Του Μάκη Προβατά.
Υπάρχουν μερικές καταστάσεις τις οποίες συνειδητοποιείς στη πραγματική τους διάσταση μόνο αφού απομακρυνθούν χρονικά. Ναι μεν την στιγμή που συμβαίνουν καταλαβαίνεις ότι κάτι σπουδαίο σου συμβαίνει, αλλά το πόσο σπουδαίο είναι το αντιλαμβάνεσαι μόλις ‘απομακρυνθείς’ λίγο…
Αν είχα παρακολουθήσει απλά το Sound Check της Patti Smith στο Ηρώδειο δεν θα ήταν μεγάλο θέμα για κανέναν, παρά μόνο για μένα, όμως τελικά αυτό που παρακολούθησα ήταν ένα Crash Test για πολλές ‘έννοιες’ και πολλά από τα ‘δεδομένα’ που έχουμε στην Ελλάδα για την τέχνη και τους καλλιτέχνες.
Με την Πατι Σμιθ είχαμε μιλήσει στις 18 Ιουνίου στο τηλέφωνο για την αποκλειστική συνέντευξη που μας έδωσε στο ΒΗΜΑ.
Το μεσημέρι του Σαββάτου, λίγες ώρες πριν την συναυλία, ο Αλαιν, ο μάνατζερ της, με πήρε τηλέφωνο «η Πατι μου είπε να σε ρωτήσω αν θέλεις να έρθεις πιο νωρίς το απόγευμα και να παρακολουθήσεις το Sound Check. Έλα θα σου αρέσει πολύ νομίζω».
Τι να απαντήσω σε μια τέτοια ‘χειρονομία’ και αντιμετώπιση; Έκανα τον ψύχραιμο και συνεννοηθήκαμε ότι στις 6.30 θα ήμουν εκεί.
Όταν έφτασα, η μπάντα της Πατι Σμιθ ήταν ήδη στη σκηνή (ήταν εκεί από τις 5) και πρόβαρε μερικά ρεφραίν. Ο Lenny Kaye (κιθάρα, τραγούδι), ο Tony Shanahan (μπάσο και πιάνο), ο Jackson Smith (κιθάρα) και ο Jay Dee Daugherty (ντραμς). Μια εξαιρετική ροκ μπάντα με την απλή παλιά κλασσική έννοια. Ούτε γκρουπ, ούτε ορχήστρα.
Έκαναν πρόβα κάτω από μια άσπρη τέντα που είχε τοποθετηθεί στη σκηνή για να μην τους χτυπάει ο ήλιος. Πρόλαβα και τους άκουσα να παίζουν σε instrumental εκδοχή δυο ολόκληρα τραγούδια το “This Is the Girl” (το τραγούδι στη μνήμη της Amy Winehouse) και το Summertime Blues του Εddie Cochran. Στο ρεφραίν αυτού του τραγουδιού άρχισαν να τζαμάρουν κάνοντας πλάκα μεταξύ τους αλλά και με τη ζέστη που ήταν φανερά υπερβολική γι αυτούς. Κάποια στιγμή μαζεύτηκαν γύρω από τον ντράμερ και έπαιζαν το Summertime Blues με τις γλώσσες έξω σαν αυτούς που έχουν χαθεί στην έρημο και διψάνε…. τότε εμφανίστηκε στη σκηνή η Πατι Σμιθ η οποία έβαλε τα γέλια με το θέαμα. Ήταν 6 και 44 ακριβώς (κρατούσα ακριβή ώρα σαν μια πολύτιμη λεπτομέρεια αυτής της εμπειρίας). Με την εμφάνιση της, και χωρίς να ανταλλάξουν σχεδόν καμία κουβέντα μαζί της, άρχισαν ξαφνικά, και σχεδόν ταυτόχρονα, να παίζουν το ‘dancing barefoot’. Η Πατι Σμιθ άρχισε να κινείται στο ρυθμό της μουσικής. Πέρασαν δυο τρία λεπτά και φαινόταν ότι θα ήταν άλλη μια instrumental πρόβα. Τότε η Πατι πλησίασε σιγά σιγά το μικρόφωνο και…… «She is benediction, she is addicted to thee, she is the root connection, she is connecting with he… Ηere I go and I don’t know why I fell so ceaselessly could it be he’s taking over me… I’m dancing barefoot»… Αυτή ήταν η αρχή του δικού της Sound Check. Μόλις τελείωσε το τραγούδι μαζεύτηκαν και οι τέσσερεις μουσικοί γύρω της και άρχισαν να κουβεντιάζουν γελώντας… Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε περπατώντας πολύ αργά και η κόρη της, η Jesse Paris Smith. Κάθισε στο πιάνο και περίμενε λίγο πριν αρχίσει να παίζει μια εισαγωγή που φανερά ήταν του “Because the Night”… Οι μουσικοί, ξαναπήραν τις θέσεις τους και το κομμάτι γέμισε’. Η Πατι Σμιθ παρακολουθούσε χαμογελώντας πολύ πλατεία, με ένα τρόπο κάτι μεταξύ του να το ευχαριστιέται πολύ και να καμαρώνει… Άφησε να παίξουν σχεδόν όλο το κομμάτι και ξαφνικά με όλη της την δύναμη…«Because tonight there are two lovers, If we believe in the night we trust…Because tonight there are two lovers …». Γύρισε προς τον τεχνικό ήχου που καθόταν στην κονσόλα στη μέση του Ηρωδείου: «Εντάξει Νικ;»… Αυτός έδειξε υψώνοντας και τους δυο αντίχειρες ότι όλα ήταν καλά.
Όλη αυτή την ώρα είχε μαζευτεί κόσμος στα βράχια πάνω από το Ηρώδειο. Γύρω στους πενήντα, κυρίως τουρίστες αλλά και μερικοί νεαροί έλληνες, οι οποίοι ήξεραν τι θα συμβεί, παρακολουθούσαν και τραβούσαν φωτογραφίες. Κάποια στιγμή ένας από μια παρέα ελλήνων της φώναξε στα αγγλικά «Παττι μια φωτογραφια»….αυτη πήγε στη γκρι τσάντα της που είχε αφήσει δίπλα στα ντραμς και έβγαλε μια παλιά Leica, γύρισε και τράβηξε φωτογραφία την Ακρόπολη… Μόλις κατέβασε την κάμερα έκανε νόημα στον Αλαιν που όλη αυτή την ώρα καθόταν στην πρώτη σειρά και παρακολουθούσε, την πλησίασε και μίλησαν για πολύ λίγα δευτερολεπτα…..(7 και 38 ακριβώς)…
Ο Αλαιν ήρθε προς το μέρος μου : «Η Πατι λέει να σε πάω στη σκηνή, να γνωριστείτε από κοντά. Θέλεις;»… «Όχι φυσικά»…
Από την απορία στο βλέμμα του κατάλαβα, ότι με τόση ζέστη, τέτοιο χιούμορ στον Γάλλο μάνατζερ της Πατι Σμιθ ήταν κακή ιδέα… «Αστειεύομαι. Εννοείται».
Σε μισό λεπτό συστηνόμασταν…. Ενδεικτική «λεπτομέρεια» η πολύ σφιχτή χειραψία της…
«Συγνώμη που δεν βγάζω τα γυαλιά ηλίου, αλλά έχω πρόβλημα με τα μάτια μου. Δεν αντέχω τον τόσο δυνατό ήλιο».
«Δεν πειράζει. Σημασία έχει να είσαστε εντάξει σε μια ώρα. Να ξέρετε ότι η συναυλία σας ήταν από τα πιο καλά νέα που ακούσαμε εδώ και αρκετό καιρό στην Ελλάδα».
«Θα έρθουν σε λίγο από ένα κανάλι (MEGA) να τους κάνω δηλώσεις αλλά δεν θέλω να μιλήσω μόνο για την Ελλάδα γιατί θα είναι πολύ συναισθηματικό και δεν το θέλω. Πρέπει να καταλάβουν οι Έλληνες ότι το πρόβλημα είναι παγκόσμιο, είναι θέμα του πώς βλέπει το σύστημα τους ανθρώπους και τις ζωές μας. Στεναχωριέμαι πάρα πολύ για την Ελλάδα…».
Άλλαξε τόσο πολύ η έκφραση της που σχεδόν αντανακλαστικά της είπα : «Πραγματικά φαίνεται στο πρόσωπό σας ότι το εννοείτε ότι στεναχωριέστε».
«Δεν νομίζω ότι υπάρχει καλλιτέχνης της γενιάς μου που να έχει εμπλακεί στην πολιτική της δεκαετίας του ‘60 και του ‘70 και να μην στεναχωριέται πολύ με αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα. Ξέρω ότι ίσως σας φαίνεται παράξενο ότι ένας Αμερικάνος μπορεί το 2013 να νοιάζεται για την Ελλάδα που βρίσκεται τόσο μακριά αλλά εγώ ανήκω σε μία γενιά μη συνηθισμένων Αμερικάνων. Είμαστε ‘μη συνηθισμένοι’ από νέοι, από την εποχή του πολέμου στο Βιετνάμ».
«Είσαστε μη συνηθισμένοι από πάντα, και γι αυτό θα είστε και για πάντα»
«Μάλλον…»
Όλη αυτή την ώρα ο Αλαιν μας τραβούσε φωτογραφίες και τώρα μας διέκοψε γιατί είχαν έτοιμη την κάμερα για τις δηλώσεις.. (7 και 52)
Μερικά πράγματα θέλεις να τα πεις ή να τα γράψεις όχι για να δηλώσεις ότι σου συνέβησαν αλλά για την ουσία τους…
