Του Αλέξανδρου Χαρκιολάκη.
Αφορμή για τον τίτλο του μικρού αυτού κειμένου είναι η είδηση ότι η Μουσική Βιβλιοθήκη της Ραδιοφωνίας της Ολλανδίας (NRML) κλείνει από την 1η Αυγούστου. Οι υπάλληλοι απολύονται με συνοπτικές διαδικασίες και το κοινό δεν θα μπορεί, τουλάχιστον για την ώρα, να έχει πρόσβαση στο πλούσιο αρχειακό υλικό της Βιβλιοθήκης. Η Ορχήστρα και η Χορωδία της Ολλανδικής Ραδιοφωνίας θα συνεχίσουν φυσικά να χρησιμοποιούν το υλικό της Βιβλιοθήκης για τις ανάγκες τους ενώ οι κατάλογοι και οι ψηφιοποιημένες πηγές συνεχίζουν τη λειτουργία τους μέχρι νεωτέρας.
Σίγουρα τα νέα δεν είναι ευχάριστα. Υπάρχει όμως και μια διαφορά με τις καταστάσεις που ζούμε στην Ελλάδα ή και αλλού: η NRML εκπόνησε ένα σχέδιο σε συνεργασία με διάφορα μουσικά ιδρύματα στη Χάγη έτσι ώστε να δημιουργηθεί μία Εθνική Μουσική Βιβλιοθήκη μέσα στα επόμενα χρόνια.
Τι συμπέρασμα βγαίνει λοιπόν: καταρχήν δεν υπήρξε ή δεν προκλήθηκε πανικός κάτι το οποίο συνέβη και συμβαίνει πολύ συχνά στην Ελλάδα. Ναι, είναι σίγουρα λυπηρό το γεγονός ότι μία σημαντική βιβλιοθήκη κλείνει λόγω ελλείψεως πόρων. Απ’ ό,τι όμως φαίνεται η διοικούσα αρχή (δυστυχώς δεν γνωρίζω ποια ακριβώς είναι αυτή καθώς δεν είμαι γνώστης του ολλανδικού συστήματος διοίκησης ιδρυμάτων όπως είναι οι βιβλιοθήκες) ή ο κρατικός φορέας που με κάποιον τρόπο διαχειριζόταν αυτή τη βιβλιοθήκη της έδωσαν το χώρο να αναπτύξει ένα εναλλακτικό σχέδιο.
Υπάρχει φυσικά και ο ανθρώπινος παράγοντας. Οι άνθρωποι έχασαν τις δουλειές τους, φρονώ όμως ότι είτε θα βρουν δουλειά αλλού είτε θα μετακινηθούν σε ένα άλλο κράτος για να εργαστούν. Όπως κι αν το βλέπει κανείς αυτό, ως κακό δηλαδή ή ως καλό, οι άνθρωποι αυτοί έχουν την «πολυτέλεια» ή καλύτερα τη φρόνηση να σκεφτούν ότι καμία μα καμία δουλειά δεν μπορεί να υφίσταται για πάντα, είναι πιθανό δηλαδή κάποιος να τους πει ότι πλέον δεν μπορεί να τους εργοδοτεί. Ταυτόχρονα όμως το κράτος έχει παίξει το ρόλο του βοηθώντας αυτούς τους ανθρώπους, ή τουλάχιστον αυτούς που το επιθυμούσαν, να αναπτύξουν νέες δεξιότητες που θα τους φανούν χρήσιμες στην εύρεση εργασίας. Μάλλον πρέπει να παραδεχθούμε στους εαυτούς μας ότι οι εποχές εργασιακής ασφάλειας έχουν παρέλθει κι ότι ο μόνος τρόπος για να μπορεί κάποιος να αισθάνεται δυνατός στην αγορά εργασίας είναι να γίνεται συνεχώς καλύτερος.
