(6 Νοεμβρίου 2013 έως 19 Ιανουαρίου 2014)
Το μουσείο Φρυσίρα, σε συνεργασία με την Kunsthalle Dominikanerkirche Osnabrück (Γερμανία) και την Kunsthalle Krems (Αυστρία) παρουσιάζει από 6 Νοεμβρίου 2013 έως τον 19 Ιανουαρίου 2014, στο κτήριο της οδού Μονής Αστερίου 3, την αναδρομική έκθεση ζωγραφικής του Δημήτρη Τζαμουράνη. Ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες ζωγράφους της διασποράς, ο Δημήτρης Τζαμουράνης ζει και εργάζεται στο Βερολίνο από το 1990 έχοντας εκθέσει επανειλλημμένως σε πολλά μουσεία και πινακοθήκες σε όλον τον κόσμο. Από τους βασικότερους εκπροσώπους της τάσης για δυναμική επιστροφή στην αναπαραστατική ζωγραφική, ο Δημήτρης Τζαμουράνης μοιάζει να διχάζεται μεταξύ λυρικού φωτορεαλισμού και χρωματικού εξπρεσσιονισμού. Βασιζόμενος στην αλληγορία και τη μεταφορά, οι επικές του συνθέσεις που χαρακτηρίζονται από τον πληθωρισμό των προσώπων και την εξαντλητική απόδοση των χώρων, της ματιέρας και των αντικειμένων θυμίζουν θεατρική σκηνή όπου εκτυλίσσεται μια δαιδαλώδης αφήγηση ενώπιον του θεατή που καλείται να αποκωδικοποίησει και να ερμηνεύσει καταστάσεις που μοιάζουν οικείες και καθημερινές αλλά στην ουσία διέπονται από έναν αέρα ιερού μυστικισμού και έντονης διανοητικής αναζήτησης. Αν και οι καταβολές του εικαστικού του σύμπαντος βρίσκονται αναμφισβήτητα στο σήμερα και το τώρα, συχνά εμπνέεται από την αρχαία ελληνική μυθολογία, την ιστορία και τις θρησκείες οδηγώντας στην διαμόρφωση ενός προσωπικού καλλιτεχνικού ύφους που διέπεται από έναν σύνθετο συγκριτισμό και μια εντυπωσιακή πολυμάθεια και απορρίπτει τον επιφανειακό μιμητισμό και τη στείρα επανάληψη διαδοχικών εικαστικών μοτίβων. Στην ουσία, ο Δημήτρης Τζαμουράνης πασχίζει μέσα από την εμβρίθεια των συνθέσεών του να επαναδιατυπώσει τις βασικές αρχές της αναπαραστατικής ζωγραφικής δίνοντάς τους νέο, πιο σύγχρονο περιεχόμενο ενώ παράλληλα ενδιαφέρεται να αποδώσει την ιδιαίρετη ψυχολογική φόρτιση που χαρακτηρίζει τους πρωταγωνιστές του, τις σκέψεις και τα κίνητρα πίσω από τις πράξεις τους. Τέλος, στα έργα του Δημήτρη Τζαμουράνη η ψυχική εγρήγορση αντανακλάται πολλές φορές και στον τρόπο που αποδίδεται ή αποκρύπτεται η κίνηση; το παιχνίδι μεταξύ κίνησης και ακινησίας αποτελεί επίσης έναν ακόμη από του βασικούς άξονες που ορίζουν τα πλαίσια του εικαστικού του σύμπαντος συντελώντας με τον τρόπο αυτό στην απόπειρα αποκωδικοποίησης των ψυχολογικών καταστάσεων και στην αποφόρτιση της αμφιθυμίας της αφήγησης.
