Του Στρατή Χαβιαρά.
Από το 1753, το πανεπιστήμιο Χάρβαρντ καλούσε το διοικητικό, διδακτικό και επαγγελματικό προσωπικό του να προτείνει ονόματα από τον κόσμο των τεχνών και των
Εκεί, στη Βιβλιοθήκη Σύγχρονης Ποίησης, το 1968 γνώρισα τον Χόρχε Λουίς Μπόρχες, διευθυντή τότε της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Αργεντινής. Είχε προσκληθεί στο Χάρβαρντ να δώσει έξι ομιλίες και από εκείνη τη χρονιά πρότεινα ανελλιπώς το όνομα του για τη μεγάλη τιμή. Ήταν φθινόπωρο του 1984 όταν, ολότελα τυφλός, ο συγγραφέας του Αλέφ τιμήθηκε με τη σχετική περγαμηνή και τον δεξιώθηκα στην ίδια βιβλιοθήκη με μια παρέα λογοτεχνών και φοιτητών. Σαν οικοδεσπότης του, περίμενα ως το τέλος να ανταλλάξω μαζί του λίγα λόγια. Στη στιγμή πρόσεξα ένα λευκό, κοριτσίστικο χεράκι να ακουμπά το δικό του, και η προσοχή του μεγάλου αποσπάστηκε μεμιάς αναζητώντας, αν και με μάτια που μόνο προς τα μέσα έβλεπαν πια, το πρόσωπο της αγενούς πλην καθ’ όλα δροσερής φοιτήτριας. Και είδα το άλλο χέρι του να ακουμπά το δικό της από πάνω, με γλυκιά τρυφερότητα. Εκείνη του μιλούσε ισπανικά. Ο ογδονταπεντάρης μάστορας το απολάμβανε, με ένα χαμόγελο που ακόμα διαρκεί, αναλλοίωτο, είκοσι έξι χρόνια τώρα μες στη γη.
