Γιάννης Ν. Μπασκόζος.
Είναι γνωστό ότι στον χώρο του βιβλίου περισσεύει εδώ και χρόνια η γκρίνια. Ακούς συχνά ότι δεν πουλάνε τα βιβλία, δεν έχουν ποιότητα οι έλληνες συγγραφείς – οι ξένοι είναι καλύτεροι και άλλα πολλά, τόσα και τέτοια που η σημερινή ύφεση κάνει μερικές φορές να μην ξεχωρίζει η παλιά γκρίνια από τη νεότερη. Αυτό όμως που παραβλέπουν οι μεψιμοιρίζουσες απόψεις είναι μια νέα γενιά συγγραφέων που σταθερά κερδίζουν το ενδιαφέρον του βιβλιόφιλου κοινού από τους παλιότερους. Διαβάζοντας τις λίστες των υποψηφίων για τα Βραβεία του Αναγνώστη διακρίνω ότι κυριαρχούν νέοι άνθρωποι, τόσο στα βιβλία ενηλίκων όσο και στα βιβλία για παιδιά. Είναι μια γενιά που σημαδεύει το πέρασμα από την πρώτη στη δεύτερη δεκαετία του αιώνα με ένα δικό της ακομπλεξάριστο στίγμα. Δεν έχει προδιαγραφές, ούτε εντάσσεται εύκολα σε κάποιο ρεύμα. Η γραφή τους είναι πολυφωνική, τόσο θεματολογικά όσο και μορφολογικά. Μπορεί τη μια στιγμή να είναι μινιμαλιστές και την άλλη να απλώνουν μια μεγάλη ανθρώπινη τοιχογραφία, να περνάνε από ένα ουτοπικό σύμπαν στην ασφυξία μιας χώρας σε κρίση, να είναι ταυτόχρονα κοσμοπολίτες και παραδοσιακοί, να εξιστορούν ένα τυχαίο γεγονός και αυτό να μπορεί να διαβαστεί από έναν έλληνα φίλο τους αλλά κι από έναν χιλιάνο ή νορβηγό.
Στους τίτλους της προηγούμενης χρονιάς μπορείς να βρεις αυτή την πολυφωνία: το μεταμοντέρνο μυθιστόρημα του Λευτέρη Καλοσπύρου (Η μοναδική οικογένεια, Πόλις), ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας του Νίκου Μάντη (Άγρια Ακρόπολη, Καστανιώτης), ένα κλασικό-ρεαλιστικό μυθιστόρημα για την κρίση του Κωνσταντίνου Τζαμιώτη (Η πόλη και η σιωπή, Καστανιώτης), ένα φευγάτο, «βλάσφημο» νουάρ – κόμικ του Στέλιου Παπαγρηγορίου (Οι σημαίες δεν ανεμίζουν τη νύχτα, Νεφέλη), μικρά διηγήματα σαν στιγμιαίες εικόνες ζωής του Πάνου Τσίρου (Δεν είν΄έτσι;, Νεφέλη), ένα μυθιστόρημα του Μάκη Τσίτα (Μάρτυς μου ο θεός, Κίχλη)με ήρωα κάποιον που λες κι έχει βγει από εκπομπή της Αννίτας Πάνια, μια αγχωτική νουβέλα για την σημερινή Αθήνα του Γιάννη Τσίρμπα (Η Βικτώρια δεν υπάρχει, Νεφέλη), νέοι ποιητές (Δήμητρα Αγγέλου, Μαρία Βαχλιώτη, Μαρία Κουλούρη, Όλγα Παπακώστα, Δημήτρης Ελευθεράκης) , ο καθένας και η καθεμιά με δικό τους στίγμα και άλλοι πολλοί.
Παρατηρώ ότι οι περισσότεροι παλιότεροι συγγραφείς, μπορεί συχνά να μιλούν για τους νεότερους, αλλά σπάνια κάνουν παρέα μαζί τους, σπανιότερα δε τους εμπιστεύονται για μια κοινή εμφάνιση, μια ανοικτή συζήτηση ή κάποια ενέργεια που να απαιτεί κοινή δράση , σκέψη ακόμα και γραφή. Οι σημερινοί συγγραφείς αποφεύγουν επίσης τον ολισθηρό δρόμο του life style, τον οποίον κάποιοι , λίγο παλιότεροι, προτίμησαν ως διέξοδο διαφυγής με καταστροφικά αποτελέσματα. Αυτοί οι συγγραφείς δεν είναι ομάδα, δεν έχουν τάσεις, δεν στηρίζονται από έναν φορέα, δεν τους απομένει παρά μια μοναχική πορεία.
Κυματίζουν μόνοι τους και το μόνο που ζητάνε είναι να τους διαβάσουμε.
(αναδημοσίευση από το THE TOC.gr)
