Σχόλια σε ένα ποίημα

Του Θανάση Καράβατου (*).

Μάριος  Μαρκίδης

Προς τι η πίκρα

Βαποράκια 1999

Να καρφώνετε, μας είπε, τις λέξεις σας σαν πρόκες.

Γερή συμβουλή, όμως που να τις καρφώσουμε;

Να πάρετε μαζί σας νερό, σας περιμένει μεγάλη ξηρασία —

δεν είχαμε εν τούτοις όρεξη να διασχίσουμε πάλι την έρημο.

Ξεχερσώσαμε το μέλλον μας

δεν μας κάνει πια ούτε κρύο ούτε ζέστη.

Ώστε μη βασανίζετε ματαίως τον εαυτό σας καημένες σάλπιγγες

φροντίστε κάποτε και τη δική σας υγεία.

Το γε νυν έχον ούτε ξηρασία στα μέρη μας ούτε τίποτα.

Μην πικραίνεστε λοιπόν που δεν oμοιοκαταλήκτησαμε

με τα ποιήματά σας.

Είμαστε η ασυνέχεια των συλλαβών σας.

Παραδεχτείτε όμως και σεις πως δεν υπήρξατε ανεπίδεκτοι μαθήσεως.

Κι αν δεν βάζουμε πρωί-βράδυ θερμόμετρο ευθύνεστε εν μέρει:

Μας κλιματίσατε καλά.

Φίλε Μάριε

Καλά το παρατήρησες.

Να καρφώνετε, μας είπε, τις λέξεις σας σαν πρόκες.

Γερή συμβουλή, όμως που να τις καρφώσουμε; [1]

Παρά ταύτα [2]

καρφώσαμε αρκετές λέξεις.

Κάποιες μάλιστα μπήχτηκαν κι εκεί που έπρεπε.

Το λεξιλόγιο όμως ήταν λειψό

και κυρίως παρωχημένο.

Περιγράφαμε το μέλλον με λέξεις του παρελθόντος

για να το αποστηθίσουμε ευκολότερα.

Όσο για την «ξηρασία», [3]

όντως, δεν την νιώθαμε για καιρό.

Όχι τόσο γιατί την παρακάμπταμε

– έγινε κι αυτό –

όσο γιατί ζούσαμε στην όαση των δανεικών.

Ξεχνούσαμε έτσι πως δεν υπάρχει όαση,

χωρίς να την περιβάλλει έρημος.

Το θυμηθήκαμε μόλις στέρεψαν οι αγορές

κι η έρημος κατέλαβε όλο τον χώρο.

«Το γε νυν έχον», φτάνει πια η παπαγαλία!

Οι νέοι να ψάξουν για νέες λέξεις,

αφού πρέπει να μιλήσουν για τα νέα πράγματα

που εισβάλλουν ορμητικά στο προσκήνιο.

Τώρα που ξέρουν,

θα καρφώσουν και πάλι τις λέξεις σαν πρόκες

εκεί που πρέπει.

Στα νέα δεδομένα που τους απειλούν.

Για να γίνουμε κάποτε, αυτό που λες Μάριε,

«η ασυνέχεια των συλλαβών» του παρελθόντος.

(*) Ο Θανάσης Καράβατος είναι καθηγητής Ψυχιατρικής