13 Ουκρανοί λογοτέχνες και η φωνή τους για τον πόλεμο (της Αλεξάνδρας Σαμοθράκη)

 

της Αλεξάνδρας Σαμοθράκη

 

Οι συγγραφείς της Ουκρανίας είχαν πάντα επίγνωση της σημασίας, της ευθύνης και της κρισιμότητας τού να είσαι Ουκρανός και αυτό φαίνεται στα έργα τους ανεξαρτήτως της μορφής με την οποία ο καθένας εκφραζόταν.  Οι περισσότεροι έχουν πάρει θέση για τον εισβολή της Ρωσίας στη χώρα τους. Δεκατρείς από τους πιο γνωστούς είναι:

Svetlana Alexievich:  Η πρώτη νομπελίστρια (2015) της Λευκορωσίας, γεννημένη το 1948 στο Ivano-Frankokvsk της Ουκρανίας από Ουκρανή μητέρα και Λευκορώσο πατέρα. Έχει εργαστεί ως δασκάλα και δημοσιογράφος. Έχει γράψει θεατρικά έργα, διηγήματα, σενάρια για ντοκυμαντέρ. Το κύριο έργο της όμως εστιάζει στα πολυφωνικά βιβλία μαρτυριών (τεκμηριωτική πεζογραφία). Εξαιτίας της δριμύας κριτικής που έχει ασκήσει στο καθεστώς της τότε Σοβ. Ένωσης και τώρα της Λευκορωσίας έχει αναγκαστεί περιοδικά να ζήσει στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία και τη Σουηδία.

Το βιβλίο της «Chernobyl: Ένα Χρονικό του Μέλλοντος» (στα ελληνικά από τον Πατάκη) καταγράφει το τραγικό γεγονός μέσω των ιστοριών διαφορετικών ανθρώπων και αποτελεί τη βάση της ακρως επιτυχημένης τηλεοπτικής μίνι σειράς της HBO.

«Ο Πόλεμος δεν έχει Πρόσωπο Γυναίκας» (επίσης από Πατάκη), πραγματεύεται τη μοίρα περισσότερων από 200 γυναικών της Σοβ. Ένωσης που ονειρεύτηκαν να γίνουν νύφες, αντ’αυτού όμως έγιναν στρατιώτες το 1941 και συμμετείχαν στον φρικτότερο πόλεμο του 20ου αιώνα. Πούλησε πανω από 2 εκ αντίτυπα όταν κυκλοφόρησε λογοκριμένο στην Σοβ. Ένωση το 1985 αλλά ολοκληρωμένο εκδόθηκε μόνο μετά την κατάρρευση της.

Για την παρούσα κατάσταση η Αλεξίεβιτς σχολάσε : «Είμαι σίγουρη πως οι Ουκρανοί δεν θα παραδοθούν ποτέ. Υπάρχουν στοιχεία από τις μαρτυρίες των απλών ανθρώπων- είδα στην τηλεόραση έναν Ουκρανό να λέει «Είτε σε ένα χρόνο από τώρα, είτε σε 20, θα τους διώξουμε από τη γη μας». Οι Ουκρανοί θα πολεμήσουν μέχρι τέλους και πρέπει να ακολουθήσουμε το παραδειγμά τους. Σκέφτομαι και τους Λευκορώσους τους οποίους ξαναερωτεύτηκα το καλοκαίρι του 20: πόσο θλιβερό είναι να πρέπει να υπομένουν δυο μεγάλες συμφορές : και τον Putin και τον Lukashenka. Κάποτε θα τους ξεφορτωθούμε, ακόμη και αν αυτό δεν γίνει όσο γρήγορα θέλουμε.

Μας έχουν απομονώσει εδώ και χρόνια σε ένα ενυδρείο. Αν κάποιος έχει ζήσει όλη του τη ζωή σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, υποτίθεται πως πρέπει να γίνει ελεύθερος άνθρωπος αμέσως. Στο κάτω κάτω δεν ξέρουν πως είναι η ελευθερία. Δεν έχουμε δημοκρατική εμπειρία. Παίρνει χρόνο να σπάσει ο ζυγός. Μια αυτοκρατορια δεν καταρρέει εν μια νυκτί, ο δρόμος για την ελευθερία είναι στρωμένος με αγκάθια.»

 

 

Andrey Kurkov: Πρόεδρος του ουκρανικού PEN, ο γεννημένος στο Λένινγκραντ το ‘61  Kyrkov έχει ζήσει στο Κίεβο 59 χρόνια. Όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος, η συγγραφική εταιρεία PEN ανέβασε ένα βίντεο στο οποίο ο Kurkov δηλώνει: « Αυτή είναι η πόλη μου, το σπίτι μου, η χώρα μου, η γενέθλια γη μου, ποτέ δεν θα καλωσορίσω Κατακτητές». Αν και κωμικός συγγραφέας για βιβλία που σατυρίζουν την σύγχρονη Ουκρανία όπως τον «Τελευταίο Ερωτα ενός Ουκρανού Προέδρου» όπου ο Ουκρανός Πρόεδρος διαθέτει μια καρδιά που του έχουν μεταμοσχεύσει και ελέγχεται από αόρατους αντιπάλους ή  «Οι Πιγκουίνοι δεν πεθαίνουν Από το Κρύο» όπου ο Μίσα, ένας πιγκούινος χάνεται και αναζητείται από το αφεντικό του έναν πρώην δημοσιογράφο. Ο συγγραφέας δήλωσε στη Guardian πως «δε νιώθει έτοιμος να γελάσει πλέον με τίποτε». Γράφοντας τόσο στα ουκρανικά όσο και στα ρωσικά, αποδίδει εδώ και χρόνια το χρονικό των ρωσικών βιαιοπραγιών. Το μυθιστόρημα του «Γκρίζες Μέλισσες» πραγματεύεται τη σύγκρουση στην Ουκρανία μέσα από τις περιπέτειες ενός μελισσοκόμου. Ο ίδιος σε σύντομο σημείωμά του που συνόδευε τη δημοσίευση αποσπάσματος του βιβλίου στο LitHub σχολιάζει:

«Μερικές φορές το παρελθόν προλαβαίνει το παρόν και σε σέρνει σε ένα μέλλον που δεν θες. Έτσι έγινε και με τις «Γκρίζες Μέλισσες». Το έγραψα πριν από 4 χρόνια, ενώ ο πόλεμος στη Donbas «κατακάθισε» και έγινε η νέα κανονικότητα.  Όταν οι πυροβολισμοί και οι εκρήξεις ακουγόντουσαν λιγότερο συχνά, αλλά αρκετά τακτικά. Όταν οι κάτοικοι της γκρίζας ζώνης και άλλων χωριών κοντα στην πρώτη γραμμή έγιναν μοιρολάτρες και άρχισαν να καλλιεργούν χωράφια γεμάτα νάρκες και οβίδες.

Με την έκδοση του βιβλίου, συνειδητοποίησα πως σύντομα θα αποτελούσε μαρτυρία της τραγικής ιστορίας της Ουκρανίας, την ιστορία του πολέμου στη Donbass».

»Ο Πούτιν όμως αποφάσισε να «ανανεώσει» τον πόλεμο και τώρα τον εξέλιξε σε πλήρη επίθεση εναντίον της Ουκρανίας.Και αυτός ο πόλεμος, με δεκάδες κατεστραμμένα χωριά και πόλεις, χιλιάδες άμαχους νεκρούς και τραυματίες, έκανε το μυθιστόρημα αυτό πιο επίκαιρο και απ’όταν πρωτοεκδόθηκε. Τώρα όλη η Ουκρανία έχει γίνει Ντονμπάς, όπου μάχονται Ρώσοι στρατιώτες. Θέατρα και μουσεία γίνονται παρανάλωμα του πυρός. Το μουσείο της καλύτερης Ουκρανής καλλιτέχνιδας της Maria Primachenko, κάηκε ολοσχερώς και μαζί του όλη η συλλογή με τα έργα της. Καίγονται νοσοκομεία και πανεπιστήμια. Και τώρα πλέον δε μπορείς να ακούσεις καθόλου τις μέλισσες. Στο κάτω κάτω οι μέλισσες ακούγονται μόνο μεσα στην ειρηνική ησυχία.»

Τα έργα του Κούρκοφ κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Καστανιώτη

 

Marina Lewycka: Ουκρανικής καταγωγής και μεγαλωμένη στην Αγγλία, η Lewycka γεννήθηκε σε έναν προσφυγικό καταυλισμό της Γερμανίας το 1946. Εμφανίστηκε στο λογοτεχνικό προσκήνιο με το «’Ερωτας και Τρακτέρ από την Ουκρανία» (στα ελληνικά από τους Modern Times) το 2005 που εκτοξεύτηκε στην κορυφή των ευπώλητων, έφτασε στη βραχεία λίστα των Γυναικείων Βραβείων Λογοτεχνίας και επανεκδόθηκε το 2017 από τον Penguin στη σειρά του «Βασικά Αναγνώσματα». Η ιστορία αφορά τον αγώνα δυο αδελφών να ξεφορτωθούν τη μέλλουσα σύζυγο του πατέρα τους που είναι νεώτερη και ομορφότερη από τις ίδιες και βρίθει ουκρανικού αλλά και βρετανικού χίουμορ. Το δεύτερο βιβλίο της «Το Χωράφι με τις Φράουλες» εξελίσσεται μεν στο Κεντ της Αγγλίας, κατοικείται δε από χαρακτήρες άρτι αφιχθέντες από το Κίεβο αλλά και την Πολωνία, ακόμη και το Μαλάουι (επίσης στα ελληνικά από Modern Times).

 

Kateryna Babkina:  Η γεννηθείσα το 1985 η Μπάμπκινα έχει εργαστεί ως σεναριογράφος, δημοσιογράφος σε διεθνή και ουκρανικά ΜΜΕ (Le Monde, Focus, Esquire Ukraine, Harper’s Bazaar), ενώ έχει εκδόσει βιβλία για παιδιά, 3 ποιητικές συλλογές, 3 συλλογές διηγημάτων και το μυθιστόρημα «Σόνια» που έφτασε στη βραχεία λίστα των Βιβλίων της Χρονιάς του BBC το 2013. Στα ελληνικά κυκλοφορούν από το Βακχικόν η συλλογή διηγημάτων της  «Χαρούμενοι Γυμνοί Άνθρωποι» όπου εξιστορούνται οι ζωές Ουκρανών διαφορετικών γενεών, κατά τη σοβιετική πραγματικότητα αλλά και τη μετέπειτα μετάβαση στην ανεξαρτησία με leifmotif πως κάποιος μπορεί να είναι ευτυχισμένος αντιμετωπίζοντας το σισύφειο βάρος της ιστορίας. Έχει κυκλοφορήσει επίσης την ποιητική συλλογή «Μη Ζητάς Τίποτε Άλλο Παρά Μόνο Θαλπωρή» (επίσης από το «Βακχικόν»).

Σε πρόσφατη συνέντευξή της στον Αναγνώστη είχε πει “πρόκειται για έναν συνεχιζόμενο πόλεμο που αγγίζει βαθιά ολόκληρη την χώρα και την κοινωνία. Το χειρότερο είναι πως συμβαίνει εδώ και τόσο καιρό που κατά κάποιο τρόπο το έχουμε συνηθίσει. Μπορείς πάντως να αισθανθείς  κάθε στιγμή ότι αυτό το απαίσιο πράγμα συμβαίνει σε απόσταση αναπνοής. Γεννά ένταση και το συναίσθημα ότι τα πάντα εκτός από τη ζωή και το θάνατο είναι ανούσια“. Όλη η συνέντευξη  εδώ

Volodymyr Danylenko: Ο Βολοντίμιρ Ντανιλένκο (1959) ανήκει στη σχολή πεζογραφίας της πόλης Ζιτόμηρ. Τα έργα του, διαποτισμένα με αισθησιασμό, απόγνωση, μοναξιά και διείσδυση στην ανθρώπινη ψυχολογία, βραβεύτηκαν με εθνικά λογοτεχνικά βραβεία, και έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.
«Το καπέλο του Σικόρσκι» (2010), στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Πνοή», αφηγείται την ιστορία δυο ανδρών που έχουν ξεμείνει στο αεροδρόμιο εξαιτίας της καθυστέρησης της πτήσης τους- ο ένας διηγείται πως μια γυναίκα και ένα καπέλο οδήγησαν τον σχεδιαστή αεροσκαφών Σικόρσκι στην επιτυχία. Διανθισμένο με πραγματικά γεγονότα, αυτή η περίεργη ιστορία αγάπης εξηγεί την εμφάνιση του ελικόπτερου και αποτίει φόρο τιμής στους Ουκρανούς που εγκατέλειψαν την πατρίδα τους και πρόσφεραν το ταλέντο τους στις χώρες όπου εγκαταστάθηκαν.

 

 

Artem Chapeye:  Ο 40χρονός συγγραφέας γεννημένος στην Kolomyia της Δυτ. Ουκρανίας, ζούσε στο Κίεβο τα τελευταία 20 χρόνια μέχρι που κατέφυγε με την οικογένεια του στο πατρικό του και αφού βεβαιώθηκε πως οι δικοί του είναι ασφαλείς, κατετάγη. Είχε καλύψει τον πόλεμο στην Ντονμπάς ως πολεμικός ανταποκριτής. Τρια από τα βιβλία του «Ταξιδεύοντας με Mamayota σε Αναζήτηση της Ουκρανίας» (2011), «Η Κόκκινη Ζώνη» (2014) και «Πάει η Γειτονιά μας» (2015) έφτασαν στη βραχεία λίστα των Βιβλίων της Χρονιάς του BBC.Ο «πιο φιλελεύθρος και ανοιχτόκαρδος άνθρωπος» σύμφωνα με τους Financial Times, ο Chapeye ερασιτέχνης μεταφραστής του Noam Chomsky, προκάλεσε σάλο με το εξής δηκτικό του σημείωμα:

«Δεν θέλω να προβώ σε λαθεμένες ιστορικές συγκρίσεις, όμως αυτοκρατορίες που έχουν χάσει στο παρελθόν τον πόλεμο με μικρότερους λαούς, και εν τέλει, η ρωσική ιμπεριαλιστική κυβέρνηση πρέπει να ηττηθεί. Όταν σε βομβαρδίζουν, όταν σκέφτεσαι τρόπους να μεταφέρεις τα παιδιά σου στην ασφάλεια, έχεις άλλη θεώρηση απ’όταν στρογγυλοκάθεσαι σε ένα γραφείο κάπου στην Αριζόνα. Ναι, Noam Chomsky, για εσένα λέω και κάποιους άλλους.

»Ξεκινώντας εθελοντικά να μεταφράσω στα ουκρανικά την «Ευθύνη των Διανοούμενων»- και τώρα μένω έντρομος για το πως ανέφερες σε μια πρόταση, τα προεόρτια της εισβολής «Αυτό που συνέβη το 2014, όπως και να το δει κανείς, δεν είναι παρά ένα πραξικόπημα με υποστήριξη των ΗΠΑ…. που οδήγησε στην προσάρτιση της Κριμαίας από τη Ρωσία, κυριως για την προστασία του μόνου λιμένα που δεν πιάνει πάγο και της ναυτικής της βάσης» Τι θα γινόταν αν οι ΗΠΑ καταλάμβαναν την Baja στην Καλιφόρνια; Πριν την «ανατροπή του καπιταλισμού», προσπάθησε να σκεφτείς μερικούς τρόπους για να μη σφάζουν εμάς τους Ουκρανούς επειδή «κάθε πόλεμος είναι κακός». Σε ικετεύω να ακούσεις τις ντόπιες φωνές εδώ στο έδαφος, όχι τους σοφούς στο κέντρο της παγκόσμιας δύναμης. Σε παρακαλώ, ξεκίνα την ανάλυση σου με τα πάθη εκατομμυρίων ανθρώπων, αντί για γεωπολιτικές σκακιστικές κινήσεις. Ξεκίνα με τις ορδές των προσφύγων, ανθρώπων με παιδιά, γονείς, κατοικίδια. Ξεκίνα με τα καρκινοπαθή παιδιά που αντί να κάνουν χημειοθεραπεία σε κάποιο νοσοκομείο του Κιέβου κρύβονται στα καταφύγια.»

 

 

Oleksandr Irvanets: Γεννημένος στο Lviv το 1961, ο Irvanets κατοικεί στο Ίρπιν, κοντά στο Κίεβο, από το 1993. Δραματουργός και μυθιστοριογράφος, έχει δει τα έργα του να μεταφράζονται στα αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά, σουηδικά, πολωνικά, τσέχικα, λευκορωσικά και ρωσικά. Το 1985 συν-ίδρυσε την ομάδα λογοτεχνικής παράστασης «Bu-Ba-Bu» με τους συγγραφείς Yuri Andrukhovych και Viktor Neborak, που οφείλει τις συλλαβές στο όνομά της στο burlesque, τη φάρσα με μαριονέττες (balahan) και τα καραγκιοζιλίκια (bufonada) και ήταν τρομερά δημοφιλής στην Ουκρανία του ΄80 και του ΄90. Στο τελευταίο του μυθιστόρημα «Χάρκοβο 1938», ο Irvanets με μαύρο χιούμορ αποπειράται να περιγράψει μια εναλλακτική ιστορία της Ουκρανίας: με πρωτεύουσα το Χάρκοβο, να έχει καταφέρει να μείνει ανεξάρτητο κατά τον εμφύλιο του 1919-1919, ως μια καρναβαλίστικη πόλη, σε πλήρη αντίθεση με την πραγματικότητα: μια πόλη τραυματισμένη από την καθημερινή πάλη για επιβίωση και την ανασφάλεια.

Λίγες μέρες πριν απήγγελε το νέο του ποίημα, απόσπασμα του οποίου παρατίθεται εδώ:

 

Από μια πόλη διαμελισμένη από πυραύλους,

Θα φωνάξω σε ολόκληρο τον κόσμο:

Φέτος την Κυριακή της Τυροφάγου

Δεν θα συγχωρέσω κανέναν!

Κόσμε- κόσμε, λοιπόν, μας εγκατέλειψες!

Όμως στην κόλαση αυτών των μαρτυρίων, υπομονή

Στέκεται ακόμη το χρυσο-θολωτό Κίεβο,

Η Μπούχα και το Χόστομελ και το Ίρπιν.

Θα τα ξεπεράσουμε όλα και θα αντέξουμε!

 

 

Viktor Neborak: Ποιητής, μυθιστοριογράφος, κριτικός λογοτεχνίας και μεταφραστής επίσης από το Lviv, συνιδρυτής του Bu-Ba-Bu που συνέβαλε στην πολιτιστική αναγέννηση της Ουκρανίας. Η δεύτερη ποιητική του συλλογή «Το Ιπτάμενο Κεφάλι» (1990) ξεχώρισε για τον γλωσσικό και ποιητικό της πειραματισμό: περιείχε  το καρναβάλι, τον ερωτισμό, τη ροκ μουσική, τον πειραματισμό ως προς τη φόρμα και γενικά το ξεφάντωμα. Οι επόμενες συλλογές του εστιάζουν στην τροπικότητα των καθημερινών εμπειριών. Έχει γράψει και δυο συλλογές απομνημονευμάτων-δοκιμίων για τους σύγχρονούς του καλλιτέχνες «Επιστροφή στη Λεόπολη» (1998) και «Εισαγωγή στο Bu–Ba–Bu» (2001).

 

Yuri Andrukhovych: Ο τρίτος εκ των συνιδρυτών του Bu-Ba-Bu, γεννημένος το 1960 στο Στάνισλαβ της Ουκρανίας με σπουδές λογοτεχνίας στο Ινστιτούτο Γκόρκι της Μόσχας. Ποιητής, συγγραφέας και μεταφραστής από τους διασημότερους Ουκρανούς δημιουργούς στην Ευρώπη. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε 17 γλώσσες. Ανάμεσα στην πλειάδα των βραβείων του ξεχωρίζουν το βραβείο Hannah Arendt για την Πολιτική Σκέψη και το γερμανικό βραβείο Goethe.

«Από πού έρχονται οι ποιητές» διερωτάται σε μια πρόσφατη εκδήλωση που έλαβε χώρα στη Νεα Υόρκη «ιδίως στη βάναυση γη μας όπου η άβυσσος ανάμεσα σε αυτούς και τους υπόλοιπους ανθρώπους είναι παραπάνω από υπαρξιακή; Τι προκαλεί την αναγκαιότητα σε κάποιον να μιλήσει με στίχους σε έναν τόπο όπου δεν ακούγεται ούτε η κανονική γλώσσα;»

 

Sofia Andrukhovych: Κόρη του προηγούμενου, γεννημένη το 1982 στο Στανισλαβίβ. Συγγραφέας έξι μυθιστορημάτων, δοκιμίων,  παιδικών βιβλίων, εξίσου πολυβραβευμένη με τον πατέρα της, το 2021 έλαβε το βραβείο Women in Arts Award στη λογοτεχνία. Το βιβλίο της “Felix Austria” , βραβευμένο από το BBC ως Βιβλίο της Χρονιάς (2014), διαδραματίζεται το 1900 στη γενέτειρά της και αφηγείται τις αλληλένδετες μοίρες μιας υπηρέτριας και μιας κυρίας ( κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις World Books)

 

 

Ilya Kaminsky: Γεννημένος το ‘77 στην Οδησσό αλλά μεγαλωμένος στις ΗΠΑ, ο Ουκρανο-Ρωσο-Εβραιο-Αμερικανός ποιητής, κριτικός, μεταφραστής και καθηγητής έχασε την ακοή του 4 χρονών, όταν ένας γιατρός διέγνωσε «κρυολόγημα» αντί για μαγουλάδες. Σύμφωνα με τον New Yorker, ο Kaminsky χρησιμοποιεί την κώφωση ως μια φόρμα εναντίωσης στην τυραννία και τη βία. Η πρώτη του ποιητική συλλογή «Χορεύοντας στην Οδησσό» (2004) αντλεί από τις αναμνήσεις μιας στοιχειωμένης πόλης. Η δεύτερη συλλογή «Κωφή Δημοκρατία», που έφτασε στη βραχεία λίστα των Εθνικών Βραβείων Βιβλιοκριτικών, αποτελεί μια παραβολή για τα δεινά μιας κατεχόμενης χώρας τον καιρό των πολιτικών αναταραχών: μετά την δολοφονία ενός κωφού αγοριού, όλοι οι κάτοικοι της φανταστικής πόλης Vasenka επιλέγουν να σιωπήσουν αντί να μιλήσουν-επιλέγουν την κωφότητα αντί της ακοής.

 

Ένα Τσιγάρο (του Ίλυα Καμίνσκι)

 

Κοίτα-

Οι πολίτες της Vasenka αγνοούν ότι είναι αποδείξεις ευτυχίας

 

Σε καιρό πολέμου

ο καθένας είναι ένα αποκομμένο έγγραφο γέλιου

 

Θεέ,

οι κωφοί έχουν κάτι να πουν

που ούτε οι ίδιοι δε μπορού να ακούσουν-

 

θα με βρεις, Θεέ,

σαν ενός χαζού περιστεριού το ράμφος

να τσιμπολογάω

από εδώ και από εκεί  όλο έκπληξη.

 

Αν

Σκαρφαλώσεις σε μια σκεπή στην Κεντρική Πλατεία μιας βομβαρδισμένης πόλης, θα δεις το λαό μου και εμένα-

ένας γείτονας κλέβει ένα τσιγάρο

ένας άλλος δίνει σε ένα σκύλο

μια πίντα ηλιόλουστης μπύρας.

 

 Kozlovskiy Ihor Anatoliyovych: «Γνωρίζω τι θα πει να είσαι κρατούμενος.» δήλωσε πρόσφατα σε βίντεο του ουκρανικού PEN «Ξέρω τι εστί Ρωσία και τι Ουκρανία. Η Ρωσία είναι υποδούλωση και φόβος. Η Ουκρανία ελευθερία και χαρά. Αναγνωρίζω τη διαφορά ανάμεσα στην ελευθερία και την απουσία της».

Γνωρίζει πολύ καλά για τι μιλάει αφού απήχθη από παραστρατιωτικούς της οργάνωσης «Λαϊκή Δημοκρατία του Donetsk» και απελευθερώθηκε μετά από δυο χρόνια, το 2017. Ποιητής, συγγραφέας πρόζας και πάνω από 50 επιστημονικών συγγραμάτων, ακτιβιστής που μάχεται για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων στη Ρωσία και στις κατεχόμενες περιοχές της Ντονμπάς και της Κριμαίας.

 

Serhiy Zhadan: Το αλλοτινό “enfant terrible” των ουκρανικών γραμμάτων με βάση το Χάρκοβο, θεωρείται πλέον από τους σημαντικότερους ποιητές της χώρας  αφού έχει ανανεώσει την ποίηση με τους στίχους του που είναι λιγότερο μελό και αναβιώνουν το στυλ της ουκρανικής avant-garde του 1920, όπως οι Mykhaylo Semenko και Mike Johanssen. Τα περισσότερα ποιήματα του αντλούν από την πατρίδα του: το βιομηχανικό τοπίο της ανατολικής Ουκρανίας.

Είναι επίσης μεταφραστής, δοκιμιογράφος και θεατρικός συγγραφέας. Το τελευταίο του μυθιστόρημα με τίτλο «Το Ορφανοτροφείο» που κυκλοφόρησε το 2021, εξερευνά τις παράπλευρες ανθρώπινες απώλειες που προκλήθηκαν από τη σύγκρουση στην ανατολική Ουκρανία και έχει παραλληλιστεί με τον «Αποχαιρετισμό στα Όπλα» του Χέμινγουέη.

 

Πηγές: 

Belsat.tv, Nobel prize organisation, Lit hub, Financial Times, Βιβλιονετ

Αναζητήστε τα βιβλία των ουκρανών συγγραφέων, όσα κυκλοφορούν στα ελληνικά, κάποια από αυτά είναι εξαντλημένα, εδώ