Συγχώρεση

Αλέξανδρος Κυπριώτης.

Αγαπημένε, άρχισε να γράφει μετά από πολλές ώρες κάποια στιγμή. Κι αμέσως μετά το κόμμα σταμάτησε. Και τώρα κοιτάζει το χαρτί και δεν γράφει τίποτα. Με το ένα χέρι στηρίζει το κεφάλι και με το άλλο κρατάει το στυλό με μια κλίση 60 μοιρών πάνω από το κόμμα στο Αγαπημένε, ακριβώς. Και κοιτάζει το Αγαπημένε, που άρχισε να γράφει κι αμέσως μετά το κόμμα σταμάτησε και μαζί με το Αγαπημένε,  βλέπει και τη λεπτή μύτη του στυλό και βλέπει και τα δυο δάχτυλα, τον αντίχειρα και τον δείκτη, που κρατάνε το στυλό με μια κλίση 60 μοιρών πάνω από το κόμμα στο Αγαπημένε, ακριβώς. Και μαζί με τα δυο δάχτυλα, τον αντίχειρα και τον δείκτη, βλέπει και το χέρι που κρατάει το στυλό με μια κλίση 60 μοιρών πάνω από το κόμμα στο Αγαπημένε, που άρχισε να γράφει κι αμέσως μετά το κόμμα σταμάτησε. Και δεν γράφει τίποτα. Και όσες ώρες χρειάστηκε για ν’ αποφασίσει να πάρει με το ένα χέρι το χαρτί και με το άλλο το στυλό, για ν’ αρχίσει να γράφει Αγαπημένε, άλλες τόσες ώρες κι ακόμα πιο πολλές κοιτάζει το χαρτί και δεν γράφει τίποτα. Γιατί πρέπει να καταλάβει ο άλλος, όταν θα πάρει αυτό το γράμμα που θα γράψει, τι ακριβώς θέλει να πει. Και όσες ώρες κοιτάζει το χαρτί και δεν γράφει τίποτα, τόσες ώρες μπερδεύονται οι λέξεις που θέλει να γράψει με τις λέξεις που θέλει να μην γράψει. Γιατί όλες μαζί τις λέξεις, και τις λέξεις που θέλει να γράψει και τις λέξεις που θέλει να μην γράψει, μπορεί να τις γράψει ή να μην τις γράψει κάτω από εκείνο το Αγαπημένε, που άρχισε να γράφει κι αμέσως μετά το κόμμα σταμάτησε. Γιατί από εκείνη τη στιγμή μετά από πολλές ώρες που άρχισε να γράφει Αγαπημένε, άρχισαν να μπερδεύονται οι λέξεις που θέλει να γράψει με τις λέξεις που θέλει να μην γράψει. Γιατί εκείνο το Αγαπημένε, σημαίνει όλες μαζί τις λέξεις. Και τις λέξεις που θέλει να γράψει και τις λέξεις που θέλει να μην γράψει. Και κοιτάζει το χαρτί και δεν γράφει τίποτα. Και μετά από πολλές ώρες κάποια στιγμή αφήνει το κεφάλι που στήριζε με το ένα χέρι και το κατεβάζει εκείνο το χέρι δίπλα στο χαρτί. Και αφήνει το στυλό από το άλλο χέρι, που το κρατούσε με μια κλίση 60 μοιρών πάνω από το κόμμα στο Αγαπημένε, ακριβώς, και το στυλό πέφτει πάνω στο Αγαπημένε, που σημαίνει όλες μαζί τις λέξεις, και τις λέξεις που θέλει να γράψει και τις λέξεις που θέλει να μην γράψει, και το μισοκρύβει. Και όπως βλέπει το στυλό πάνω στο χαρτί και πάνω στη μισοκρυμμένη λέξη, βλέπει και το χέρι που κρατούσε το στυλό με μια κλίση 60 μοιρών πάνω από το κόμμα στο Αγαπημένε, ακριβώς και βλέπει και τα πέντε δάχτυλα του χεριού, που κρατούσε το στυλό με μια κλίση 60 μοιρών πάνω από το κόμμα στο Αγαπημένε, ακριβώς, ν’ απλώνονται και μετά να μαζεύονται πάλι και να τσαλακώνουν το χαρτί. Και βλέπει και το άλλο χέρι, που στήριζε το κεφάλι κι ήταν κατεβασμένο δίπλα στο χαρτί, να πιάνει το τσαλακωμένο χαρτί μαζί με εκείνο που κρατούσε το στυλό με μια κλίση 60 μοιρών πάνω από το κόμμα στο Αγαπημένε, ακριβώς και να το κάνουν δυο κομμάτια, το χαρτί. Κι αυτά τα δυο κομμάτια χαρτί έχουν τώρα το βάρος που έχουν όλες μαζί οι λέξεις, και οι λέξεις που ήθελε να γράψει και οι λέξεις που ήθελε να μην γράψει. Και μετά από πολλές ώρες κάποια στιγμή σκέφτεται τι θα γίνει όλο αυτό το βάρος, που έχουν  όλες μαζί οι λέξεις, και οι λέξεις που ήθελε να γράψει και οι λέξεις που ήθελε να μην γράψει, και αν αυτό το βάρος θα συνεχίσει να υπάρχει όταν αυτά τα δυο κομμάτια χαρτί λειώσουν κάποια στιγμή. Και αν το βάρος, που έχουν όλες μαζί οι λέξεις, και οι λέξεις που θέλει να γράψει και οι λέξεις που θέλει να μην γράψει ένας άνθρωπος, συνεχίζει να υπάρχει όπως τα κόκκαλα που συνεχίζουν να υπάρχουν όταν το σώμα λειώνει κάποια στιγμή.