του Νικήτα Στατήρη (*)
Ακούω τη τρικυμία της θάλασσας
τις ιαχές και τις κραυγές του κόσμου
τα βήματα της χαράς τ’ ανάλαφρα
το σούρσιμο του τρόμου μεσ΄ τη νύχτα.
Μόνος, δεμένος, ακίνητος.
Συντρίβομαι στο βάρος των δεσμών μου.
Η μόνη αίσθηση που μου ‘μεινε
σ’ όλες μου τις αισθήσεις πόνος.
Μσ’ το πετρένιο μου περίβλημα
σφυροκοπάει ο παλμός της γης.
Συνθλίβονται στο χώρο του μυαλού μου
όσα γνωστά και άγνωστα.
Ενώνονται στην έκταση ενός στίγματος
ο παγωμένος αγέρας των τουντρών
κι ο φλογερός σιμούνας της ερήμου.
Αθόρυβα γλιστράν στον πάγο τα έλκηθρα
κι αργά τα καραβάνια στο Θιβέτ
στα χείλη των γκρεμών παραπατάνε.
Άνθρωποι άσπροι, μαύροι, κίτρινοι
μου δείχνουν τις μάταιες μορφές τους.
Γιγάντια φράγματα, διώρυγες,
ουρανοξύστες, ίσμπες και παγόδες
μυρμήγκια ανασκαλεύουνε τη γη
τον πύργο της Βαβέλ να χτίσουν.
Σφύζει η ζωή τριγύρω μου
και ξέρω σ’ ένα σοκάκι σκοτεινό
θα λάμψει η λάμα του στιλέτου
Το ρόγχο του ετοιμοθάνατου
αδιάφορα θα τον δεχτεί το χώμα.
Στο μουχλιασμένο σπίτι με τα σκεβρά παράθυρα
κι άλλη απορία θ΄ ανοίξει τα μάτια της
ενώ απάνω της ακούμπησε κι όλας τ’ όνειρο
της μητρικής αγάπης.
Οι δυο τους. Μάτια π’ αστράφτουνε από πόθο
καρδιοχτυπά το σύμπλεγμα σπασμούς
οδύνης, ηδονής, πίκρας κι αγάπης.
Σφύζει η ζωή τριγύρω μου
και βλέπω τα πλήθη να ξεχύνονται
ιδρωμένα με βιάση να χαρούνε τη ζωή.
Πολύχρωμα τα λάβαρά τους ανεμίζουν,
κάτω από τον ίσκιο τους ανέμελα να τρέξω
γελώντας κλαίγοντας ζώντας, δεν
μπορώ.
Δεμένος κι ακίνητος κοιτάζω
ταριχευμένος φαραώ.
Πικρή η μοναξιά, πικρότερη η γνώση
να ψιθυρίζει ατάραχη τη πείρα του αιώνα.
Κλωθογυρίζει μάταια η ανέμη της ζωής-
χώρες εξωτικές, όνειρα, νύχτες
άνθρωποι περνούν φασματικές
εικόνες και χάνονται δεν ξαναγυρνούν
οι ώρες που εξαντλούνε τη ζωή
μου. Έτσι ακίνητος στ’ ανθρώπινο
στερέωμα
άφωτος πολικός μέσα στο χάος
μια τροχιά να διαγράψω προσδοκώ
και τη ζωή σαν όλους να εκτίσω.
10-12-50
(*) Ο Νικήτας Στατήρης είναι 97 ετών, γεννήθηκε το 1922 στην Ισθμία Κορινθίας. Έχουν δημοσιευτεί ποιήματα και αφηγήματά του.
