Του Γιώργου Λίλλη.
Εκτιμώ πολύ την ποίηση του Θανάση Χατζόπουλου. Η ποιητική του συλλογή Κελί, η οποία εκδόθηκε το 2000 από τις εκδόσεις Το Ροδακιό ανήκει στις αγαπημένες μου και προστρέχω συχνά σε αυτή. Το πρόσφατο βιβλίο του, Φιλί της ζωής με ξάφνιασε ευχάριστα γιατί επιστρέφει σε εκείνη την απλή και ουσιαστική γλώσσα του Κελιού. Τα μακροσκελή ποιήματα των προηγούμενων συλλογών είναι σπουδαία, αλλά όταν ο Χατζόπουλος χρησιμοποιεί την μικρή φόρμα δημιουργεί αριστουργήματα κατά την ταπεινή μου άποψη. Το Φιλί της ζωής είναι η πιο μεστή σύνθεσή του, όπως αρμόζει όταν θέλουμε να μιλήσουμε για την ουσία της ανθρώπινης οντότητας, η οποία μεγαλουργεί αντιστεκόμενη στην φθορά. Ο έρωτας παίζει πρώτιστο ρόλο την ανατροπή αυτή συστρέφοντας τις αισθήσεις, σαν άλλες ηλιαχτίδες, προς το σκοτάδι, πολεμώντας το. Το έχω πει κι άλλες φορές πως είναι δύσκολο εγχείρημα να γράψεις ερωτική ποίηση χωρίς να πέσεις στην παγίδα να επαναληφθείς, μιας κι έχουν γραφτεί αριστουργήματα ερωτικής ποίησης στο παρελθόν. Ο Χατζόπουλος όμως είναι γεννημένος ποιητής και ακούει προσεκτικά τις μέσα του φωνές οι οποίες τον οδηγούν στον να μιλήσει με απόλυτη ειλικρίνεια γι΄ αυτά που νιώθει. Το Φιλί της ζωής είναι ένας χάρτης αισθημάτων και αισθήσεων. Παραθέτω μερικούς στίχους:
Δεν είναι τάμα η αγάπη
Κι η αφοσίωση δεν είναι του πιστού
Μα του άθεου
ή αυτό
Από αυτόν έλα να πιείς νερό
Από αυτόν πού απ΄ όσα του έταξαν
Κατάλαβε ότι δεν ήταν για να λάβει άλλα
Έξω από κείνα που ξεχάστηκαν στην άκρη
Από αυτά τα δυο μικρά αποσπάσματα μπορεί κάποιος εύκολα να βγει στο συμπέρασμα πως δεν είναι απλά ερωτικά ποιήματα, αλλά πως μια υπαρξιακή αγωνία διαπλέει όλο το έργο, με οδηγό τον άλλο, τον άνθρωπο που θα σταθεί και θα αφουγκραστεί την ψυχή μας, τον δικό μας φάρο μέσα στην τρικυμία. Ελπιδοφόρο έργο; Φυσικά. Και ειδικά σήμερα που έχουμε εγκλωβιστεί στις χλιδάτες μας μοναξιές, που έχουμε κάνει τον εαυτό μας θεό, έρχεται ένας ποιητής και ανατρέπει την εγωπάθεια, την εσωστρέφεια και χαρίζει με σπουδαίους στίχους μια δίοδο ανάμεσα στον κλειστοφοβικό μας κόσμο και την αλήθεια της ζωής που υπάρχει σε απλά πράγματα, όπως ένα άγγιγμα, ένα φιλί, ένα βλέμμα:
Μέσα στο χάδι σου από μικρός
Ο χρόνος μεγαλώνει
Σαν παιδί
Κι ο ορίζοντας πλαταίνει
Στο χάδι σου μέσα ας σταθώ
Όπως ζαρκάδι, η φλέβα του
Εκεί που πάει να ησυχάσει πάλλεται
Και αναβλύζει απ΄ τη σιωπή
Χάδι άλλο η φωνή, τα λόγια της τραγούδι
Χάδι άλλο η ματιά στα μάτια σου
Στο χάδι σου μέσα ας σταθώ
Στιγμή πλατιά ζωής
Παμπάλαιη των ανθρώπων
Και η ψυχή ας αφεθεί στο σώμα
Σώμα που ζωντανεύει απ΄ αυτήν
Στο χάδι σου μέσα
Ας μείνει η ψυχή με όλους της τους πόρους
Ανοιχτούς, με όλα τα ρουθούνια
Να οσμιστεί το μέλλον
Όλα τ΄ ανοίγματα
Το χάδι μου να περικλείσουν και να αναλάβουν
Το παραπάνω ποίημα, αυτός ο ύμνος στο χάδι, φανερώνει πως ο Χατζόπουλος είναι ένας ποιητής που πιστεύει στον άνθρωπο και στην εσωτερική του δύναμη, κι όχι στον άνθρωπο μηχανή, στον άνθρωπο που καταχράται τις δυνάμεις του για να εξουσιάσει τον άλλο. Και εδώ βρίσκεται το μεγάλο στοίχημα που βάζει ο ποιητής με τον χρόνο. Ελπίζει στον εξευγενισμό της ψυχής. Στην ουσία δηλαδή της ποίησης. Η οποία έρχεται να μας δείξει τον αληθινό δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε. Με μια γλώσσα λυρική, η σύνθεση του Χατζόπουλου είναι από μόνη της ένας χάρτης που μας βοηθά να δούμε την ζωή μας έξω από τον ναρκισσιστικό μας καθρέφτη. Ένα βιβλίο που αγάπησα για την αμεσότητά του. Ένα βιβλίο που δικαιώνει τον δημιουργό του κατατάσσοντας τον στους οραματιστές ποιητές.
info: Θανάσης Χατζόπουλος, Φιλί της ζωής, Κίχλη
