του Δημήτρη Σωκιαλίδη
Αθήνα 1960.
Στην Ε’ τάξη της Σχολής Μπαρμπίκα ο δάσκαλος παραδίδει Μαθηματικά. Κάθομαι στο ξύλινο θρανίο, μονό. Αλλά το σχολείο είναι μεικτό. Οι κοτσίδες της Δάφνης σε πρώτο πλάνο. Σε δεύτερο το γουλί κεφάλι του Ντίνου. Μετά ο πίνακας. Οι δεκαδικοί. Η σκόνη από την κιμωλία. Όλα στη θέση τους. Αίσθηση μιας τακτοποιημένης πολλά υποσχόμενης πραγματικότητας. Η τάξη του κόσμου στους δεκαδικούς, το όνειρο στις κοτσίδες, κι εγώ ανάμεσά τους, και η σκέψη μου, ο εγκέφαλός μου, συμπληρώνει ανιχνεύοντας πιθανές ηδονές του απογεύματος. Μετά το σχολείο.
Ξάφνου το θρανίο αναποδογυρίζει μαζί μου προς τα πίσω παρασύροντας το πάτωμα της τάξης από πάνω μου και το ταβάνι κάπου πίσω μου σε μια περιδίνηση χωρίς σταματημό. Κρατιέμαι με όλη μου την δύναμη από το θρανίο για να μην εκσφενδονιστώ από την περιδίνηση μέχρι να κοπάσει η καταιγίδα και να ξαναπέσουν όλα στη θέση τους. Σύγχυση, φωνή, ίλιγγος, ανακατωσούρα, αστάθεια, πανικός, αμηχανία.
Δεν ξέρω πόσος χρόνος πέρασε για να βρεθούν ξανά όλα στη θέση τους. Έκπληκτα συμμαθητικά πρόσωπα στραμμένα όλα προς το μέρος μου. Γιατί με κοιτάν έτσι περίεργα; Δεν ένιωσαν τον χαμό;
Προφανώς η καταιγίδα ήταν στο κεφάλι μου και στο στομάχι μου. Τίποτε δεν είχε μετακινηθεί στην πραγματικότητα. Στο ίδιο κεφάλι με τις ηδονικές απογευματινές προσδοκίες κρυβόταν και αυτή η ζοφερή πραγματικότητα; Και εάν ναι, τότε και πόσες άλλες (πραγματικότητες); Τι σχέση έχει η αίσθηση που έχουμε των πραγμάτων εκεί έξω και εντός μας με τις επεξεργασίες που κρύβονται μέσα στον εγκέφαλό μας και την διαμορφώνουν; Στα δέκα μου χρόνια ο εγκέφαλός μου έκανε γνωστή την παρουσία του με ένα φαινόμενο σεισμικών διαστάσεων.
Οι εξετάσεις καλές. Μάτια, αυτιά εντάξει.
- Μήπως έχει στρεσαριστεί για κάποιο λόγο τις τελευταίες μέρες; Τίποτα ενοχλητικές αλλαγές στο σχολείο; Ξέρετε, πολλοί παράγοντες επηρεάζουν τέτοιες καταστάσεις. Ίσως κάποιο σύνδρομο…
Η αδυναμία σαφούς διάγνωσης πρόδιδε το μέγεθος του μυστηρίου του περίκλειστου εγκεφάλου.
Αθήνα 2000.
- Αφού το έχετε από μικρός, επί τόσα χρόνια, και εμφανίζεται τόσο σπάνια, μην ανησυχείτε. Εάν ήταν σοβαρό θα είχατε φύγει από καιρό! Ούτε μπορούμε να δοκιμάσουμε κάποια αγωγή και να περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει τα επόμενα δέκα χρόνια. Θα πρέπει να μάθετε να ζείτε με τα μυστήρια του εγκεφάλου.
Και έμαθα διαβάζοντας και ερευνώντας επίμονα και συστηματικά, αναθαρρώντας με αγαλλίαση σε κάθε καινούργια αποκάλυψη. Και με πείσμα και περιέργεια για κάθε καινούργιο ερώτημα που ανοίγεται.