Της Κατερίνας Γούλα.
Eπειδή οι θεσμοί, όση αίγλη κι αν τους περιβάλλει, κι όσο ανοιχτόμυαλο κι αν είναι θεωρητικά αυτό που προστατεύουν, είναι πάντοτε θεσμοί, δηλαδή συντηρητικοί και κατασταλτικοί, άλλο ένα επιχείρημα ήρθε να θεμελιώσει την όλο και πιο ισχυρή εντύπωση μιας Ευρώπης που συντηρητικοποιείται και ρέπει προς το πολιτικά ορθό και την αντιδραστικότητα. Γνήσιο τέκνο των παραπάνω «αρετών», ο Alain Filkielkraut, εξελέγη σήμερα πανηγυρικά νέο μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Η υποψηφιότητά του είχε εξαρχής ξεσηκώσει μια πολεμική γύρω από το νόημα μιας τέτοιας πρόθεσης της Γαλλικής Ακαδημίας να θέλει να τιμήσει για τη συμβολή του στα γράμματα και στις τέχνες… τον υποτιθέμενο φιλόσοφο (που δεν είναι κάτι παραπάνω από κακός δοκιμιογράφος) που πέρυσι αναστάτωσε τη χώρα εκδίδοντας ένα βιβλίο με θέμα την εθνική ταυτότητα, το σχολείο και τους μετανάστες (L’identité malheureuse, Stock, 2013) όπου, με αφορμή τη δημόσια κουβέντα που άνοιξε το 1989 με τις μαντήλες των μουσουλμάνων μαθητριών στα σχολεία της Γαλλίας, φόρτωνε σε αυτούς τους τελευταίους τον εξευτελισμό της αγνής και «σωστής» γαλλικής γλώσσας, το τέλος της αγάπης για την «καλή» λογοτεχνία και το σεβασμό των Δασκάλων, την προδοσία των ιδεωδών του Διαφωτισμού από τα ουνιβερσαλιστικά κράτη και το πέρασμα από τις ωραίες ρεπουμπλικανικές αρχές στον ύποπτο πολυπολιτισμό.
Στενός φίλος του Νικολά Σαρκοζύ του οποίου θαυμάζει το θράσος και του έωλου μορφώματος των Νέων Φιλοσόφων, γνωστός τηλεοπτικός «μαιντανός», οι «φιλοσοφικές» ιδέες του μοιάζουν με προγραμματικές δηλώσεις της ακροδεξιάς. Απόφοιτος της Εκόλ Νορμάλ την επόχη που ακόμη δίδασκε ο Αλτουσέρ, φλέρταρε κι αυτός με τον μαρξισμό αλλά μάλλον κάτι κατάλαβε λάθος. Έχει άλλωστε να περηφανεύεται για το επαναστατικό του παρελθόν στο Μάη του ‘68. Ξεκίνησε μάζι με τους υπόλοιπους, εξίσου αξιόλογους, Νέους Φιλοσόφους, να κριτικάρει τις απολυτότητες του μαρξισμού και κατέληξε σε μια τρομακτική μορφή οπορτουνίστικου συντηρητισμού υπηρετώντας καθεστωτικές αξίες από το στρατόπεδο των τάχα ασυμβίβαστων. Βασική ιδέα του Filkielkraut είναι ότι η Ευρώπη δεν είναι ασφαλής αν μείνει έτσι εκτεθειμένη στους τέσσερεις ανέμους, ανεκτική σε όλα και δεν προστατευθεί, αν «δεν αγαπήσει τον εαυτό της», πιστεύει στην ανάγκη διατήρησης της έννοιας της φυλής (για να μη χαθεί η ιδιαιτερότητα του κάθε λαού φυσικά…). Δε χάνει ευκαιρία να εξεγερθεί (πάντα μπροστά στις κάμερες) για τη σκληρότητα του μουσουλμανικού κόσμου και να περάσει σιωνιστικά μυνήματα. Έχει ευτυχώς και εχθρούς και όχι αμελητέους, όπως ο Alain Badiou, με τον οποίο υπάρχει παραδοσιακό κοντράρισμα. Δε θα περίμενε κανείς βέβαια από τη Γαλλική Ακαδημία να δώσει το λόγο σε προοδευτικές φωνές αμφισβήτησης, αλλά ούτε και να αγκαλιάζει τόσο ανερυθρίαστα τον καθεστωτικό, κι επιπλέον ασόβαρο, τηλεοπτικό αντιδραστικό λόγο.
Μία ένσταση: καθώς σκοπός της πολιτικής ορθότητας είναι η καταπολέμηση δομών και συμπεριφορών, οι οποίες συνεισφέρουν σε διακρίσεις κατά ευπαθών κοινωνικών ομάδων, η ξενοφοβία κατά των μουσουλμάνων μεταναστών δεν είναι δείγμα πολιτικής ορθότητας.