Τα “καθημερινά κρεβάτια” της Μαρίας Κουλούρη (του Γιώργου Λίλλη)

0
608

 

 

του Γιώργου Λίλλη.

Ήρθαμε κάποτε για τελευταία φορά

Αδειάζοντας τα μαλακά μας ρούχα

Πάψαμε το κλάμα

Στεγασμένοι περιμένουμε λόγια

Κάτι ν΄ αγγίξει τα σιωπηλά μας κεφάλια

Δεν θα πεθάνουμε είπαμε

Ύστερα κλείσαμε τις πόρτες

Και μείναμε ν΄ αφουγκραζόμαστε

Βήματα αναχωρητών και διαρρήξεις

Το ίχνος μιας εισπνοής

Φλέβα να θυμίζει παλμό

 

Τι πιο όμορφος τρόπος να εξοστρακίσεις τον φόβο του θανάτου από το να σταθείς απέναντί του με καθαρό βλέμμα, γράφοντας μια ελεγεία που εναντιώνεται στην φθορά. Γιατί το νέο ποιητικό βιβλίο της Μαρίας Κουλούρη με τον τίτλο Καθημερινά κρεβάτια είναι μια ελεγεία για την χαμένη παιδική μας αθωότητα, ένας ύμνος για τα χαμένα μας όνειρα.

Η ποιήτρια επιλέγει να συνθέσει ένα ενιαίο ποίημα, με απόηχους από τα δημοτικά μοιρολόγια, για εκείνα τα χρόνια της ζωής μας που η ποίηση δεν ήταν γραπτός θεωρητικός λόγος αλλά ανάγκη ύπαρξης. Τα παιδία είναι ποιητές χωρίς ποτέ να υπερασπιστούν τον τίτλο του ποιητή. Και η ποιήτρια εστιάζει στο βλέμμα της σε εκείνη την εποχή όπου η ποίηση ανθίζει σαν ένα αγριολούλουδο, χωρίς την φροντίδα κάποιου κηπουρού.

Με έναν απέριττο τρόπο γραφής, άμεσο, η Κουλούρη επαναφέρει την πρώτη μας αθωότητα ενώπιον μας για να μην ξεχάσουμε την καταγωγή της, να μην παγιδευτούμε στο έκθαμβο εφήμερο, αλλά να συνειδητοποιήσουμε εντέλει πως η ζωή είναι μικρή και πως τα παιδικά κρεβατάκια όπου μας νανούριζαν με παιδικά τραγουδάκια γίνονται χωρίς να το καλοκαταλάβουμε η τελευταία μας κλίνη πριν τον οριστικό μας χαμό.

Η συμβολική αναφορά του κρεβατιού, ως αντικειμένου του ύπνου και των ονείρων, ή της ερωτικής στιγμής, ή ακόμα και του θανάτου, δημιουργεί σε όλο το ποίημα την αίσθηση πως αν δεν κατανοήσουμε την μικρότητά μας θα χάσουμε στην πορεία τον εαυτό μας και θα παραμείνουμε ως το τέλος κακέκτυπα:

 

Δεν είναι η πείνα αλλά

Ο ουρανός που πέφτει μοναδικό εμπόδιο

Βάρος δικό μας η σίτιση

Εμείς αφήσαμε τους τοίχους

Χάσαμε την θέση μας στον χρόνο

Το χρέος νομίζοντας φροντίδα

Και αρχίσαμε τα βήματα ζητώντας υλικά

Τροφή και κλάμα και όνειρα

Κάθε μέρα μια προσπάθεια συντήρησης

 

Σύμφωνα με τον Φρόυντ, το συνειδητό εγώ δεν είναι παρά μια σημαδούρα που επιπλέει στην απέραντη θάλασσα του ασυνείδητου και τραβώντας, με μεγάλη τόλμη, τα πέπλα του ανείπωτου, πίσω από τα οποία αναταράζονταν οι ανήσυχες σκιές της απωθημένης σεξουαλικότητας, του θανάτου, των ανεκπλήρωτων επιθυμιών. Έτσι και το φαινόμενο που αφορά στο ανθρώπινο σύμπαν – τη γέννηση, την εξέλιξη, τον έρωτα, την δημιουργικότητα – πρέπει να το αντιπαραβάλλουμε με τη σκοτεινή του πλευρά (το θάνατο), για να ανακαλύψουμε, ίσως, ότι αυτό που μας περιορίζει και μας προδίδει μπορεί κάλλιστα να είναι και αυτό που μας καθορίζει και μας αποκαλύπτει.

Αυτό καταφέρνει η Κουλούρη με την ποιητική της σύνθεση. Να μας συμφιλιώσει με τις αντιθέσεις μας. Και το πετυχαίνει με ένα καίριο δραματικό τόνο που συγκινεί. Εξάλλου αυτό δεν είναι ποίηση; Όλα τα άλλα ανήκουν στην φιλολογία και είναι δευτερεύουσας αξίας.

 

info: Μαρία Κουλούρη, Καθημερινά κρεβάτια, Μελάνι

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Προηγούμενο άρθροΈνας πύργος από τραπουλόχαρτα (του Β.Δ.Αναγνωστόπουλου)
Επόμενο άρθροΗ queer ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου (του Θανάση Αγάθου)

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ