του Γιάννη Πάσχου (*)
Λοιπόν 1+1+1+1+1 ίσον 5, δηλαδή: Δεν+μπορώ+άλλο+τη+θλίψη, θα επιλέξω για συντροφιά ένα παιδάκι από πίνακα του Πικάσο, μια ακρογιαλιά από πίνακα του Σορόγια, τη Σιμονέττα του Μποτιτσέλι, ένα χελιδόνι από πίνακα του Νταλί, πάμε λοιπόν για ένα διάλλειμα μακριά από την εορταστική μελαγχολία, ελάτε να κρυφτούμε σαν παιδιά σε μια απόμερη ακρογιαλιά, εσείς κι εγώ, εσείς προτιμώ να είστε γυναίκα, ο καθένας με τα γούστα του, θα σας αγγίξω τάχα αδιάφορα, ένα φιλάκι, να δω τα μάτια σας να πεταρίζουν έστω για λίγο, ελάτε να μοιραστούμε ένα γέλιο ξεκαρδιστικό, μια σκυταλοδρομία χαρούμενων λέξεων και μετά ψιθυρίστε στο αυτί του ανεκπλήρωτου έρωτά σας «είσαι η κάβλα μου», αν μείνει άγαλμα είναι ευκαιρία να τον/την συντρίψετε, αυτό είναι, μην ανησυχείτε όλα καίγονται, λόγια και πράξεις. Πιο ωραία από όλα καίγεται το παρελθόν, έχει σταθερή φλόγα και το κυριότερο, φωτίζει διακριτικά την επόμενη στιγμή. Τώρα θα σας προτείνω να βγούμε έξω, να διασχίσουμε τη σκιά μιας γιγαντιαίας σεγκόγια σα χελιδόνια, πάρτε μαζί σας ότι σας πονά, ας ανταλλάξουμε μια ματιά, μόνο μια ματιά φτάνει, τέλος, θα σας προτείνω κάτι πολύ ιδιαίτερο, να ξαπλώσουμε γυμνοί, μην ξαφνιάζεστε δεν πρόκειται για κάτι πονηρό, να ξαπλώσουμε γυμνοί πάνω στον ίδιο επιτάφιο, να απολαύσουμε τις μυρουδιές της άνοιξης, η ανάσταση ταιριάζει στους ανθρώπους έστω σα διάλλειμα, 1+1+1+1+1 ίσον 5, πέντε φύλλα, το πρωτοχρονιάτικο βασιλικό φλος είναι δικό μας, γιατί όχι; Στην τελική όταν παίζει ο καλός εαυτός μας, ακόμη και αν χάνει, κερδισμένοι είμαστε.
ΥΓ. Κάντε ένα διάλειμμα, μην ανησυχείτε, η μελαγχολία θα σας περιμένει.
(*) Ο Γιάννης Πάσχος είναι συγγραφέας. Τελευτάίο του βιβλίο Οι μαγικές ιστορίες τού Δον Ντομίνγκο, Περισπωμένη
