Της Αγορίτσας Μπακοδήμου.
Πρέπει να ομολογήσω εκ των προτέρων ότι συνήθως βαριέμαι τις ταινίες με πολεμικό θέμα, αν και δεν τρέφω ιδιαίτερη αντιπάθεια για τους ιδρωμένους άντρες που φορούν στολές και διανθίζουν τις ερωτικές φαντασιώσεις γυναικών και αρκετών αντρών. Και ναι, ήμουν μία από εκείνες τις νεανίδες που αρνήθηκαν ότι είδαν τον Τομ Κρουζ στο Τοπ Γκαν. Ήρθε όμως η στιγμή να το δηλώσω δημόσια: Το είδα. Δύο φορές! Και το απόλαυσα. Καμία όμως σχέση με την ταινία ο Μοναδικός επιζών που παίζεται αυτή την εβδομάδα και υποτίθεται πως περιγράφει μια αληθινή ιστορία. Για να καταλάβετε, ομάδα Αμερικανών κομάντο πάει στο Αφγανιστάν, σκοτώνει κατά εκατοντάδες τους κακούς, αποδεικνύει ότι όλοι οι Αμερικανοί είναι ήρωες, ηθικά παιδιά και ενδιαφέρονται για το καλό όλου του κόσμου. Εν ολίγοις, προπαγάνδα της πλάκας με τους «καλούς» να είναι σχεδόν άτρωτοι, μέχρι να σκοτωθούν όλοι εκτός ενός – έτσι για να υπάρχει και λίγο δράμα. Το νόημα της ταινίας συνοψίζεται σε μια ατάκα που ειπώθηκε στο πρόσφατο Κάπτεν Αμέρικα! Ο στρατιώτης του Χειμώνα. Ένας δευτεραγωνιστής ρωτάει τον ήρωα σε μια σκηνή μάχης: «Και πώς θα ξεχωρίζουμε τους κακούς;» Απάντηση: «Είναι αυτοί που μας πυροβολούν»! Αχ, τι απλά που είναι όλα κάποιες φορές!
Όσοι γοητεύονται από τις ταινίες εποχής θα δουν ευχάριστα το Ο Θρύλος του Μάικλ Κόλχαας, μια ταινία που στηρίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Χάινριχ φον Κλάιστ. Ένας εύπορος έμπορος του 16 αιώνα στο Βραδεμβούργο απογοητευμένος από τον νόμο αποφασίζει να πολεμήσει ο ίδιος την αδικία. Ατμοσφαιρική εικόνα, αναγωγές στη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα, και ένας εξαιρετικός ηθοποιός, ο Δανός Μαντς Νίκελσεν, που ταυτόχρονα θεωρείται και «εναλλακτικό» σύμβολο του σεξ. Κι όμως, η ταινία σου αφήνει μια μικρή γεύση απογοήτευσης, μια αίσθηση ότι φιλοδοξούσε να επιτύχει πολύ περισσότερα από όσα τελικά κατάφερε. Ίσως να έχει σχέση με τον τρόπο που όλα αποδίδονται τόσο ψυχρά και αποστασιοποιημένα, ώστε μένεις με την εντύπωση μιας προαναγγελθείσας έκρηξης που ποτέ δεν ήρθε. Ίσως τελικά την πιο σίγουρη επιλογή –άλλωστε ήταν από τα αγαπημένα του Κάφκα- να αποτελεί το βιβλίο ( Μίχαελ Κόλχαας / Χάινριχ Φον Κλάιστ · μετάφραση Θεόδωρος Παρασκευόπουλος. – 1η έκδ. – Αθήνα : Ερατώ, 2010).
Αν όμως είστε αποφασισμένοι να δείτε μόνο μία ταινία αυτή την εβδομάδα -και γιατί όχι, ο «σκληρός» Απρίλης γίνεται μωβ χαϊκού από τις κουτσουπιές της Αθήνας – τότε προτιμείστε το Καμίλ Κλωντέλ, 1915. Μετά από αρκετές αδιάφορες έως και κακές κινηματογραφικές στιγμές, η Ζυλιέτ Μπινός επανέρχεται με μια υπέροχη, εσωτερική ερμηνεία. Η Καμίλ Κλωντέλ ήταν γλύπτρια, ερωμένη και μούσα του Ροντέν και αδελφή του Πολ Κλωντέλ. Η τραγική ζωή της σημαδεύτηκε από την ανάγκη της να ανεξαρτητοποιηθεί δημιουργικά και να χαράξει το δικό της δρόμο σε μια εποχή που κάτι τέτοιο θεωρούνταν μάλλον αδιανόητο για μια γυναίκα. Οι υπόνοιες ότι ο μέγας Ροντέν την εκμεταλλεύτηκε καλλιτεχνικά παρουσιάζοντας ως δικά του κάποια έργα της, καθώς και το γεγονός ότι η γλύπτρια πέρασε τα τελευταία 29 χρόνια της ζωής της σε άσυλο χωρίς να ασχοληθεί καθόλου με τη γλυπτική, έδωσαν το υλικό για να δημιουργηθεί ένας μύθος γύρω από το όνομά της. Το φιλμ απέχει πολύ από το να είναι μια σκαμπρόζικη βιογραφία και περιορίζεται σε μερικές μέρες από τη ζωή της γλύπτριας στο άσυλο. Όπως παρατήρησε παραπονεμένα και κάποιος συνάδελφος μετά τη λήξη της δημοσιογραφικής προβολής: «Δε διαθέτει πληροφορίες». Είχε δίκιο. Διαθέτει σημαντικές στιγμές, βλέμματα, σπουδαίες εικόνες, και σπαρακτική αλλά συγκρατημένη ένταση. Είναι ένα φιλμ για να χαθείτε μέσα του, μια μελέτη στη μοναξιά και την απώλεια. Και καθόλου, μα καθόλου βαρετό!
Καμίλ Κλωντέλ, 1915
- Σκηνοθεσία: Μπρουνό Ντιμόν
- Σενάριο: Μπρουνό Ντιμόν
- Φωτογραφία: Γκιγιόμ Ντεφοντέν
- Πρωταγωνιστούν: Ζιλιέτ Μπινός, Εμάνουελ Κάουφμαν, Ζαν Λικ Βενσάν, Μάριον Κέλερ, Ρομπέρ Λερουά
- Διάρκεια: 95′
