Δύο ποιήματα του Ανδρέα Αντωνιάδη για τον φίλο του Τίτο Πατρίκιο
” Όπου με βρίσκει η ποίηση” (*)
Στον Τίτο Πατρίκιο
Μόλις έπεφτε το σούρουπο,
καθώς έμπαινε
από
δωμάτιο σε δωμάτιο
να ανάψει τα φώτα,
στο γραφείο
– κούπα με γαλλικό καφέ,
υπολογιστής,
τα δεύτερα γυαλιά ανάγνωσης-
στο σαλόνι, το μπάνιο, την κουζίνα
στο υπνοδωμάτιο
-δικό τους, αλλά με το άρωμά της-
την έβλεπε
την ένοιωθε
την άκουγε
και
άπλωνε τα χέρια του.
Τότε
αποφάσισε να καταφύγει
σε
ομιλίες, εκθέσεις, συναυλίες
παραστάσεις, διαλέξεις, οινοποσίες
παρέες και ταξίδια
εντός και εκτός.
Μέχρι τα χαράματα.
Ατελείωτα. Εξαντλητικά.
Για να φτάσει στο σπίτι
να ανοίξει την πόρτα
ως σε θεατρικό μονόπρακτο
-Ήρθες ;
– Ναι
– Άργησες.
– Ναι
– Πάω, του είπε.
– Πού ;
– Θα με βρεις.
– Πού ;
– Όπου με βρίσκει η ποίηση .
* Από το ποίημα του Τίτου Πατρίκιου
” Σε βρίσκει η ποίηση”
Τα κόκκινα τετράδια
Στον Τίτο Πατρίκιο
Στο τραπέζι της βεράντας
στα Βριλήσσια,
κοντά μεσάνυχτα,
καλοκαίρι με δόση καύσωνα,
κάποια μολύβια,
μια ξύστρα και μια γομολάστιχα,
μια βεντάλια,
σταχτοδοχεία,
κάποτε μόνο με αποτσίγαρα,
τώρα και με φλούδια πασατέμπο,
δροσερά αναψυκτικά,
παγωμένα ουίσκι
και
τα κόκκινα τετράδια
απλωμένα, ανοιχτά,
γεμάτα με ρίμες
από
ζέβρες ερωτικές,
λέοντες αειθαλείς
κάπου
σε μια πύλη διάσπαρτη
με ρόδα αγάπης.
