του Σταύρου Χατζηθεοδώρου (*)
Πριν αποφασίσει κάποιος να γράψει οφείλει να έχει θητεύσει πρωτίστως και για εύλογο χρονικό διάστημα ως συνεπής αναγνώστης.
«Καμαρώνετε εσείς για ό,τι έχετε γράψει, εγώ νιώθω περήφανος γι’ αυτά που έχω διαβάσει» σημειώνει ο Μπόρχες, κλείνοντάς μας υπαινικτικά το μάτι. Αγαπημένα βιβλία που κατοικούν ξεχασμένα στα μύχια και άφεγγα μέρη του ψυχισμού για χρόνια, δραπετεύουν και καλούνται να συνομιλήσουν με νέα έργα.
Η Τούλα Τίγκα με το «Τ’ άλλο μισό του κόσμου» δεν κρύβει την αγάπη της για δύο εμβληματικά μυθιστορήματα της γενιάς του τριάντα. Δεν κρύβει τη πρόθεσή της ν’ ανοίξει ένα παράθυρο και να συνομιλήσει με την «Ερόικα» του Πολίτη και τον «Λεωνή» του Θεοτοκά. Δύο σημαντικά πεζογραφήματα γραμμένα την ίδια περίοδο για το τέλος της αθωότητας, την πρώιμη και σκληρή ενηλικίωση, που αναπαριστούν εύστοχα το κλίμα και την εποχή μέσα από το βλέμμα των παιδιών.
Προτείνει να σκύψουμε πάνω στους παλιούς δασκάλους της λογοτεχνίας διαβάζοντάς μας αποσπάσματα «Η ένταση χαλάρωσε μονομιάς. Βάλαμε τα γέλια και λέγαμε ό,τι κατέβαινε του καθενός. Βέβαια, τη στιγμή εκείνη κανένας από εμάς δε σκέφτηκε αν θ’ ανταμώναμε ποτέ όλοι μαζί μέσα σε όμοιες συνθήκες. Φιλίες κοινές αναμνήσεις –από τόσο νωρίς!-, τα νιάτα, οι κοινές εκπλήξεις. Κάποιες αόριστες νοσταλγίες άδειαζαν την καρδία μας, άφηναν κιόλας ένα κενό. Προχωρούσαμε ψηλαφητά μέσα σε δισταγμούς, ερεθιζόμαστε από τις προαισθήσεις για πράγματα πολύτιμα νιώθοντας από τώρα την αξία της αφής. Μα ξανοιγόμαστε προς τη ζωή γεμάτοι ζωηράδα, βλέπαμε όλο και μπροστά…»
Τί είναι λοιπόν «Τ’ άλλο μισό του κόσμου» ;
Ένα εφηβικό μυθιστόρημα φτιαγμένο με απλά και γήινα υλικά με ευθύγραμμη και ανεπιτήδευτη γραφή για μια παρέα μαθητών λυκείου που ξετυλίγοντας το πλεκτό της καθημερινότητάς τους ψάχνουν να ορίσουν την ταυτότητά τους. Μια παραθαλάσσια κωμόπολη, ένα μαγεμένο αρχοντικό με ένοχα μυστικά. Ήρωες εγκλωβισμένοι στη δίνη του συντηρητισμού και την απραξία της επαρχίας. Κανένα πρόσωπο δεν ανταποκρίνεται στα συναισθήματα του άλλου. Ο έρωτας σε όλες τις εκφάνσεις και τους παραποτάμους του.
Η ακατανίκητη της Μαρίνας στο πρόσωπο του Θοδωρή παρότι γνωρίζει ότι οι προτιμήσεις του είναι «διαφορετικές». Η Μυρσίνη –εμπνευσμένη φιλόλογος- επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος για να συμφιλιωθεί με τον βαθύτερο εαυτό της. Ο Ρηγόπουλος, ο Τζιμάκος, ο Ψηλός, ο Μηνάς, ο Μίμης, συμπληρώνουν το γαϊτανάκι των ηρώων.
«Δεν είναι δέντρο πλαστικό ο έρωτας να τον γεμίσεις χρώματα, είναι φυτό αληθινό που αν δε βρει το έδαφος που του ταιριάζει, ούτε ανθίζει, ούτε μεγαλώνει. Μαραίνεται και φυλλοροεί.»
Αυγουστιάτικο μελτεμάκι η συγγραφέας αγγίζει τα πρόσωπά της με περίσσια τρυφερότητα οδηγώντας τα στο υπόλοιπο μισό του κόσμου ώστε να του αποκαλυφθεί ολόκληρος. Η εφηβική φλόγα, οι ηρωισμοί και τα πάθη του Λουίζου, της Μόνικας, του Αλέκου και του Λεωνή, ογδόντα χρόνια πριν, συνοδοιπόροι τους σ’ αυτό το μακρύ ταξίδι.
(Με αφορμή το βιβλίο της Τούλας Τίγκα « Τ΄ άλλο μισό του κόσμου»)
(*) Ο Σταύρος Χατζηθεοδώρου είναι εκπαιδευτικός)
