Του Γιώργου Λίλλη.
Κατά τον άραβα ποιητή Άδωνη, το να ζεις ποιητικά είναι σχεδόν αδύνατον, όμως να βλέπεις καλύτερα γύρω σου είναι εφικτό. Η ποίηση πλήττει την παντοδυναμία της εικόνας. Σαν ν΄ αναποδογυρίζει τα λογικά σχήματα εισχωρώντας στην επικράτεια της φαντασίας.
Η ποίηση έχει καταφέρει να μετασχηματίσει την ήττα του ανθρώπινου (με το συνειδητό καθρέφτισμά της) στην εμπειρία που σκιαγραφεί και, εν τέλει, επεξηγεί τον εσωτερικό κόσμο. Γι΄ αυτό, η ποιητική πράξη που ανέκαθεν συνυπήρχε με το ανθρώπινο στοιχείο μπορεί να δώσει απάντηση σε στοιχειώδη υπαρξιακά ερωτήματα.
Στα ποιήματα του Δημήτρη Πέτρου, από την πρόσφατη συλλογή του Χωματουργικά, εντοπίζω την διάσταση που προσλαμβάνει ο στίχος όταν αναλύει τον εξωτερικό κόσμο βάσει του εσωτερικού. Επιτελείται τότε η ανάπλαση ενός τρίτου, ενδιαμέσου χώρου όπου καταργούνται οι μέθοδοι ανάλυσης.
Σ’ αυτόν τον χώρο κατακτάτε η διόραση. Γι΄ αυτό τον λόγο θεωρώ τον Πέτρου σπουδαίο ποιητή. Έχει καταφέρει με τα πιο απέρριπτα γλωσσικά υλικά να δημιουργήσει μια νέα οπτική στα πράγματα. Παραθέτω το ποίημα Τα επαρχιακά για του λόγου το αληθές:
Υπάρχει πάντα μια ομορφιά
που δεν αναπαλαιώνεται.
Ένα λιβάδι μαργαρίτες στα υψίπεδα
και στο κέντρο ένας γάιδαρος,
να τρώει ανέμελος.
Υπάρχει αυτό που λέμε: εκλεκτικός
μηχανισμός. Και μια πόλη επαρχιακή,
να μπαίνεις απόγευμα
με τα φώτα ξεχασμένα στη μεγάλη
σκάλα.
Ένα αίσθημα μισό. Ένα παράθυρο
κόντρα στο βορινό άνεμο.
Υπάρχει αυτή η μέρα
που κάποτε θα ξεχαστεί
και μια άλλη,
που θα καίγεται αδιάκοπα
στο μακρινό μέλλον.
Και πίσω από αυτά
οι μυστικές συνάξεις των φυλακισμένων.
Να μια ποίηση που σε ταξιδεύει σε τοπία ερημικά, χαμηλόφωνη, αλλά δυνατή σε συναίσθημα. Γεννημένος το 1970 στην Δράμα ο Πέτρου εμφανίστηκε στα γράμματα το 2013 με την συλλογή Ά Παθολογική. Τα Χωματουργικά αποτελούν συνέχεια αυτής της εσώτερης διαδρομής του ποιητή να ανακαλύψει τον κόσμο μέσα από το προσωπικό του βλέμμα. Το ότι άργησε να εκδώσει φανερώνει πως πρώτα έγινε το ταξίδι και μετά καταγράφηκαν οι εμπειρίες του. Γιατί τα ποιήματα του Πέτρου τα βλέπω σαν ένα ημερολόγιο από ένα οδοιπορικό, αναζητώντας την προσωπική του Ιθάκη:
Ήταν και πέρασε.
Θάλασσες και τοπία ζυγισμένα επακριβώς.
Αλφαβητική κατάταξη των πετρωμάτων.
Κι ένα μικρό παράπονο,
όπως όταν χάνεις το βραδινό λεωφορείο.
Τόσο λοιπόν;
Μόνο να εκπληρωθεί η προφητεία,
κι ύστερα ημερολόγια, ακραία καιρικά;
ή αλλού
Τι διάολο,
μια φορά ζει ο άνθρωπος
σκέφτηκα
και όρμησα με τα μούτρα
στον διπλανό.
Απόγευμα Σάββατο
και τα εργοστάσια δούλευαν κανονικά.
Στην επαρχία
οι δρόμοι άσπροι απ΄ τα βαμβάκια.
Παραθέτοντας τους παραπάνω στίχους διακρίνουμε αυτή την ιδιαίτερη φωνή του ποιητή, νοτισμένη με μια ειρωνεία η οποία δημιουργεί στο ποίημα δραματικότητα, ένας πεζολογικός χαμηλόφωνος τόνος που δεν σε αφήνει όμως αμέτοχο. Επιτελείται ένα μικρό θαύμα στους στίχους αυτούς. Είναι ελεγείες για τα καθημερινά γεγονότα της ζωής που αν τα αντιστρέψουμε όμως και τα φέρουμε στο φως με γνώμονα το συναίσθημα, αντικαθρεφτίζουν την ανθρώπινη αγωνία να επιβληθούν σε έναν μεταβαλλόμενο κόσμο. Δεν είναι λίγο.
Δημήτρης Πέτρου, Χωματουργικά, εκδόσεις Μικρή Άρκτος