του Μένου Δελιοτζάκη.
Βρίσκομαι στο γραφείο μου. Καθημερινή ενασχόληση. Ανελέητη καθημερινότητα. Έλεγχος του προγράμματος. Προτάσεις. Αξιολογήσεις. Αποφάσεις. Συμβάσεις. Διαδικασίες, διαδικασίες…
Μια σύντομη επίσκεψη της Ελίνας. Διευθέτηση κάποιου θέματος με την ΕΡΤ. Όπως πάντα τυπική και ευγενική. Φεύγοντας, μου αφήνει στο γραφείο ένα σενάριο. Να το διαβάσω και να της πω τη γνώμη μου. Ένα σενάριο για την αιώνια επιστροφή, κάποιου με δυο ονόματα. Αντώνης Παρασκευάς.
Υπόσχομαι να το διαβάσω άμεσα. Να πω τη γνώμη μου. Η μέρα – τη θυμάμαι, μια ηλιόλουστη μέρα – περνά σαν όλες τις άλλες. Στο τέλος, το σενάριο μένει στο γραφείο μου. Το ξεχνώ. Όπως ξεχνώ τόσο πολύ τελευταία. Η πίεση της δουλειάς; Ο αδυσώπητος χρόνος; Πάντως, ο Λουί Μπουνιουέλ, έλεγε: “η μνήμη και η φαντασία, εξασκούνται”. Μάλλον οι ασκήσεις μνήμης τελευταία, δεν είναι στις προτεραιότητές μου.
Το σενάριο παραμένει στο γραφείο μου. Και ίσως η Ελίνα περιμένει την κρίση μου. Χαρτιά, έγγραφα, φάκελλοι, ντοσιέ, στοιβάζονταν πάνω του αγκομαχώντας.
Οι μέρες περνούν. Το σενάριο στη θέση του. Κάποιες φορές, οι δυο μας αλλάζουμε κλεφτές ματιές. Ίσως φλερτάρουμε. Όμως και οι δύο, αμετακίνητοι στις θέσεις μας. Αρχίζουν να μου εμφανίζονται τα πρώτα συμπτώματα ενοχών. Μου ζητήθηκε από έναν νέο άνθρωπο μια γνώμη και αμέλησα. Οι τύψεις με βαραίνουν. Το ενοχικό μου εγώ, ξυπνά. Παρασκευή μεσημέρι, παίρνω τη μεγάλη απόφαση. Το σενάριο θα διαβαστεί στο σπίτι. Το γραφείο δεν ενδείκνυται.
Κυριακή πρωί λοιπόν, πριν το διάβασμα της κυριακάτικης εφημερίδας – τη μόνη πλέον που διαβάζω, εγώ ο μανιώδης από τα φοιτητικά μου χρόνια εφημεριδοφάγος – πριν ακόμη την αγοράσω, υπόσχομαι στον εαυτό μου να του αφοσιωθώ. Η αδιαφορία απέναντί του, μου γίνεται βραχνάς, βάσανο.
Διπλός σκέτος ελληνικός. Στον καναπέ, με πλάτη τη βεράντα. Το διάχυτο πρωινό φως, σύμμαχος για καλή ανάγνωση.
Μπροστά μου ξετυλίγεται, το παράξενο χρονικό της επιστροφής, της αιώνιας επιστροφής, του Αντώνη Παρασκευά.
Ο μεγαλοδημοσιογράφος – τηλεοπτικός αστέρας, Αντώνης Παρασκευάς, σε συνεργασία με τον καναλάρχη του, οργανώνουν την εξαφάνισή του. Επικοινωνιακό τρικ των ανθρώπων των media. Σκοπός, η δημοσιότητα και η πρόκληση του ενδιαφέροντος του τηλεοπτικού κοινού. Στόχος η ανανέωση της φθαρμένης από τον χρόνο καριέρας του. Ο Αντώνης μόνος του, χειμωνιάτικα, στο άδειο ξενοδοχείο του εργοδότη του. Αδιέξοδες επιλογές, σε έναν αδιέξοδο κόσμο. Πρόσωπα που καταρρέουν, σε έναν κόσμο που καταρρέει ή μάλλον που έχει ήδη καταρρεύσει.
Τα προσδοκώμενα δεν έρχονται. Η επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά, δεν γίνεται σύμφωνα με το σχέδιο. Το κοινό αδιαφορεί. Ο βοηθός του – το “νέο” και “άφθαρτο” πρόσωπο – του παίρνει εκπομπή και ερωμένη.
Ο Αντώνης στο αχανές, κλειστοφοβικό του σκηνικό, ψάχνει λύσεις και νέες δεξιότητες, για τη μεγάλη επιστροφή. Όμως η επιστροφή αναβάλλεται, μέχρι την αιωνιότητα.
Ο κόσμος του σεναρίου, ένας κόσμος καθαρός όσο και βρώμικος. Διαυγής, όσο και ομιχλώδης.
Μαγεμένος από την απλότητά του, τη λιτότητά του, στέλνω μήνυμα ενθουσιασμού στην Ελίνα. Ειλικρινούς ενθουσιασμού. Από την πρώτη ανάγνωση, δεν το κρύβω, το ζηλεύω.
Σε λίγο, ένας άλλος αγώνας ξεκινά. Να βοηθήσει ο δημόσιος τηλεοπτικός φορές, με την κινηματογραφία του, στην προσπάθειά της να υλοποιήσεις αυτή την ταινία. Μια διοίκηση, αδιάφορη, αναβλητική, χρονοβόρα, όπως όλες οι διοικήσεις των τελευταίων ετών, ταλαιπωρεί έναν νέο άνθρωπο, μια νέα δημιουργό, να πραγματοποιήσει την πρώτη της ταινία. Οι αποφάσεις, οι εγκρίσεις, οι συμβάσεις, πορεύονται ράθυμα.
Όμως ο Αντώνης Παρασκευάς, ετοιμάζεται για την αιώνια επιστροφή του. Ευτυχώς τα πλατό της Κατεχάκη είναι διαθέσιμα. Η ταινία ξεκινά. Ολοκληρώνεται. Βραβεύσεις. Φεστιβάλ. Αίθουσες.
Θυμάμαι ένα μήνυμά μου, μετά τη βράβευση, στο φεστιβάλ του Κάρλο Βιβάρι.
Το ξαναγράφω:
“ αυτές τις προσπάθειες, τις έχει ανάγκη το ελληνικό σινεμά. Τις έχουμε ανάγκη όλοι μας”.
********
Η ταινία “η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά”
της Ελίνας Ψύκου, προβάλλεται από την Πέμπτη 23 Ιανουαρίου στους κινηματογράφους.
