Της Αλεξάνδρας Σαμοθράκη.
Πώς είναι να είσαι παντρεμένη με το Θεό; Σα να είσαι παντρεμένη με οποιονδήποτε άλλο με τη διαφορά ότι αν αρχίσεις να αμφισβητείς τον άνδρα σου γίνεσαι αρχικά ένα υπαρξιακό χάλι και μετά μυθιστόρημα.
Το τελευταίο βιβλίο της Αμάντας Μιχαλοπούλου θα μπορούσε να ενταχθεί σε μια δικιά του κατηγορία αυτή της ‘θρησκευτικής φαντασίας’ όπου στοιχεία της θεολογίας, της φιλοσοφίας και της μεταφυσικής αξιοποιούνται πολύ πιο δημιουργικά έξω από το συνηθισμένο τους πλαίσιο και συνθέτουν τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από ακραία απολαυστική λογοτεχνία.
Αν είστε άθεος ή θεοφοβούμενος, μην τρομάζετε- όπως λέει ξεκάθαρα και ο τίτλος το βιβλίο δεν αφορά τον ίδιο το Θεό αλλά τη γυναίκα του. Η υπόθεση δεν είναι περίπλοκη: ο Θεός παντρεύεται μια απλή γυναίκα που μας διηγείται την ιστορία της- σασπένς όμως υπάρχει και έγκειται περισσότερο στο γιατί η γυναίκα αυτή ωθείται να γράψει όσα γράφει και ποιες θα είναι οι επιπτώσεις των πράξεων της.
Ο Θεός επιλέγει να παντρευτεί κάθε 400 ή 500 χρόνια όταν τον κουράζει η μοναξιά- για να προσεγγίσει τη νέα του σύζυγο ‘φοράει χέρια και πόδια σα να είναι ρούχα, για να μην την τρομάξει’ και μετά την τελετή του γάμου που ιερουργεί ο ίδιος ο γαμπρός η γυναίκα του δέχεται πλήθος δώρων από τους Αγγέλους που συνηθίζουν να παίζουν ποδόσφαιρο κάθε Κυριακή μέχρι οι Κυριακές να πάψουν να υφίστανται για τη νέα νύφη στην άχρονη και άυλη διάσταση όπου βρίσκεται ο Οίκος του Θεού.
Όπως κάθε γάμος ξεκινά με τις καλύτερες των προθέσεων σύντομα όμως ο ενθουσιασμός της νεαρής γυναίκας μετατρέπεται σε περιέργεια και νομοτελειακά σε αμφισβήτηση. Ο πρώτος καβγάς του ζευγαριού έχει ως αφορμή ένα απόφθεγμα του Μπέρναρντ Σω – ακόμη και η μεγαλοθυμία Του έχει όριο την εριστικότητα των θεατρικών συγγραφέων.
Ο Θεός διαβάζει φιλοσοφία, ιστορία της τέχνης, κβαντομηχανική και ψυχαγωγείται με τους αρνητές του, διατηρεί όμως μια σχέση μίσους με τη λογοτεχνία επειδή, όπως και ο ίδιος, δημιουργεί κάτι από το τίποτε. Αντίθετα για τη γυναίκα Του, είναι η μεγαλύτερη παρηγοριά, ιδίως μετά από ένα ταξίδι στον κόσμο-καθυστερημένο μήνα του μέλιτος- που ξεκινά στην Άπω Ανατολή και καταλήγει σε ένα ασφυκτικά γεμάτο βιβλία δωμάτιο ξενοδοχείου όπου το ζευγάρι διαβάζει αρειμανίως.
Η γυναίκα δεν αρκείται στο να διαβάσει λογοτεχνία, ως ύστατη πράξη αμφισβήτησης την παράγει κιόλας. Η ίδια θεωρεί πως γράφοντας με μολύβι και χαρτί διαπράττει προδοσία προς το πρόσωπο Του ή ίσως το ίδιο το Προπατορικό Αμάρτημα, δύσκολο όμως να πει κανείς αν η φιλομάθεια, η γνώση και η έρευνα μπορούν να αποτελέσουν συστατικά προδοσίας μεγαλύτερης από την αποξήρανση του πνεύματος.
Διανθισμένο με ωραίες ιδέες, έξυπνα αποφθέγματα και διασκεδαστικούς καβγάδες μεταξύ του Θεού και του μοναδικού ανθρώπου, δεδομένου ότι δεν έχει μάνα, που μπορεί να τον αποστομώσει, τη γυναίκα Του, το βιβλίο αυτό είναι αιμομικτικό- με την έννοια ότι κατά βάθος είναι λογοτεχνία με θέμα τη λογοτεχνία, αιρετικό- με την έννοια της ελεύθερης σκέψης και δυναμωτικό-με την έννοια ότι κάνει ευεργετικό μασάζ στους νευρώνες του εγκεφάλου μας.
INFO: Η Γυναίκα Του Θεού
Εκδόσεις Καστανιώτη
Αμάντα Μιχαλοπούλου
