Η Γιούλη Αναστασοπούλου παρουσιάζει την πρωτοεμφανιζόμενη ποιήτρια Πελαγία Φυτοπούλου.
Τι θα ήθελες να γνωρίζουν οι αναγνώστες σου για τους ήρωες σου;
Όχι πολλά. Αποφεύγω τις αναλύσεις και τις εξηγήσεις, αυτό είναι δουλειά της επιστήμης και όχι της τέχνης. Επηρεασμένη ίσως από την τεχνική του Ιάπωνα σκηνοθέτη: Tadashi Suzuki, ο οποίος πιστεύει ότι όσο πιο συναισθηματικά περιορισμένος είναι κανείς, όσο λιγότερα γνωρίζει (στο επίπεδο του ακαδημαϊσμού) τόσο πιο ελεύθερα λειτουργεί και πράττει. Είναι καθαρός. Κι όταν είναι κανείς καθαρός είναι ισχυρός. Γίνεται συνδημιουργός. Και εμένα με ενδιαφέρει αυτός ο αναγνώστης, ο συνδημιουργός, ο συνένοχος στο έγκλημα. Με ενδιαφέρει το σώμα του. Δεν μπορείς να τα δίνεις έτοιμα στο πιάτο, έχει και ο αναγνώστης να κάνει δουλειά. Βεβαίως, η καλή δραματουργία είναι αυτή που κρύβει αλλά δεν αποκρύπτει. Συνεπώς, θα δώσω κάποια στοιχεία. Οι ήρωες μου κυκλοφορούν στις φυλακές ανηλίκων, σε σανατόρια, σε νεκροταφεία και ομαδικούς τάφους, σε γιάφκες και Λούνα Παρκ, σε όνειρα δύσκολα: ανθρώπινα δικαιώματα. Οι ήρωες μου είναι Ένας. Εκείνος ο ένας, ο πάντα μόνος του. Ο ελεύθερος.
Τι σε κινητοποίησε να γράψεις τον ΚΟΥΚΟ;
Στο θέατρο χρωστάω τον ΚΟΥΚΟ, την ποίηση, την αγάπη. Στο θέατρο και στη μάνα μου. Θα εξηγηθώ. Όταν ήμουν νέο κορίτσι, πολύ νέο, παρατηρούσα τους ανθρώπους, ήταν ένα παιχνίδι. Το αγαπημένο μου. Ύστερα έγραφα κάτι γι’ αυτούς. Δεν γνωρίζω την αιτία. Ήταν το βίτσιο μου. Η μάνα με σιγόνταρε. Φρόντιζε να μην ανακαλύψει κανείς τον παραβάτη. Όταν με δέχτηκε ο δάσκαλος μου, Βασίλης Διαμαντόπουλος, στην δραματική σχολή, άρχισε ο Γολγοθάς μου. Με έβαζε ο άτιμος αυτός γέρος να γράφω για τους ηθοποιούς και τους ρόλους που υποδύονται. Εσύ, η αναρχικούλα, η ποιητριούλα, έλεγε, θα γράφεις κάθε μέρα κι ένα ποίημα. Εγώ, βέβαια, έγραφα καμιά δεκαριά σελίδες. Ένιωθα έναν μικρό ηρωϊσμό που με επέλεξε. Παιδί μου, φώναζε, ποίημα ζήτησα, όχι μανιφέστο. Το γυρνούσε πίσω. Βρες το ποίημα που υπάρχει εδώ μέσα και φέρτο. Του λέω, το ψάχνω δάσκαλε. Απαντά, μην ψάχνεις, βρες. Σιγά, σιγά κατάλαβα, και του πήγαινα λίγες αράδες. Βεβαίως δεν μπορούσα να πάω κόντρα στη φύση μου και όποτε έβρισκα ευκαιρία αθώωνα και την Κλυταιμνήστρα και τη Μήδεια. Γελούσε. Πριν πεθάνει με έβαλε να υποσχεθώ ότι δεν θα αφήσω ποτέ το θέατρο και την ποίηση. Είναι η γη σου, είπε. Εγώ για να τον εκδικηθώ έπαψα για λίγο να γράφω, μετά όμως μια φωτιά άρχισε να με κυνηγά σαν την Κασσάνδρα και δεν άντεξα άλλο, έγραψα τον ΚΟΥΚΟ. Τον κρατούσα όμως, για χρόνια, ήμουν δειλή. Και τώρα που δεν φοβάμαι να πω ότι φοβάμαι, τον έβγαλα. Ήρθε η ώρα. Εκείνη η ώρα που λέει ο Λόρκα: «Και μου δωσε μια, σαν κουτουλιά μουλαριού και δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς». Ο ΚΟΥΚΟΣ έφυγε από κοντά μου. Είναι ελεύθερος.
Με ποιο άλλο βιβλίο συνομιλεί το βιβλίο σου;
Θα έλεγα πως συνομιλεί ή αν θέλεις φλερτάρει κρυφά με την Κάριν Στρούκ και την «Ταξική αγάπη» της και με την «Αναλφάβητη» Άγκοτα Κριστόφ. Συχνά επισκεπτόμαστε η μια την άλλη και ενώ δεν έχουμε φαινομενικά κάτι κοινό μεταξύ μας, μας ενώνει εκείνο που μόνο τα παιδιά ξέρουν. Αυτό συμβαίνει τις Κυριακές. Τα βράδια όμως, όταν ο ΚΟΥΚΟΣ μένει μόνος περιμένει τον Ινδιάνο απ’ την «φωλιά του κούκου». Όλα αυτά υπό το βλέμμα του Αισχύλου. Ο γέρος δεν θυμώνει που άφησα τον Ορέστη στα κρύα του λουτρού και αγαπώ τον Ινδιάνο. Είναι ο Αισχύλος. Ο πατέρας μας.
Πως γράφεις και που;
Στο δρόμο, δεν ξέρω, δεν είμαι σίγουρη. Νομίζω στο δρόμο. Μιλάω μόνη μου και είμαι αρκετά παραστατική, μιλάω δυνατά, κάνω χειρονομίες, τέτοια πράγματα. Το καταλαβαίνω απ’ τους άλλους, ο τρόπος που με κοιτούν. Προσπαθώ να είμαι διακριτική αλλά κάτι με πιάνει εκεί στην Ιπποκράτους, σαν να μπαίνουν άγνωστοι άνθρωποι μέσα μου και με κάνουν άνω κάτω. Τα μεσημέρια να με αποφεύγετε!
Αισθάνεσαι ότι ανήκεις σε μια συγκεκριμένη γενιά δημιουργών;
Δεν ανήκω πουθενά. Είμαι ακόμη στους «Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας». Έχω δουλειά, δουλειά. Δουλειά.
Αν μπορούσες να προσθέσεις κάτι σε ένα αγαπημένο βιβλίο ποια θα ήταν η παρέμβασή σου;
Αν μου επιτρέπετε δεν θα ήθελα να προσθέσω, θα ήθελα να αφαιρέσω κάτι από ένα έργο, κι ας ξέρω ότι είναι ύβρις . Το ανήλικο κομμάτι μου θα ήθελε να το κάνει αυτό. Το κορίτσι μέσα μου. Όταν ήμουν παιδί διαβάζαμε Όμηρο και τον αγαπούσα πολύ. Την Ιλιάδα, όχι την Οδύσσεια. Πάντα όμως σταματούσα στη σκηνή με τον Δούρειο Ίππο. Τι θυμός, τι τσατίλα θεέ μου που είχα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ο παππούς ο Όμηρος επέτρεψε τέτοια αδικία. Πως μπόρεσε να ταπεινώσει έτσι τους Τρώες, τον γέρο Πρίαμο. Πως; Δηλαδή όλο αυτό έγινε για να θαυμάσουμε τον Οδυσσέα, να δούμε τους Αχαιούς να κομπάζουν; Αχ, μεγάλη τσατίλα έχω! Βέβαια δεν έχασα την πίστη μου στον παππού και σκέφτηκα ότι ίσως όλο αυτό να μην έγινε για τους Αχαιούς, αλλά για να δούμε τι ήταν οι Τρώες. Αλήθεια, πιστεύει κανείς ότι ο Πρίαμος ήταν ανόητος; Ότι οι Τρώες δεν είχαν πολιτισμό; Ότι δέχτηκαν το αλογάκι έτσι, χωρίς να σκεφτούν τον ενδεχόμενο δόλο; Κι όμως, τους έκαναν ένα «δώρο» και το δέχτηκαν. Για μένα αυτό δείχνει αρχές. Οι Τρώες έπεσαν γιατί είχαν αρχές. Και τώρα λέω στο κορίτσι μέσα μου πως δεν πρέπει να αφαιρέσουμε τίποτα, γιατί τώρα, ίσως τώρα να κατάλαβε οι Αρχές τι σημαίνουν.
Γράφεις κάτι τώρα;
Δεν άφησα ποτέ το θεατρικό έργο, την υποκριτική και τα παραμύθια που κατά καιρούς ανεβάζουμε. Είναι έτοιμο ένα θεατρικό έργο κι αν το επιτρέψει η βιοπάλη μου θα ανέβει σύντομα. Το θέατρο ξέρετε είναι ακριβό «σπορ».
Τι σου λείπει από το λογοτεχνικό τοπίο;
Ένα ξάφνιασμα. Ένας τρελός. Και το τρακ.
Απάντησε μας σε μια ερώτηση που δεν σου έχουν κάνει ακόμα.
Στην ερώτηση αν θα έπρεπε να είναι και να φαίνεται τίμια η γυναίκα του Καίσαρα; Απαντώ: Τίμια θα έπρεπε να είναι η Ρώμη και όχι η γυναίκα του Καίσαρα.
Ποιόν νέο ποιητή/λογοτέχνη θα μας πρότεινες να φιλοξενήσουμε στις Συστατικές επιστολές;
Εκείνον τον νέο /νέα που έχει μια συστολή, έναν φόβο να δείξει ή να παρουσιάσει τη δουλεία του. Εκείνον που έχει τρακ. Σας έχει ανάγκη. Εγώ από την πλευρά μου προτείνω το νέο και ταλαντούχο ποιητή Αρτέμη Μαυρομάτη, για την σκηνική οικονομία και τον αυτοσαρκασμό του. Λίγο είναι;
Βιογραφικό
Η Πελαγία Φυτοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κατερίνη. Αποφοίτησε από την Ανωτέρα Δραματική σχολή ΙΑΣΜΟΣ-Β. Διαμαντόπουλος και στη συνέχεια παρακολούθησε σεμινάρια αφηγηματικής υποκριτικής, σκηνοθεσίας, καθώς και το Suzuki Actor method based upon of Tadashi Suzuki. Έπαιξε στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Ίδρυσε τη θεατρική ομάδα ‘’Σείριος’’ και ανέβασε θεατρικά έργα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη βία στην εκπαίδευση, ποιήματα και παραμύθια. Το 2012 εκδόθηκε το πολιτικό παραμύθι ‘’Το ραβδί των καλικαντζάρων’’ (εκδ. ΙΑΜΒΟΣ).Το 2015 παρουσίασε ΙΟΝΕΣΚΟ σε θέατρο της Γερμανίας. Ζει στα Εξάρχεια. Κυκλοφορεί η ποιητική της συλλογή “Κούκος” από τις εκδόσεις Θράκα.
