Μαρία Α. Ιωάννου / 2018
Πέτρα
Κουντάς το, κουντάς το τζ̌ι εν ταράσσει. Έκατσεν πά’ στο στομάσ̌ιν σου σαν το κρέας το χαλασμένον. Κουντάς το, κουντάς το τζ̌ι εν ταράσσει. Ερίζωσεν τζ̌ει μέσα, επέτρωσεν μες στην τζ̌οιλιάν σου. Λαλούν σου ούλλοι πίαιννε γιατρόν πίαιννε γιατρόν τζ̌ι έννα πάθουμεν κάναν χαττάν! Πάεις. Λαλεί σου έβαλες κιλά, μα εν τρω τίποτε λαλείς του. Πε τζ̌αι να πει πιστεύκεις τον πως έφαες τζ̌ι έσπασες, πως πρέπει να τα κόψεις ούλλα, να πίννεις μόνον νερό. Τζ̌ίζεις την τζ̌οιλιά σου τζ̌ι έν σκληρή, έν σαν την πέτραν, λαλείς της μάνας σου. Σαν την πέτραν που μεγαλώννει μες στην τζ̌οιλιάν σου. Μάμμα φοούμαι, πονώ τα πόθκια μου, βουλλώννουν μες στο χώμαν, η μέση μου εν με κρατά, μάμμα φοούμαι λαλώ σου, εν ταράσσω, εν ταράσσω, μάμμα σταμάτα να καθαρίζεις πατάτες τζ̌αι λουφκιά, σταμάτα να τραβάς τες βούτσ̌ιες σου μπροστά που τον καθρέφτην, έν σαν την πέτραν, κουντώ το, κουντώ το τζ̌ει μέσα τζ̌ει, τζ̌ι εν ταράσσει. Λαλείς να είσαι γκαστρωμένη; Λαλείς να έφαες πολλά; Να εκόλλησες καμιάν αρώσκιαν; Λαλείς να… λαλείς να… λαλείς να… λαλείς να… Τζ̌ι εσύ κουντάς το τζ̌αι ξανακουντάς το, φακκάς του τζ̌αι ξαναφακκάς του, πέρκιμον ταράξει πάρα τζ̌ει, πέρκιμον σπάσει τζ̌αι χαθεί, πέρκιμον συναχτεί σε μιαν γωνιάν, πέρκιμον μιτσ̌ιάνει. Έκατσεν πά’ στο στομάσ̌ιν σου. Αν πεις τες ίδιες λέξεις πολλές φορές, μπορεί να το ξορκίσεις. Έκατσεν πά’ στο στομάσ̌ιν σου. Έκατσεν. Έκατσεν. Έκατσεν πά’ στο στομάσ̌ιν σου. Έκατσεν. Έμεινεν. Ερίζωσεν. Πά’ στο στομάσ̌ιν σου. Έκατσεν. Έμεινεν. Ερίζωσεν. Επέτρωσεν. Πά’ στο στομάσ̌ιν σου. Μες στην τζ̌οιλιάν σου. Πετρώννει σε τζ̌αι σέναν. Μάμμα εν ι-νιώθω το σ̌έριν μου! Μάμμα εν ι-νιώθω τα πόθκια μου! Μάμμα εν ι-νιώθω τα σ̌είλη μου! Έκατσεν. Πά’ στο στομάσ̌ιν σου. Μες στην τζ̌οιλιάν σου. Αν το γεννήσεις εννά ’ν’ βαρύν τζ̌ι ασήκωτον, εννά ’σαι σαν την Παναγίαν, που την εγκάστρωσεν ο Κρίνος, έννα γεννήσεις έναν γιον του Θεού, εννά ’ν’ πέτρινος, εννά ’ν’ σαν το άγαλμαν, έννα στέκει τζ̌αι να σε θωρεί τζ̌ι εν θα ’σ̌ει μμάθκια, όπως τον τοίχον, εννά ’ν’ όπως τον τοίχον, τζ̌ι έννα σε θωρεί χωρίς μμάθκια τζ̌ι έννα σου μιλά που τες τρύπες, έννα σου μιλά που τες τρύπες τζ̌αι τες χαραμαθκιές. Μπράβο κόρη μου, έννα σου λαλεί, εκατάφερες τα, εκαταφέραμεν τα, εκατάφερες τα, εκαταφέραμεν τα, μα νάμπου εκατάφερα, έννα τον ρωτάς, νάμπου εκαταφέραμεν, νάμπου εκατάφερα νάμπου εκαταφέραμεν, ούσσου έννα του λαλείς ύστερα, έννα νιώθεις άσ̌σ̌ημα που έν ο γιος του Θεού αλλά εν θ’ αντέχεις άλλον, έσπασες, επέτρωσες, εβάρυνες τόσον πολλά που τα πόθκια σου εβουλλώσασιν, ελείψαν σου τζ̌ι οι λέξεις, κλέφκεις λέξεις ποτζ̌εί ποδά πέρκι σ’ ακούσει κανένας. Eν έσ̌ει κανέναν δαμέσα, κανέναν. Μα έσ̌ει πολλούς μες στην κκελλέν σου. Πάρα πολλούς μες στην κκελλέν σου, σαν τα χτηνά, με τζ̌οίλιους τζ̌αι καρέκλες πά’ στες φαλάκρες τους τζ̌αι σάλια πά’ στα φακελλούθκια τους, να μάχουνται τζ̌αι να φωνάζουν: Επέτρωσες κόρη μου, να σου ανάψουμεν καντήλι, να σε κάμουμεν ήρωαν, να σου πλέξουμεν στεφάνια. Μεν φοάσαι κόρη μου, οι πέτρες εν τζ̌αι νώθουν, καλλίττερα καλλίττερα, έννα γλυτώσεις μιαν τζ̌αι καλήν, καλλίττερα καλλίττερα, οι πέτρες εν τζ̌αι νώθουν. Πε τζ̌αι να πεις μες στην κκελλέν σου εχάθηκεν τζ̌ι η μούττη σου, τ’ αφκιά σου, εχάθηκεν τζ̌αι το στόμαν σου, ούτε στην μάναν σου ότι μιαν ημέραν έννα πετρώσεις τέλεια εν ι-μπορείς να πεις, καλλίττερα να πετρώσεις, καλλίττερα, γιατί εν αντέχεις άλλον, γιατί εκουράστηκες, γιατί κουντάς το τζ̌ειμέσα τζ̌ει, κουντάς το τζ̌ι εν ταράσσει, μόνον φουσκώννει τζ̌αι πετρώννει, βαρυνίσκει σε, βουλλώννει σε, λουβά σε, σαν το λουβίν της μάνας σου που βράζει μες στην κασαρόλλαν. Έσ̌εις λλίον στόμαν ακόμα, προλαββαίννεις, πε κάτι τελευταίον στην μάναν σου, πε κάτι τζ̌αι σε τζ̌είνους ούλλους μες στην κκελλέν σου…Μ…μ…μάμμα…οι πέτρες έν τυ…τυφλές…κατα…ραμένες, κολλημένες η μια πά’σ…πά’ στην άλλην…πρέπει τζ̌αι τούτες κάποτε να ζ̌ούσαν σαν τους αθρώπους. Νά ’ταν κοπέλλες νέες τζ̌ι όμορφες, να είχαν τζ̌αι πτυχίον, να ήβραν τζ̌αι καλόν παιδίν να χτίσαν τζ̌ι έναν σπίτιν, μα νά ’κατσεν τζ̌εινον το κουγκρίν πά’ στο στομάσ̌ιν τους τζ̌αι…να…ν…να τες έφαεν, πρώτα να τες επέτρωσεν, μετά να τες εμαύρισεν, μετά να τες εράισεν τζ̌αι να τες εξεφύλλισεν, το δέρμαν τους να ελούβισεν, τα μμάθκια, τα μαλλιά. Μ…μάμμα…τωρά που έγινα πέτρα, εκούφανεν με η μέλισσα, εντύσαν με οι αζαγιές, μα καρκαλλούν με οι λιμπούροι δαμαί τζ̌ι αρέσκει μου, βράζει με κάποτε τζ̌ι ο ήλιος, θωρούν με τζ̌αι τούτοι πού ’ρκουνται, τζ̌ίζουν μου με τα σ̌έρκα τζ̌αι τα πόθκια τους σαν να με νιώθουν, σαν να με καταλάβουν, θωρούν με τζ̌αι θωρώ τους, τζ̌αι κάποτε σ̌αίρουμαι, γίνουμαι άσπρη πέτρα ξ…ξε…ξε…ξέξασπρη, τζ̌αι χαμογελώ τους. Εσύ, εσύ που με πατάς τωρά, εσύ, εσύ, εσύ που μου τζ̌ίζεις, πάτα με τζ̌ι άλλον, κούντα με τζ̌ι άλλον, ν’ ακουστεί κάτι σαν καρκιά, η δική μου καρκιά, της πέτρας η καρκιά, τούντης πέτρας, τούντης πέτρας η καρκιά, καρ…κα…κ…κ…κ…κ…κ…
Κουτσακωτήρες
Κούτσα
Κούτσα
Κο Κο Κο
Τι ρε; Τι;
Κου!
Τσα!
Κο!
Τι!
Ρε!
Σσσς…
Έτσι μιλούν μεταξύν τους οι κουτσακωτήρες.
Κρέμμουνται που τα σ̌σ̌οινιά η μια πά’ στην άλλην
Τζ̌ίζει η μια της άλλης τζ̌αι ανακατσ̌ιά
Τραφκιέται η μια που την άλλην τζ̌αι κλαίει
Εν ι-βρίσκεται η ίσ̌ια τους
Μιαν τσακκώννουνται τζ̌αι μιαν μερώννουν
Έν καλλίττερον το χρώμαν σου!
Η δική μου σούστα αντέχει παραπάνω!
Μα νάμπου έκαμες τζ̌αι εν εξόβαψες ακόμα;
Μα ίνταλος έγινες κόρη κότσ̌ινη κουτσακωτήρα, έσπασεν το πλαστικόν σου, έννα σε πετάξουσιν, χώστου τωρά, χώστου τωρά πίσω που την μπλε. Αλλιώς εποσπάστηκες, ε-πο-σπά-στη-κες… σπα-στι-κές, σπαστικές κουτσακωτήρες.
Κο
Τι ρε; Τι;
Κούτσα
Κούτσα
Κου! Κου!
Τσα! Τσα!
Κο!
Τι!
Τσα-κο-τι!
Κου-τσα-κο-τι!
Ρε!
Σσσς…
Ναι. Έτσι μιλούν, κάποτε, μεταξύν τους οι κουτσακωτήρες .
Α! Ίντα ωραίον παντελόνιν! Κρεμάστου πάνω μου! Όι! Πάνω μου! Εγώ αντέχω παραπάνω! Εγώ είμαι πράσινη! Εγώ είμαι τζ̌αινούρκα. Εγώ έχω τον ήλιο φίλον, ποττέ εν θα ξοβάψω!
Α! Ίντα ωραίον σώβρακον! Να σου πω μιαν ιστορίαν για έναν σώβρακον που εγνώρισα παλιά; Εβαρκέτουν να κρέμμεται πά’ στο σ̌σ̌οινίν, επαρακάλαν με να το αφήκω να ππέσει. Παρακάλα παρακάλα, άφηκα το. Ελυπήθηκα το έτσι όπως έππεσεν. Ήταν όπως την άσπρην τάτσαν πά’ στο κουγκρίν. Ύστερα εζωντάνεψεν, επέτασεν, έπκιαεν το ο αέρας. Που τότε εν το ξανάδα.
Α!
Α! Ίντα ωραίον φουστάνιν!
Α!
Α! Ίντα ωραίον σουτιέν, δε μμάθκια που ’σ̌ει, μεγάλα, στροτζ̌υλά, θέλω τα, θέλω τα τωρά!
Α! Ίντα ωραίον τάγκα, έν σαν το φύλλον το χλωρόν!
Α! Ίντα ωραίον κολάν!
Α! Ίντα ωραίον σ̌άλιν!
Α! Ίντα ωραία φανέλλα τιραντέτινη, σαν του παππού! Κράτα καλά την μιαν πλευράν, όι να μας ππέσει! Εν τζ̌αι βρίσκεις εύκολα έτσι φανέλλες τιραντέτινες, την σήμερον ημέραν.
Α! Ίντα ωραίες κλάτσες, ταιρκαστές! Δώσ’ μου την μιαν! Εν σου την διώ! Δώσ’ μου την! Εν σου την διώ! Όι μάνα μου, έτσι κουτσακωτήραν κλατσοχωρίστραν εν είσ̌εν ποττέ τούντον σ̌σ̌οινίν. Αντράπου λλίον κόρη κουτσακωτήρα, αντράπου.
Α!
Α! Ίντα ωραίον μαγιό! Είπεν μου ονειρεύκεται την θάλασσαν, το άλας, μα έμεινεν του το χλώριον τζ̌αι η πισίνα, ίντα ζωή τζ̌αι τούτη, ίντα ζωή, σ̌ειρόττερη που την δικήν μας.
Α!
Α!
Α!
Α! Ίντα ωραία μπλούζα! Μιαν ημέραν άκουσα μιαν μπλούζαν να λαλεί… αρέσκει μου… αρέσκει μου να κολλώ πά’ στους αθρώπους, έν σαν την αγκαλιάν, έν σαν την αγκαλιάν, σ̌σ̌επάζω τους, σ̌σ̌επάζουν με, κρύφκω τους, κρύφκουν με, έν σαν την αγκαλιάν, αρέσκει μου, αρέσκει μου πολλά.
Α! Ίντα ωραία μαντηλιά πουά! Σκουπίζει τα ούλλα τζ̌ι εν φοάται, σιγά τες τάτσες, σιγά τα ωά, λαλεί, η ζωή έν μιτσ̌ιά για να ’ν’ πάντα καθαρή. Χτιτζ̌ιάστε τζ̌αι ’σείς καμιάν φοράν, φωνάζει, χτιτζ̌ιάστε.
Α! Ίντα ωραίες φούστες!
Α! Ίντα ωραίες πετσέττες!
Α! Ίντα ωραία σ̌έρκα!
Τζ̌ι ίντα ωραία πόθκια!
Τζ̌ι ίντα ωραία σ̌είλη, φουσκωτά!
Τζ̌ι ίντα ωραία σπίθκια, διατηρημένα!
Τζ̌ι ίντα ωραίες βεράντες, πεντακάθαρες, με το λάστιχον, με το ροκκλίν!
Τζ̌ι ίντα ωραία φαγιά, τζ̌ι ίντα ωραία ’ποφάγια!
Τζ̌ι ίντα ωραία τζ̌εραμίθκια, τζ̌ι ίντα ωραίες ταρράτσες, με μόνωσην!
Τζ̌ι ίντα ωραία ριάλια!
Ρρρριάλια!
Ίντα ωραία ριάλια! Ισ̌ιωμένα με κερατίνην σαν τα μαλλιά, τσιλλιμένα με το σίδερον. Θέλω τα! Κρεμμάστε τα πάνω μου! Όι! Πάνω μου! Εγώ! Εγώ είμαι η άσπρη κουτσακωτήρα δαμέσα δα, εγώ είμαι η νύφφη!
Κου!
Κου!
Κούτσα
Κούτσα
Κο Κο Κο
Τι ρε; Τι;
Κου!
Τσα!
Κο!
Τι!
Ρε!
Σσσς…
Ναι, έτσι μιλούν, κάποτε, μεταξύν τους οι κουτσακωτήρες.
Τζ̌ι ούλλη μέρα τζ̌ι ούλλη νύχτα τσακκώννουνται, τζ̌ι ύστερα μερώννουν, αρπάσσουν τζ̌ι αφήννουν, αρπάσσουν τζ̌ι αφήννουν οι κουτσακωτήρες. Τζ̌αι κάποτε ονειρεύκουνται πως έν φύλλα, σαν τα φύλλα τζ̌εινης της συτζ̌ιάς, πως έννεν κουτσακωτήρες άχαρες τζ̌αι ξινισμένες, πως έν γεννημένες που κουτσακωτιρόδεντρα τζ̌αι πως ζ̌ούν κάποτε σαν τα πουλιά, σαν τα πουλιά πά’ στα σ̌σ̌οινιά, πολύχρωμα, ελεύθερα, παπαγαλένια, πως έννεν κουτσακωτήρες σύξυλες τζ̌αι ξοβαμμένες, πως έννεν κολλημένες πά’ στα ρούχα τζ̌αι τα σ̌σ̌οινιά, πως έννεν τσιλλιμένες μες σε καλάθκια, πως εν τες κάφκει ο ήλιος ούλλη μέρα, πως έννεν κουτσακωτήρες, πως έν πουλιά που μυρίζουν μαλαχτικόν, πουλιά πολύχρωμα πά’ στα σ̌σ̌οινιά, πως έννεν κουτσακωτήρες, έννεν κουτσακωτήρες.
