Της Ελένης Χοντολίδου.
Mια μέρα ή μια νύχτα, δεν ξέρω γεννήθηκε η Ιωάννα, ένας εκ γενετής επαναστάτης χωρίς αιτία, η πιο δύσκολη φοιτήτριά μου, που την βάζεις να γράψει διατριβή και σου έρχεται με παραμύθι κι ένα μωρό στο χέρι. Για να λέμε την αλήθεια το ένα πιο όμορφο από το άλλο! Έρχονται και τα δύο (και το βιβλίο και το μωρό) «από την κοιλιά της μαμάς τους που ήταν σκοτεινά και ζεστά» και υπήρχε ασφάλεια.
Η Ιωάννα είναι γεννημένη παραμυθού, την φαντάζομαι στα χρόνια της φεουδαρχίας να κάθεται το βράδυ γύρω από τη φωτιά και να διηγείται παραμύθια παρηγορώντας τους φτωχούς και μεροκαματιάρηδες, προσφέροντάς τους ένα αίσιο τέλος, τόσο αίσιο που δεν υπάρχει ποτέ, τόσο απίστευτο όσο μόνο τα παραμύθια ξέρουν να φτιάχνουν.
Η Ιωάννα ως μητέρα και ως παραμυθού μέσα μου είναι το ίδιο πρόσωπο. Δεν ξέρω εάν η κυοφορία των δύο συνέπεσε, πάντως νομίζω ότι η μητρότητα συμβαδίζει με το στόρυ του βιβλίου. «Άνοιξε τα μάτια του και είδε τον κόσμο. Τον μισό γιατί ήτανε νύχτα. Είδε το φεγγάρι, είδε τα αστέρια, την ημέρα είδε τον άλλο μισό, είδε τον ήλιο, τα λουλούδια, είδε τα δέντρα, το ποτάμι, τα μυρμήγκια, τις μέλισσες, τις πεταλούδες, ένιωσε μεγάλη χαρά. Θέλω να γνωρίσω τον κόσμο! Φώναξε».
Η γνωριμία με τον κόσμο, η τυρανική πλην τρυφερή προστασία της μάνας «η μαμά του τον αγκάλιασε και του δωσε ένα φιλί. Είσαι μικρός και μαλακός μωρό μου». Και τα αποτελέσματα της προστατευτικότητας στο παιδί: «τότε ο Οδυσσέας ένιωσε φόβο και κάθε φορά που φοβόταν έβγαζε κι ένα αγκάθι στην μικρή του πλάτη στο τέλος τυλιγόταν στον εαυτό του και γινόταν μια μικρή μπάλα από αγκάθια: ήταν τρομερός στην όψη ενώ η καρδούλα του χτυπούσε δυνατά». Η Ιωάννα καλεί εμμέσως πλην σαφώς τις μάνες όλου του κόσμου να μην φοβίζουν τα παιδιά τους γιατί αυτά θα γίνουν άσχημα και θα κλειστούν στον εαυτό τους και θα φοβούνται «τα πουλιά, τις γάτες, τους σκύλους, τις αλεπούδες, τους λύκους, τις αρκούδες» (επιστημονική σημείωση, Ιωάννα μου, να φοβάται η κορούλα σου τις αρκούδες! δεν είναι τόσο φιλικές όσο τα παιχνίδια) πήρε τόση φόρα που φοβόταν και τον εαυτό του». Όπως οι περισσότεροι από μας.
Και η μαγική στιγμή της γνωριμίας με έναν φίλο που σε κάνει να ξεπερνάς τον φόβο και την οικογένεια. Γιατί αυτό κάνει η φιλία, κάνει το κρακ και ο φόβος σπάει και αφήνεις πίσω την οικογένεια και τις φοβίες σου και ξεκινάς το ταξείδι που ακόμη κι αν δεν είναι ευτυχισμένο και με αίσιο τέλος, είναι ωραίο.
Αυτή είναι η προίκα της κόρης της Ιωάννας, και είναι θαρρώ πέρα από την ομορφιά της η καλύτερη που θα μπορούσε να της δώσει: Εγώ θα σε προστατεύω και θα σου λέω μη φεύγεις, αλλά εσύ να βρεις φίλους και να ταξειδέψεις μόνη σου, χωρίς εμένα.
Το παραμύθι της Ιωάννας δεν έχει τα αρνητικά εκείνων των δήθεν παιδικών βιβλίων που υποτιμούν τα παιδιά και τους μιλούν σα να είναι ανοϊκά: «το μικρό-μικρούτσικο καρφάκι…».
Η εικονογράφηση είναι σε απόλυτη αρμονία με την τρυφερότητα των λόγων της Ιωάννας και δεν επιβάλλεται στο κείμενο, ένας κίνδυνος που υπάρχει πάντοτε με την εικονογράφηση.
Δεν ξέρω αν διάβασα το παραμύθι όπως θα ήθελε η συγγραφέας, πάντως μου άρεσε πολύ και είμαι σίγουρη ότι θα ακολουθήσουν και άλλα παραμύθια, μετά τη διατριβή!
INFO:
Γιαννακοπούλου, Γιάννα. Ο σκαντζόχοιρος που ξέχασε να φοβηθεί / Ιωάννα Γιαννακοπούλου · εικονογράφηση Ζωή Σεϊτάνη. – 1η έκδ. – Αθήνα : Αιώρα, 2013. – 41σ. : εικ. · 23×22εκ.
ISBN 978-618-5048-03-7 (Σκληρό εξώφυλλο) [Κυκλοφορεί]
€ 12,80 (Τελ. ενημ: 17/5/2013)
