της σειράς με πρωταγωνιστή ένα αγόρι, τον Άλφονς, τεσσάρων χρόνων είναι η Gunilla Bergstrom που γεννήθηκε στο Γκέτεμποργκ το 1942, με πολλές διακρίσεις στο ενεργητικό της. Γράφει επίσης ποιήματα με ομοιοκαταληξία, παιδικά τραγούδια και ασχολείται με το παιδικό θέατρο.
Ο Άλφονς αγαπήθηκε πολύ όταν άρχισε να κυκλοφορεί το 1972 και μέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί 30 ιστορίες του μικρού ήρωα. Τα κατορθώματα του Άλφονς έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 32 γλώσσες και το ενδιαφέρον των μικρών αναγνωστών είναι αμείωτο. Στην πατρίδα του οι περιπέτειες του Άλφονς έχουν τυπωθεί σε πέντε εκατομμύρια αντίτυπα.
Οι δύο ιστορίες έχουν ως πρωταγωνιστές τον Άλφονς και τον πατέρα του. Γι’ αυτό μη βιαστείτε να πείτε ότι τα βιβλία είναι παλιά (πρώτη έκδοση στη Σουηδία 1972 και το 1973 αντίστοιχα) και άλλες τέτοιες προχειρότητες γιατί οι Έλληνες μπαμπάδες μόλις άρχισαν να συμμετέχουν στα αυτονόητα της ανατροφής των παιδιών τους, όταν οι Σουηδοί ομόλογοί τους έχουν δικαίωμα γονικής άδειας ανατροφής εδώ και δεκαετίες! Βρίσκω, λοιπόν, από παιδαγωγική άποψη πολύ επιτυχή τα δύο βιβλία στα οποία δεν υπάρχει ΚΑΙ μητέρα, παρά μόνον πατέρας, χωρίς να εξηγείται η απουσία της μητέρα, ως δηλαδή, να είναι φυσική, πράγμα που δεν είναι αυτονόητο σε κανένα, σχεδόν, ελληνικό σπίτι.
Ο Άλφονς είναι ο γνωστός μπελάς ετών τεσσάρων και ο μπαμπάς του δεν είναι το «υπόδειγμα» του πατέρα. Δεν είναι υπομονετικός σαν καμήλα και ανθεκτικός σαν ατσάλι. Και δεν θέλει να είναι 24 ώρες το 24ωρο με τον γιο του. Γι’ αυτό αγάπησα τα βιβλία αυτά, για την αληθοφάνειά τους. Δεν υπάρχει γερμανική πειθαρχία στον Άλφονς όταν τον βάζει ο πατέρας του στο κρεβάτι. Αφήνει τον γιο του να τον τυραννήσει μέχρις ότου πέσει στο πάτωμα και κοιμηθεί από την εξάντληση. Ποιος δεν έχει απηυδήσει βάζοντας ένα παιδί να κοιμηθεί; Ο εν λόγω μπαμπάς έπεσε ξερός αφού διάβασε ένα παραμύθι, έφερε οδοντόβουρτσα, άλλαξε τα σεντόνια, σκούπισε το πάτωμα, έφερε το γιογιό, έψαξε μήπως το λιοντάρι είναι κρυμμένο στη ντουλάπα και βρήκε το αρκουδάκι.
Η μικρή τετράχρονη Αλεξάνδρα χαμογελούσε όλη την ώρα που της διάβαζα το βιβλίο, αναγνωρίζοντας προφανώς ότι, κάποιες φορές, κάνει μία από τα ίδια στον δικό της μπαμπά (αν και το αρνήθηκε) και μετά μιλήσαμε για τα κακά της όνειρα. Αυτό κάνουν τα καλά παιδικά βιβλία: επιτρέπουν στα παιδιά και τα ελευθερώνουν από τους μικρούς και μεγάλους φόβους τους.
Η άλλη ιστορία περιγράφει με πολύ γλαφυρό τρόπο την προσπάθεια του Άλφονς να προσελκύσει το ενδιαφέρον και τη συμμετοχή του πατέρα του όταν εκείνος προσπαθεί να διαβάσει την εφημερίδα του. Μία πολύ όμορφη ιστορία για τη χρήση της φαντασίας που παρασέρνει, τελικά, και τους μεγάλους στο παιχνίδι. Αυτό δεν είναι το ζητούμενο;
Η εικονογράφηση παρουσιάζει ενδιαφέρον, έχει τη δική της γραμμή και καθαρότητα, ικανή να αναγνωριστεί από μικρά παιδιά συνομήλικα του Άλφονς.
Η μετάφραση από τα σουηδικά σε στρωτά ελληνικά της Άννας Παπαφίγκου. Έγινα ήδη fun της σειράς…
Καληνύχτα, Άλφονς!
Άπαπα, Άλφονς! Ε
Εικονογράφηση της ίδιας
Εκδ. Μάρτης, Αθήνα, 2014
