Σεργκέι Γεσένιν.
(μετάφραση από τα ρωσικά: Ελένη Κατσιώλη)
Ανείπωτα μπλε, απαλό…
Ήρεμη η πατρίδα μου μετά τη θύελλα, μετά τη μπόρα,
κι η ψυχή μου, απέραντος τόπος,
αναπνέει το άρωμα του μελιού και των ρόδων.
Ηρέμησα κι εγώ. Τα χρόνια έκαναν τη δουλειά τους,
Αλλά για ό, τι πέρασε εγώ δεν βλασφημώ·
σαν τ’ άλογα της τρόικας που μανιασμένα
ξεχύθηκαν σ’ όλη τη χώρα.
Σήκωσαν σκόνη γύρω. Άφησαν ίχνη.
Χάθηκαν από σφύριγμα διαβολικό.
Κι ακόμα εδώ στο δάσος, στο τόπο μας
ακούγονται σαν πέφτουνε τα φύλλα.
Θα αναλύσουμε τα πάντα, ό,τι είδαμε,
σαν τι συνέβη, τι συνέβη μες τη χώρα,
και θα συγχωρήσουμε όσους μας πλήγωσαν πικρά
από ξένο ή δικό μας λάθος.
Δέχομαι, πως ότι έγινε έγινε,
τι κρίμα μόνο που τώρα στα τριάντα –
λίγα απαιτούσα απ’ τη ζωή,
στην παραζάλη της ταβέρνας ξεχασμένος.
Όμως η δρυς η νεαρή μέχρι καρπό να κάνει,
σαν χλόη μόνο λυγίζει στο λιβάδι…
Αχ, νιότη, νιότη ορμητική,
ολόχρυση κι ατρόμητη!
(1925)
Λίγα για τη ζωή του
Ο Σεργκέι Αλεξάντροβιτς Γεσένιν γεννήθηκε το 1895 στο Κονσταντίνοβο της περιφέρειας Ριζάν και αυτοκτόνησε στις 28 Δεκεμβρίου 1925, αφού πρώτα έγραψε μια επιστολή με το αίμα του, στο Λένινγκραντ.
Συνήθως έβρισκαν τη συμπεριφορά του προκλητική, σκανδαλώδη, σοκαριστική. Τα ποιήματά του αποτελούν μια ιδιαίτερη σελίδα της ρωσικής ποίησης. Τον Γεσένιν δεν μπορείς να τον τοποθετήσεις στα στενά πλαίσια των λογοτεχνικών τάσεων των αρχών του 20ου αιώνα, είναι ένας αντάρτης, ένας παθιασμένος με μια τεράστια ανοιχτόκαρδη ρώσικη ψυχή. Ίσως γι’ αυτό η ποίηση του Σεργκέι Γεσένιν δεν είναι ποτέ αδιάφορη: είτε τη λατρεύουν, είτε αρνούνται να την αποδεχτούν και να την καταλάβουν. Επιπλέον, ο Γεσένιν δεν είναι τραγικός ποιητής. Τα ποιήματά του είναι ένας ύμνος για όλες τις εκδηλώσεις της ζωής, είναι ένας ύμνος για τη ζωή με όλα τα απρόβλεπτα, τα δύσκολα, τα γεμάτα απογοητεύσεις, αλλά παρόλα αυτά υπέροχης. Είναι ο ύμνος για τον χούλιγκαν και τον σκανδαλοθήρα ενός αιώνιου εφήβου, μα και συνάμα σοφού.
Ο Γεσένιν παντρεύτηκε με την Ισιδώρα Ντάνκαν και ίσως αυτό να είναι γνωστό. Ξέρετε, όμως πως άρχισε το ειδύλλιό τους; Όταν ο Γεσένιν είδε τη μελλοντική μούσα του να χορεύει τον πασίγνωστο χορό των πέπλων συναρπάστηκε από την πλαστικότητά της, ήθελε να της φωνάξει ότι είναι ερωτευμένος αλλά δεν ήξερε την αγγλική γλώσσα… Προσπαθούσε με χειρονομίες, έκανε μορφασμούς, φώναζε στα ρωσικά, όμως η Ντάνκαν δεν καταλάβαινε τι ήθελε να της πει. Τότε ο Γεσένιν είπε: «Φύγετε όλοι», έβγαλε τις μπότες και άρχισε να χορεύει γύρω από τη θεά έναν άγριο χορό στο τέλος του οποίου έπεσε στα γόνατα και αγκάλιασε τα πόδια της. Χαμογελώντας η Ισιδώρα χάιδεψε τις λιναρένιες μπούκλες του ποιητή και πρόφερε τρυφερά μία από τις λίγες ρωσικές λέξεις που ήξερε: «Άγγελος», αμέσως μετά όμως, κοιτάζοντάς τον στα μάτια συμπλήρωσε: «Δαίμονας».
