Της Αλεξάνδρας Σαμοθράκη.
Η ελληνική τηλεόραση δεν έχει πλέον τίποτε να δεις. Όχι ότι ο άνδρας μου ή όλοι οι φίλοι του χρειάστηκαν ποτέ τη συγκεκριμένη δικαιολογία για να αρμέγουν με πάθος 
το ίντερνετ για κάθε καινούργιο επεισόδιο της πιο πετυχημένης σειράς ανά σεζόν. Παλαιότερα ήταν τα Φιλαράκια. Το Arrested Development. Το 24. Το Lost. Πέρσυ το Game of Thrones. Τώρα το Homeland. (Αν είσαι ο πάροχος ίντερνετ του σπιτιού μου παρακαλώ σταμάτα να διαβάζεις τώρα και ξέχασε ότι διάβασες μέχρι εδώ γιατί η σύνδεση είναι στο όνομά μου.) Φυσικά και ξέρουν ότι παρανομούν αλλά πάντα το υποστηρίζουν με διάφορες δικολαβίες τις οποίες θα μπορούσαν να αντικρούσω ανά πάσα στιγμή αν δεν ήθελα να δω τι θα γινόταν στο επόμενο επεισόδιο. Γιατί κακά τα ψέματα. Όταν είναι Κυριακή βράδυ, έχω γίνει ένα με την κουβέρτα και τον καναπέ και ο Μπρόντυ έχει μόλις ζωστεί ένα γιλέκο με εκρηκτικά θέλω να δω τι θα γίνει στη συνέχεια, έστω και για να απολαύσω τα πυροτεχνήματα.
Υπάρχουν και τα καλά παιδιά, που μικροί δεν έπαιζαν τους πειρατές οπότε δε βλέπουν το λόγο να τους κάνουν ούτε τώρα και αγοράζουν το κουτί της κάθε σεζόν από το Amazon για να μην τους πουν κλέφτες. Δε θέλω να τους το χαλάσω αλλά η φορολογική στρατηγική του Amazon θα ντρόπιαζε και το μεγαλύτερο Έλληνα φοροφυγά. Το αγγλικό κοινοβούλιο περιμένει το Amazon (μαζί με κάποιες άλλες πολυεθνικές πχ Starbucks) να δώσει εξηγήσεις για τους μηδαμινούς φόρους που πληρώνει. Οπότε τι να κλέβουμε την HBO, τι να κλέβει το Amazon τους φόρους. Είμαστε συνειδητοποιημένα όντα και κλέβουμε απευθείας.
Υπάρχουν βέβαια και οι ακόμη μεγαλύτεροι ανώμαλοι- ή ίσως οι αθεράπευτα ρομαντικοί- που έχουν την υπομονή να περιμένουν να κυκλοφορήσει το DVD για να πάνε να το νοικιάσουν. Στο επόμενο στάδιο ανήκουν όσοι ισχυρίζονται πως έβαλαν NOVA για να βλέπουν την αγαπημένη τους σειρά- αλλά μετά βλέπουμε τις γυναίκες τους πιο κεφάτες και γίνεται αντιληπτό πως όπως και όσοι έκαναν χρήση του επιχειρήματος πως έβαλαν NOVA για τη μπάλα απλά δεν ξέρουν να κατεβάζουν τσόντες από το ίντερνετ. Ή το θεωρούν ηθικά λάθος να μην καταβάλουν ένα αντίτιμο έναντι της διαπόμπευσης της γυναικείας σάρκας αλλά ανάμεσα στο να κρατάς χαρούμενη τη δική σου γυναίκα και να συμβάλεις στην εκμετάλλευση μιας κορεάτισας πορνόσταρ (σιγά την εκμετάλλευση θα μου πεις, ενήλικη είναι) πάντα επικρατεί η ικανοποίηση της γυναίκας σου επειδή οι τύψεις είναι μουγκές και σταματάνε μόλις κοιμηθείς ενώ η γυναίκα σου μπορεί να γκρινιάζει ακατάπαυστα πολλά χρόνια αφού η κορεάτισα πορνοσταρ έχει μπει στο σωστό το δρόμο.
Να λοιπόν τι έμαθα από τα αμερικανικά σήριαλ. Πως όταν όλα φαίνονται πως έχουν φτάσει στο απώτερο, τελειωτικό και τελικό σημείο πέραν του οποίου θα έρθει το τέλος του κόσμου (ή της Αμερικής, που στα σήριαλ αυτά είναι το ίδιο πράγμα) γίνεται κάτι ακόμη χειρότερο και μετά το σήριαλ συνεχίζει κανονικά. Μάθανε όλοι πως ο Μπρόντυ είναι μουσουλμάνος; Μαγκιά του! Τον αγαπάνε γι’αυτό που είναι. Αποκεφάλισαν το Ned Stark;Καλά να πάθει, οι ξεροκέφαλοι αποκεφαλίζονται καλύτερα και τώρα μπορεί να κατεβάσει στρατό ο γιός του. Έπιασαν οι Κινέζοι το Τζακ Μπάουερ; Τέλεια γιατί πάντα του άρεσε να τρώει κινέζικο. Είτε σπρινγκ ρολ είτε κλωστσομπουνίδι. Χώρισε ο Ρος τη Ρέητσελ; Μην ανησυχείτε θα τα ξαναφτιάξουν σε πέντε σεζόν. Στο κάτω κάτω ‘they were on a break’. (Συγνώμη για τα spoiler αλλά αν σας προειδοποιούσα πως έρχονται spoiler θα ήταν spoiler.)
Το κατέβασμα των σειρών επιβάλλεται, γιατί αν δεν δεις όλα τα επεισόδια απανωτά χάνεις το σασπένς. Χάνεις την απόγνωση. Χάνεις και τη μπάλα και μπερδεύεις τα σήριαλ μεταξύ τους. Αν δεις αρκετά επεισόδια στη σειρά δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να πιστέψεις πως ο Αμπού Ναζίρ ανατίναξε το Winterfell κάτι που πάντα μου φαίνεται πιθανό όταν βλέπω το Game of Thrones και το Homeland εναλλάξ. Ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος βέβαια να μπερδέψεις τα σήριαλ με την πραγματικότητα. Ακόμη προσπαθώ να καταλάβω αν η επανεκλογή Ομπάμα ή ο τυφώνας Sandy οφείλονται στο μακιαβελισμό του Μπρόντυ αλλά μάλλον όχι.
Τα Μνημόνια είναι σαν τα αμερικανικά σήριαλ. Σε κάθε σεζόν το χοντραίνουν αλλά καμιά σεζόν μετά την πρώτη δε θα καταφέρει να σε σοκάρει το ίδιο. Πλησιάζουμε στη χρεοκοπία, απομακρυνόμαστε αλλά έχοντας πάρει απλά μια άλλη διαδρομή προς την ίδια κατεύθυνση. Μας βρίζουν οι Άγγλοι, βρίζουμε τους Γερμανούς, τους πολιτικούς, ο ένας τον άλλον. Το κράτος παραλύει, ο κόσμος πεινάει , πολλοί δεν πεινάνε απλά λαϊκίζουν. Όλοι είναι σε απόγνωση αλλά ορίζουν διαφορετικά το σημείο που αν το φτάσουν σπάνε. Όσα χάνουμε βλέπουμε πως μπορούσαμε και χωρίς αυτά. Όσα χάνουμε βλέπουμε πως μπορούσαμε και να μην τα είχαμε. Ή και να μην τα χάναμε. Έχουν αυξηθεί οι αυτοκτονίες. Οι άστεγοι. Ας κάνουμε κάτι απλό. Πώς μπορεί ο καθένας μας να περιορίσει την απόγνωση; Υπέρ ή κατά του Μνημονίου, δεν έχει σημασία. Όλοι κατά της απόγνωσης. Όπως το κάνει η Χρυσή Αυγή αλλά χωρίς το φασισμό και την πολιτική σκοπιμότητα. Όπως το κάνει ο ΣΚΑΙ αλλά χωρίς διαφημίσεις.
Βλέπω γνωστούς μου να τους απειλούν με απόλυση, κακοπληρωμένους, απλήρωτους. Αλλά όλοι με έναν τρόπο προς το παρόν τα βγάζουν πέρα. Είναι σαν τις μάσκες οξυγόνου- πρώτα πρέπει να βάλεις τη δική σου πριν και αν θες να βοηθήσεις τον άλλον. Τα πράγματα είναι μαύρα. Όμως οι Έλληνες ποτέ δεν ήμαστε ρατσιστές. Και σίγουρα δεν θα γίνουμε τώρα παρά τα κάποια φασιστικά σκιρτήματα ορισμένων. Θα βρούμε λύσεις. Θα αντέξουμε. Δεν ξέρω αν είναι το πιο αισιόδοξο ή το απαισιόδοξο σενάριο αλλά ο Τζακ Μπάουερ, ο Νίκολας Μπρόντυ και η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνουν. Ίσως επειδή είναι προϊόντα μυθοπλασίας.
