Σταύρος Λαγκαδιανός.
Κοιτάζω το ρολόι. Περιμένω να κοιμηθώ, να σταματήσουν οι λέξεις και οι φθόγγοι να μιλάνε, να βυθιστώ στα βαθιά νερά του σκοταδιού, να δω εικόνες βραδινές, μήπως ξεχάσω την ακατάστατη ζωή μου, να λησμονήσω τα όνειρα που θα έρθουν πονηρά να με ξεγελάσουν, πως τάχατες θα ξημερώσει κι όλα θα τα ξεχάσω.
Περιμένω να κοιμηθώ, ο χρόνος να μην υπάρχει αυτός που μετρώ, και αγωνία και κατήφεια με σκοντάφτει. Να μπω στο μυαλό της νύχτας θαμπός πάρα πολύ, μες την ομίχλη γαλάζιος καπνός και λίγα ίχνη.
Περιμένω να κοιμηθώ, λίγο μαρτύριο να γλυτώσω, μιας και το πρωί αναφορά θα δώσω στο δεσμωτήριο της μέρας, που θα ξαναπληρώσω. Περιμένω τις λέξεις, τα φωνήεντα, τους φθόγγους, μαζί μου στο προσκεφάλι μου να κοιμηθούν, μήπως στην ανάπαυλα αυτή, τα όνειρά μου σκεφτούν τη σάπια μου ζωή ν’ αλλάξω.
Τι θα μου πει η Λαμπρινή ;τί θα μου αρνηθεί η Πόπη; αυτά να μη μ’ απασχολούν, μα η ουράνια πόρπη και το ανήμερο θεριό που τρώει την ψυχή μου, αυτό για πάντα μη και στομωθεί και φύγει απ’ τη ζωή μου. Είθε οι ουρανοί να μου δώσουν το μέγα έλεος, χερουβικά Σεραφείμ και φτερά αγγέλων, για να πετάξω μονάχος όπως γεννήθηκα, μονάχος όπως θα πεθάνω, μα λίγο πριν τον άνεμο βαθιά ν’ ανασάνω .
Κλείνω τα μάτια, ό,τι είχα να δω το είδα, πράγματα αποτρόπαια, πράγματα αστραποβόλα, που από την νύχτα τους περνούν άρματα τροχήλατα, σύννεφα ροζ βαμμένα. Γράφω τις λέξεις μου τυφλός, λαμπρός, πιο λαμπρός από κι αν είχα μάτια, γράφω για τις μυλόπετρες που αλέθουν στόματα, φιλιά, και βγάζουν χρυσαφένια στάρια.
Γράφω τυφλός , πιο τυφλός κι απ’ το σκοτάδι, αρμέγω όνειρα χρωματιστά, λαμπηδόνες κοντά σε φανοστάτη. Γράφω τις λέξεις μου τυφλός, κι αυτές τον δρόμο τους τον ξέρουν στους ξάστερους χαρωπούς ουρανούς των φαντασμαγοριών.
Γράφω χωρίς να βλέπω τα περιττά. Η περιουσία μου όλη που μαζεύω, με οδηγεί στα ιερά, στα πιστά και στα όσια. Λέξεις πάνω σε σελίδες ζεματιστές, χυτήρια ρευστού σιδήρου, που ο κουρνιαχτός τις θάβει για να τις βρουν οι γενεές. Πομπηίες παντοτινές.
Λέξεις πάνω σε φλούδες πεύκων, κορμών φυλλωδών και μανιφέστων. Λέξεις κραυγές του δάσους νυμφών, παραστρατήματα σατύρων, αμαρτίες, λέξεις θαλερές ζωής, που σφύζει στις θημωνιές.
Γράφω τώρα που πια δεν βλέπω, για όσα γνώρισα και προκαταβολικά με λάβωσαν. Πάνω σε σχέδια της αμμουδιάς το χέρι του ανέμου γράφει ό,τι χάθηκε, για να μείνει στερεό εκεί που η γη όλα τα μεταπλάθει. Πάνω στα γράμματα της αμμουδιάς αέρας μη φυσήξει, τα άγρια λόγια της συμφοράς, μη πάει ποτέ να σβήσει.
Υπάρχουν λέξεις μυτερές, γλώσσες που κόβουν, άλλες γλώσσες με λέξεις φαλτσέτες λευκές και γυάλινες, τρομερές πριν λερωθούν με αίματα, που το φεγγάρι το γεμίζουν ψέματα. Λέξεις, τάχα σπουδαίες και αξιοπρεπείς ανθρώπων θεοσεβών Λέξεις μεγάλοι πύργοι, που όλο μιλούν, πομφόλυγες, την ερημία τους κλαίνε. Λέξεις μαζί με άλλα χαμερπή, που γλιστερά σαλιγκάρια στο καυκί μεταφέρουν. Λέξεις και γλώσσες γονυκλινείς, που δεν αντέχουν να υποφέρουν. Λέξεις από την κούνια ψεύτικες, λέξεις πολύ εντάξει, που, μια στιγμή αν σε υποψιαστούν, ζητούν θηλιά και τάξη.
Λέξεις χυδαίες , άμορφες, χωρίς ουσία. Λέξεις χρημάτων άπληστες με κάλπικη ουσία. Αυτές που ο γυμνοσάλιαγκας φορά για πανωφόρι όταν ζητά τα δανεικά, κι ας τον κουτρουβαλάει το βάραθρο, γκρεμίδι, κατηφόρι. Λέξεις του κόσμου κοπετοί, λυγμοί παγώνια, διάνοι, λέξεις κοράκων, κόλαφοι. κολακειών και λάκκων.
Σημ: απόσπασμα από το ανέκδοτο έργο του “Οι δικές μου λέξεις” (ποιητική πρόζα). Το κείμενο είναι προσφορά των δικών του ανθρώπων στον Αναγνώστη.
(*) Ο Σταύρος Λαγκαδιανός έφυγε από τη ζωή φέτος το καλοκαίρι, στις 31 Ιουλίου. Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1954. Εξάσκησε τη δικηγορία. Τα βιβλία του: “Εν-Δυο Κάτω”, Εστία 1985, “Απ’ το ένα ως το 31”, Εστία 1988, “Μόνο με τον Άνεμο”, Νέα Σύνορα 1994, “Τσαλακωμένο φουστάνι”, Ίκαρος 2003, κ.ά. Παράλληλα με τη λογοτεχνία ασχολήθηκε με την καλλιτεχνική φωτογραφία με κύριο θέμα τις ασπρόμαυρες πόζες-εικόνες τσιγγάνων.
Γαίαν έχοι ελαφράν, Σταύρος.