της Ακριβής Γρίβα (*)
Το γράμμα
Πραγματικά αγωνίζομαι να μην υποκύψω στον γλυκό πειρασμό του να αρχίσω αυτό το γράμμα όπως η Λολίτα, και να σας δω να συνεχίζετε με τάχα σεμνή περιέργεια- ενώ αν πέσει στα χέρια κάποιου ευσεβή, να το αφήσει, πιστεύοντας πως άγγιξε κάτι μιαρό.
́Ισως μάλιστα να μετρήσω ποσοστά.
Αλλά ας μπούμε στο θέμα.
Όταν διαβάζεις τούτες τις γραμμές αγαπητέ μου θα ξεκουράζομαι σε ένα παραθαλάσσιο εξοχικό μιας άλλης χώρας, του οποίου την τοποθεσία δεν θα αναφέρω, κυρίως διότι γνωρίζω την υπέροχη συνήθειά σου να εκφωνείς τα γράμματα που λαμβάνεις σε όποια πόρνη τυχαίνει να απασχολείς εκείνη την ώρα. Διάλεξα τα λόγια μου προσεχτικά λοιπόν, (καθώς η υπόσχεση που έκανες στον εαυτό σου να αφιερωθείς στις απολαύσεις του νού δεν πιστεύω πως θα κρατήσει παραπάνω απ’ότι ο γάμος σου- λίγους μόνο μήνες).
Μια και το ‘φερε η μονόπλευρη κουβέντα, παρέλειψες να μου αναφέρεις τον χωρισμό σου, αλλά δεν είμαι ο άνθρωπος που θα παρεξηγηθεί. Ούτως ή άλλως, τώρα είμαι πια πολύ μακριά, δεν βλέπω καν τα φώτα της άθλιας πόλης μας.
Η αθλιότητα θα ξεχαστεί, φυσικά, κι ίσως ακόμα να αναπολήσω τα διαβρωμένα από χρόνο πρόσωπά σας κάποιο απόγευμα που θα πίνω την λεμονάδα μου χαζεύοντας τα κύματα της ολοδικής μου θάλασσας.
Βλέπεις, αγαπητέ μου, αφού μου ανήκει και ένα μικρό κομμάτι της μοναχικής ακτής μου ανήκει αυτόματα όλος ο ωκεανός.
Έτσι λειτουργώ εγώ, το ξέρεις.
Πίσω στις πόρνες λοιπόν- μην ανυσηχείς δεν είναι συμβολισμός αν και θα μπορούσε.
Αγαπητές μου δεσποσύνες, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για όλα τα χρόνια που περάσαμε μαζί. Ήσασταν οι καλύτερες αναμνήσεις της ζωής μου. Σταθήκατε πάντα στο πλάι- ή μάλλον, αποκάτω μου- και στηρίζετε όλη την υψηλή κοινωνία του Παρισιού.
Σας ευχαριστώ εκ μέρους όλων των μοσχομυρωμένων σαν σάβανα κυρίων με τα φράκα και τα ημίψηλα, εκείνων των άθλιων γουρουνιών. Παρακαλώ, αποχωρήστε από το δωμάτιο ώστε ο φίλος μου να απολαύσει το υπόλοιπο του γράμματός μου μονάχος του. Εντάξει; Σίγουρα; Συνεχίζω.
Μετέφερα όλη μου την βιβλιοθήκη στο υπέροχο εξοχικό μου, αγόρασα ένα ξύλινο κανό και έχω αρχίσει να επιλέγω και να πετάω αριστουργήματα της λογοτεχνίας στην θάλασσα κάθε φορά που έχω την διάθεση να δω τα σατανικά συγγράματα να πνίγονται κάτω απ’ το αφρισμένο νερό. Τα βιβλία καταστρέφουν ζωές, αγαπητέ.
Εσύ θα ‘πρέπει να το ξέρεις τόσο καλά όσο εγώ.
Δεν νομίζω πως θα με ξαναδείς. Θα ‘θελα να ξέρεις πως σύντομα σκοπεύω να κυκλοφορήσω την φήμη πως αυτοκτόνησα, πνίγηκα μέσα στην θάλασσα λόγω κάποιας ερωτικής ιστορίας με μια ανώνυμη. Έτσι, να περνούν οι κουτσομπόλες από το σπίτι μου και να ψιθυρίζουν λόγια γεμάτα οίκτο.
Μην διαψεύσεις της φήμες τούτες, είναι πολύ ρομαντικές για να διαψευτούν.
Αξίζει όμως, εσύ κι οι πόρνες, να γνωρίζετε την αλήθεια; Όχι, γι’αυτό και δεν θα σας την πώ.
Πάντως αν κάποτε νοσταλγήσω την παρέα σου να ξέρεις πως θα ρίξω το αγαπημένο σου βιβλίο λίγο πιο μακριά από την ακτή, κι ίσως κολυμπήσω μαζί του για λίγο.
Η υγεία μου δεν είναι καλή, πιστεύω πως η καρδιά μου θα με εγκαταλείψει μέσα στα επόμενα χρόνια. Δεν θέλω να ειδοποιηθεί κανείς για τον θάνατό μου, βέβαια.
Θέλω να είμαι ένα άγνωστο πτώμα σέ ένα εξίσου άγνωστο παραθαλάσσιο χαμόσπιτο.
Ή μάλλον όχι, θα το ονομάσω. “Ο οίκος των Άσερ”.
Πως σου φαίνεται; Προσωπικά το βρίσκω υπέροχο.
Με εκφράζει απόλυτα. Είμαι θαμμένος ζωντανός κάπω από τόνους χρυσαφένιας άμμουδιάς, σαν την χλωμή, λαίδη Άσερ, σκιά του εαυτού της.
Κι αν ήμουν η σκιά του μεγαλόπρεπου αρχοντικού, η καρδιά μου είναι σκιά της μαύρη λίμνης που θα με καταπιεί.
Το λιγοστό χρονο που μου έχει απομείνει πριν τον θάνατό μου σκοπεύω να τον περάσω μακριά από την ανθρωπότητα που τόσο με μίσησε και την μίσησα. Όπως είπα και σε μια κρίση ρομαντισμού στα νιάτα μου, “Μίσησα το παρελθόν, μίσησα το παρόν, μίσησα το μέλλον, αλλά αγάπησα εσένα, Στέλλα”. Δεν θυμάμαι ποια ήταν η Στέλλα. Αμφιβάλλω αν με θυμάται κι η ίδια.
Ελπίζω να περάσεις την ζωή σου όπως σου αρμόζει, μα ξέρω πως κάτι τέτοιο δεν θα γίνει ποτέ. Εάν το επιθυμείς, πάντως, κάνε και μερικές βόλτες δίπλα στον Σηκουάνα για μένα.
Ίσως αποδοκιμάζεις την παράξενη αυτή απόφαση.
Η θάλασσά μου είναι μοναχική όπως εγώ, γι’αυτό ταιριάξαμε. Έχω κι ένα γέρικο σκυλί κάποιου πνιγμένου ναυτικού που με συμπάθησε και τώρα μένει στο καλύβι μου.
Οι άνθρωποι που ζουν εδώ είναι ωραίοι όπως είναι και ανυποψίαστοι. Η απλότητά τους στοιχοιματίζω πως θα είχε συγκινήσει τον φιλάνθρωπο συμπολίτη μας σε βαθμό δακρύων, παρόλο που, όντας ένα μορφωμένο γουρούνι, δεν θα μπορούσε ποτέ να μην αποτελέσει ύμνο στον κυνισμό που έχουμε ως έθνος δημιουργήσει.
Παρεπιπτόντως, έτυχε να βρώ ένα παλιό ημερολόγιο, το οποίο έκαψα χωρίς να διαβάσω. Κατά την καινούρια άποψή μου, το φλεγόμμενο χαρτί είναι πολύ πιο όμορφο από τις γραμμένες λέξεις.
Πριν μια εβδομάδα έκαψα επίσης τα άπαντα των αδελφών Μπροντέ για τον υψηλό σκοπό ενός μπάρμπεκιου- ήταν μια εξαιρετική εμπειρία.
Ο αέρας μυρίζει αρμύρα και ο ήχος των κυμάτων δεν σταματά ποτέ.
Έτσι κυλάν οι τελευταίοι μήνες της ζωής μου. Υπάρχει κι ένας τρελός γέρος που λέει ιστορίες για θαλάσσια τέρατα, θρύλους, γοργόνες, πειρατές κι άλλα τέτοια. Ο ανιψιός σου θα τον είχε λατρέψει.
Θυμάσαι το κανό που σου ανέφερα πιο πάνω;
Κάνω βαριεστημένες βόλτες με αυτό μερικές φορές, κι αν κουραστώ πληρώνω κάποιο από τα παιδιά να κάνει κουπί. Τα σώματά τους είναι ηλιοκαμμένα, μοιάζουν να έχουν αναδυθεί απ’ την θάλασσα.
Χαιρέτησέ μου την άθλια πόλη όταν ανακοινωθεί ο θάνατός μου, και παρακαλώ να μην έρθεις στην κηδεία μου.
Όσο κι αν ο Καμύ τις αγαπά, εγώ τις βρίσκω βαρετές.
Αγαπητέ μου φίλε, αν μου επιτρέπεις να σε αποκαλώ έτσι, θα ‘θελα να ξέρεις πως είμαι καλά εδώ. Χάνομαι σε μεγάλους περιπάτους κοντά στην ακτή και ξαπλώνω μπροστά στο σπίτι μου, βρέχοντας τα πόδια μου στο νερό.
Βρήκα και μια κατάμαυρη γυαλιστρή πέτρα σήμερα που μου άρεσε πολύ. Στην στέλνω. Πέτα την στο κεφάλι όποιου έρθει να σου πεί συλληπητήρια.
Όσο για τον “θάνατό μου”, όλοι όσοι ξέρουν την αλήθεια έχουν πάρει αρκετά λεφτά για να μην μιλήσουν ποτέ- και δεν είναι ντόπιοι, άρα τους εμπιστεύομαι.
Σου γράφω από το πρωί με πολλές μικρές διακοπές, και τώρα έχει αρχίσει να σουρουπώνει. Φυσά ένα απαλό κρύο αεράκι.
Τούτη η ακρογιαλιά είναι σαν από άλλο κόσμο.
Ζωγραφίζω τη βάρκα μου.
Έγραψα επάνω το τέλος από τα Κύματα της Βιρτζίνια Γούλφ και τώρα σκέφτομαι πως να την ονομάσω. Ίσως και να την αφήσω ανώνυμη. Τι λές κι εσύ;
Θα περιμένω λίγο να στεγνώσει και ξεκινάω για μια μικρή βόλτα. Βουτάω την αριστερή κάτω άκρη του γράμματος στο νερό. Ορίστε λίγη από την θάλασσά μου, αγαπητέ.
Πάντα δικός σου,
Ο ανώνυμος νεκρός στην χαμοκαλύβα μιας χρυσαφένιας αμμουδιάς.
(*) Η Ακριβή Γριβα είναι μαθήτρια 15 ετών
Ακριβή με ξάφνιασε η γραφή σου , όχι το θέμα του αποχαιρετισμού.Με ξάφνιασε το πόσο όμορφα απλά κατανοητα χειρίζεσε την γλώσσα ,το ύφος ,και να φανταστείς τις ρουφαγα τις λέξεις και τις σειρές δεν έχω συνηθίσει να μην κυλάει το βλέμμα μου πάνω στο χαρτί .Σε ευχαριστούμε Ακριβή περιμένουμε την επόμενη ανάγνωση .