της Ξένης Μπαλωτή
Tο οπισθόφυλλο του βιβλίου διευκρινίζεται ότι απευθύνεται σε παιδιά 8-12 ετών. Στο εξώφυλλο όμως, ισχύει το «άλλο λένε τα μάτια σου και άλλο η καρδιά σου»!
Μία κατακόκκινη σανίδα σερφ, ωσάν τις νύκτες της Καμπίρια, που ισορροπεί μεταξύ ελευθερίας και δέσμευσης, αισιοδοξίας και απελπισίας. Το απέραντο γαλάζιο, στη σωστή εκδοχή του πρασινογάλαζου και το Παλέρμο, η βίβλος των μαφιόζικων εμπειριών, ήδη από τα χρόνια του Cagliostro!
Και όλα αυτά με πρόσχημα ένα παιδί.
Γιατί πρόσχημα; Γιατί τα παιδιά τα ξέρουν όλα, ακόμη και αν οι γονείς τους νομίζουν ότι τα προστατεύουν αποκρύβοντας τους ένα οικογενειακό παρελθόν γιατί ευελπιστούν ότι δεν θα το μάθουν ποτέ ή ακόμη χειρότερα ότι δεν θα κληθούν να το διαχειριστούν!
Όμως, η Κολυμπήθρα, δεν αρκεί να είναι του Σιλωάχ, για να είναι λυτρωτική. Μας κάνει και αυτή της Τήνου, όπου διαδραματίζεται μέρος της περιπέτειας, με τα όμορφα νερά και το κατάλληλο αεράκι για να διδάσκει ο κάθε κύριος Μπελόμο τις τεχνικές του surfing και ο μαθητής γιός του, Βιτόριο, να εντυπωσιάζει με τις φιγούρες του και την παιδική ανεμελιά του. Ανεμελιά; Τρόπος του λέγειν. Προφανώς, τόσο το μυαλό του παιδιού όσο και η παρατηρητικότητά του για όλα όσα διαδραματίζονται σε μία καλοκαιρινή παραλία, τον είχαν φέρει πιο μπροστά από την ηλικία του. Το ανέμελο μυαλό του είχε επεξεργαστεί τα πάντα. Γι’αυτό, ο Βιτόριο, όταν δύο νεαρές υπάρξεις εμφανίστηκαν μόνες, αλλά ταυτόχρονα με τα ενδυματολογικά κοράκια, στην παραλία, αποδείχθηκε έτοιμος για τον ρόλο του εξαιρετικού καβαλιέρου. Αρχικά, επάνω στη σανίδα του σερφ και μετά, όχι πολύ μετά, στο ρόλο του σωτήρα για έναν κόσμο χωρίς κακούς ανθρώπους, χωρίς ναρκωτικά, για έναν κόσμο όπου, επιτέλους, κάποιος θα τρίψει στην μούρη του κυρίου Ζαν-Ζακ Ρουσσώ πως αν γεννηθείς καλός και το θέλεις, μπορείς να παραμείνεις καλός και χρήσιμος στην κοινωνία.
Η Λ.Κέζα έγραψε ένα βιβλίο για παιδιά, χωρίς ηθικολογίες, χωρίς την αυθεντία της κάθε μητέρας που τα ξέρει όλα και τα επιβάλει όλα για το καλό του παιδιού της. Το «έλα να φας τα μακαρόνια σου», που είπε η μητέρα του στον Βιτόριο, μόνο και μόνο για να μην χάσει η θέση της όταν οι κορασίδες απασχολούσαν τον γιό της στην παραλία, χωρίς να υποψιάζεται τους δεσμούς αίματος που θα αποδειχθεί ότι είχαν μεταξύ τους, δεν τον προφύλαξε από τα βρεθεί, σχεδόν την επομένη, αρχηγός των αρχηγών της Μαφίας.
Η συγγραφέας θέλει η μαφία να είναι μόνο Σικελική. Σωστά. Άλλωστε, όλο το βιβλίο είναι γεμάτο κυριολεξίες. Μόνο πίσω από τις γραμμές διαβάζεται και το «μεταφορικά». Έχει δει μαφίες και μαφίες η μετεφηβική-plus αναγνώστρια του «Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο», ακόμη και εκτός Παλέρμο, που τελικά αυτό το βιβλίο δεν το θεωρεί μόνο ως παιδικό, αλλά και ως παιδαγωγικό.
Αν δεχθούμε πως είχε δίκιο η γαλλίδα παιδίατρος και ψυχαναλύτρια Francoise Dolto να θεωρεί το παιδί, από γεννησιμιού του μία αυτόνομη προσωπικότητα, τότε κάθε γονιός που θα προσφέρει στο παιδί του το «Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο», θα διαπιστώσει πως περισσότερες πιθανότητες έχει να του ζητήσει μαθήματα σερφ, παρά να του εξηγήσει γιατί οι έμποροι ναρκωτικών απαγορεύουν χωρίς δεύτερη συζήτηση στα παιδιά του να ακουμπούν αυτό το θανατηφόρο προϊόν.
Όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, οι παιδικές κεραίες τα εντοπίζουν. Αυτό που χρειάζεται να κυνηγήσουν είναι το όνειρο του αιώνια καλού. Το πέφτει η «Νύχτα στο Παλέρμο» θα τους δώσει τις κατευθυντήριες οδηγίες!
Καλό σερφάρισμα λοιπόν, στις σελίδες του.
Info: Λώρη Κέζα «Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο», Εκδ. Ποταμός
