Μερικές φορές πρέπει να ήμαστε παλιομοδίτες, να θυμόμαστε πράγματα που μας πλήγωσαν , εμάς, τους γύρω μας, την κοινωνία. Η 21η Απριλίου είναι πολύ μακριά για τους νεότερους. Προχθές καθόμουν με έναν συγγραφέα και πίναμε καφέ. Στη διπλανή παρέα συζητούσαν για το μνημόνιο. «Είναι χούντα», πέταξε κάποιος ανάμεσα στα άλλα αναθέματα για τους φιλο- τροικανούς. Ο φίλος έσκυψε και μου ψιθύρισε: «αυτός σίγουρα στη διάρκεια της χούντας θα ζούσε στο εξωτερικό, αλλιώς δεν θα το έλεγε με τόση ευκολία. Τότε δεν θα μπορούσε καν να μιλήσει». Ήξερα γιατί το έλεγε, ο ίδιος είχε περάσει από την Ασφάλεια, τότε, με πικρές εμπειρίες. Ας θυμηθούμε όλους αυτούς που υπέφεραν, που έκαναν, έστω μικρό, ενάντια στο χουντικό καθεστώς. Κι ας διαψεύσουμε για μια μόνο φορά τον υπέροχο στίχο του Μάνου Χατζιδάκι: « Τα παιδιά δεν έχουν μνήμη τους προγόνους τους πουλούν/κι ότι αρπάξουν δεν θα μείνει, γιατί ευθύς μελαγχολούν».
Μαύρος Γάτος
Δείτε και την έρευνα της Ελευθεροτυπίας:το 30% των ερωτηθέντων θεωρει ότι ήμασταν καλύτερα επί χούντας!!! Κι αυτό το 30% ενδεχομένως να μην είχε καν γεννηθεί το 67. Η 21η Απριλίου είναι όντως πολύ μακριά για τους νεότερους, όμως υπάρχουν και γονείς, ή παππούδες να μεταφέρουν τη γνώση τους για εκείνα τα χρόνια. Αλλά κάτι έχει σπάσει ανάμεσα στις γενιές,και κάτι έχει χαλάσει στον τρόπο με τον οποίο αναλογιζόμαστε το παρελθόν μας. Κοπτόμαστε για την ιστορία μας, όμως την ιστορία μας ή δεν την γνωρίζουμε ή την ερμηνεύουμε στρεβλά.