του Θόδωρου Σαραντή
Δεν ξέρω αν ήταν θράσος ή άγνοια κινδύνου. Την εποχή που ήμουνα ήδη “παράγων” της δισκογραφίας, που δούλευα δηλαδή στην εταιρία Μusic Box ως υπεύθυνος ξένου ρεπερτορίου, είχα αναπτύξει λόγω και της ιδιότητάς μου ως συντάκτης του “εγκρίτου” μουσικού περιοδικού “Μοντέρνοι Ρυθμοί”, μια ιδιαίτερη σχέση με τα μουσικά συγκροτήματα της εποχής. Αλλοτε τα ανακάλυπτα, σε κλαμπ συνήθως ή και μέσω του περιοδικού, και τα έφερνα στην εταιρεία να υπογράψουν συμβόλαια, και άλλοτε γινόμουν μάνατζερ τους όπως στην περίπτωση των Esquires. Κάποια στιγμή, μού δόθηκε η ευκαιρία να καλύψω μουσικά τα δύο ρεβεγιόν των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς στο Galaxy του Χίλτον.
Ηταν το 1968 ή το 1969. Πήγα λοιπόν στο Χίλτον και έκλεισα τη συμφωνία. Εκείνη την εποχή μανατζάριζα τους Esquires αλλά για κακή μου τύχη τα μέλη τους είχαν σκορπίσει, ο ένας θα πήγαινε στην Ελβετία να δει μια γκόμενα, ο άλλος θα πήγαινε με τους γονείς του στο χωριό. Διαπίστωσα λοιπόν ότι είχα κλείσει μια συμφωνία και στην πραγματικότητα δεν είχα συγκρότημα. Η μάνα μου έλεγε ότι είμαι τρελός, ότι πάω και κουβεντιάζω με το Χίλτον και ότι θα πάω φυλακή. Στην απελπισία μου επάνω, φτιάχνω ένα συγκρότημα από δω και από κεί. Και έρχεται η στιγμή της εμφάνισης. Ενα συγκρότημα που θα έπαιζε εκείνη την εποχή στο Χίλτον έπρεπε να είναι και αναλόγως ενδεδυμένο. Ελα όμως που υπήρχε ο Μπάμπης, ο μπασίστας του γκρουπ, ο οποίος όχι δεν είχε, αλλά δεν ήξερε τι σημαίνει κοστούμι. Βρήκαμε ένα σακάκι, δικό μου μάλλον, αλλά ο Μπάμπης ήταν κοντός. Για να μην τού πέφτουν τα μανίκια, του βάλαμε λαστιχάκια στα μανίκια και κάπως τον σουλουπώσαμε. Με το μαλλί του δεν γινόταν τίποτε, είχε ένα μαϊμουδοειδές μαλλί.
Τότε οι ορχήστρες που έπαιζαν στο Χίλτον, έπαιζαν συνήθως, στην αρχή τουλάχιστον της βραδιάς, μουσική φαγητού. Τι μουσική φαγητού να παίξει ο Μπάμπης που έπαιζε και τραγουδούσε το “Wild Thing” των Troggs; Τη γλιτώσαμε πάντως γιατί το γκρουπ έπαιζε ροκ σε κοινό κωφών -ο μέσος όρος ηλικίας των θαμώνων ήταν τέτοιος που ούτε άκουγαν ούτε ενδιαφέρονταν να ακούσουν. Εγώ καθόμουν σε ένα τραπεζάκι ως άλλος Αντριου Ολνταμ, και καμάρωνα το συγκρότημα που είχα φτιάξει για τις ανάγκες της βραδιάς. Οι τραγικές αυτές εμφανίσεις θα μού μείνουν αξέχαστες- πληρωθήκαμε πάντως και με απόδειξη.
