Κατερίνα Σχινά.
«Σ’ όλη μου τη ζωή υπήρξα μανιώδης ψηφοφόρος· ποτέ δεν είχα επιλέξει ρεπουμπλικανό σε εκλογές. Ως φοιτητής, είχα συμμετάσχει στην προεκλογική εκστρατεία του Στήβενσον και είδα τις νεανικές μου προσδοκίες να γκρεμίζονται όταν τον κατατρόπωσε ο Αϊζενχάουερ, πρώτα το ’52 και για δεύτερη φορά το ’56· αργότερα, δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου όταν ένα πλάσμα τόσο αγκιστρωμένο στην αδίστακτη παθολογία του, τόσο ολοφάνερα δόλιο και κακόβουλο όπως ο Νίξον, νίκησε τον Χάμφρεϊ το ’68. Το ίδιο και όταν, τη δεκαετία του ογδόντα, ένας αυτάρεσκος κουφιοκέφαλος – του οποίου η ανυπέρβλητη ρηχότητα, τα εκχυδαϊσμένα αισθήματα και η απόλυτη τυφλότητα προς κάθε ιστορική πολυπλοκότητα είχαν γίνει αντικείμενο εθνικής λατρείας – κατάφερε, θεωρούμενος ως «μάστορας στην επικοινωνία», να κερδίσει δύο τετραετίες κατάγοντας σαρωτική εκλογική νίκη. Και μήπως δεν ήταν πρωτοφανής η εκλογική αναμέτρηση Γκορ και Μπους, τόσο επίβουλα ενορχηστρωμένη και τόσο τέλεια υπολογισμένη ώστε να σαρώσει και το τελευταίο υπόλειμμα αφέλειας του νομοταγούς πολίτη; Για δεκαετίες, μου ήταν αδύνατον να μείνω αδιάφορος μπροστά στον ανταγωνισμό των δύο κυρίαρχων κομμάτων· σήμερα όμως, αν και τυφλά ερωτευμένος με την Αμερική επί τρία τέταρτα σχεδόν του αιώνα, είχα αποφασίσει ότι δεν θα με καταλάμβανε πια, κάθε τέσσερα χρόνια, η έξαψη ενός παιδιού – η έξαψη ενός παιδιού και η οδύνη ενός μεγάλου».
Μιλάει ο Νέιθεν Ζούκερμαν, συγγραφέας, 71 ετών, μόνιμος ήρωας των μυθιστορημάτων του Φίλιπ Ροθ· απέσπασα το κομμάτι από το μυθιστόρημά του «Φεύγει το φάντασμα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ‘Πόλις’. Γραμμένο μετά τη δεύτερη εκλογική νίκη του Τζωρτζ Μπους, το βιβλίο του Ροθ διαπνέεται από καταφανή πολιτική απαισιοδοξία* επιλέγοντας έναν ήρωα αποσυρμένο, για να μην καταντήσει ο τρελός του χωριού, ο τυπικός παρανοϊκός επιστολογράφος των εφημερίδων, που παραμιλάει από οργή ενώ διαβάζει την εφημερίδα, και το βράδυ, ενώ τηλεφωνεί σε φίλους, μουγκρίζει έξαλλος από το κατάντημα της πολιτικής στις μέρες του, ο Ροθ συνοψίζει την απογοήτευση ενός ολόκληρου λαού, όταν μιλάει για την
«ολέθρια κερδοσκοπία χάρη στην οποία ο αυθεντικός πατριωτισμός ενός πληγωμένου έθνους γινόταν αντικείμενο εκμετάλλευσης από έναν ηλίθιο ‘βασιλιά’» – ναι, βασιλιά, παρά την δημοκρατική επίφαση, αποκαλεί τον Μπους ο συγγραφέας.
Φυσικά, μετά την εκλογή Ομπάμα, ο Φίλιπ Ροθ θα μεταστραφεί, θα αρχίσει και πάλι να ενδιαφέρεται για την πολιτική και να επικροτεί τις ομπαμικές επιλογές. Όμως εκείνη η μακροχρόνια απογοήτευση έχει εγγραφεί στο έργο του, για να θυμίζει, στους αναγνώστες του, πόσο επίφοβη μπορεί να είναι η επόμενη μέρα, όταν οποιαδήποτε εκλογική διαδικασία σκιαστεί από την οργή, την ανασφάλεια και τον φόβο. Τον σκέφτομαι κάθε φορά που ακούω τρομολαγνικές κορώνες, τις ηχηρές, ανορθολογικές φωνές που πυκνώνουν, απευθυνόμενες αποκλειστικά στο θυμικό του ψηφοφόρου, όσο προχωρούμε προς τις εκλογές.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΧΙΝΑ
