Του Σταύρου Χατζηθεοδώρου.
Βουλγάρικη βότκα και κάτι ξεθυμασμένα πατατάκια. Μ’αυτά θα την έβγαζα όλο το βράδυ. Είχα αποφασίσει να δω το παιχνίδι. Mayweather – McGregor. Στο Λας Βέγκας. Ο αγώνας του αιώνα. Θα ξεκινούσε στις 6 το πρωί.
Σαράντα χρόνια πριν, ξενυχτούσα -πιτσιρίκος- στα πόδια του πατέρα μου να δούμε από την ZDF στη Στουτγκάρδη που ζούσαμε τον αγώνα του προηγούμενου αιώνα. Cassius Clay – Joe Frazier. Αγαπούσα το μποξ.
Στην οθόνη ο Ντε Νίρο, τριάντα κιλά βαρύτερος στο “Οργισμένο Είδωλο” απαγγέλλει στίχους απο την Καινή Διαθήκη.
Στο γραφείο “Οι ανειδίκευτοι δεν κάνουν κιχ” του Στάθη Ιντζέ. Νουβέλα απ’το Μελάνι.
Πέντε γύροι σαν αγώνας πυγμαχίας, ο έρωτας, το μποξ, η Αθήνα, η Κούβα, ο Φιντέλ.
Στον ουρανίσκο γεύση από cohibas και mojito.
Μικρό εμβαδόν, πυκνωμένη αυτάρκεια. Απ’το εξώφυλλο ήδη σε πιάνει από τα μούτρα. Πέντε δάχτυλα της αριστερής γροθιάς ταλαιπωρημένα, τραυματισμένα, ημιθανή.
ΓΥΡΟΣ 1ος
Ο ήρωας ζει την γοητεία της κατρακύλας. Εικοσιπεντάρης, μοναχικός, σαρκαστικός, ανένταχτος.
“Γίνεσαι φίλος με τα μάτια της κουζίνας. Σου λείπει ο θερμοσίφωνας. Οι κλειδαριές είναι φετίχ. Κάνεις έρωτα με τις αντιστάσεις του φούρνου…”
Βιώνει την αιωνιότητα μιας χρήσης κατοικώντας στο σκληρό κέλυφος του κυνισμού του. Αφού εγκαταλείπει τις σπουδές του εργάζεται ως ανειδίκευτος σε ένα εργοτάξιο.
Ο Σάκης ο μηχανικός, ο Φάνης ο ηλεκτρολόγος, ο Στέργιος ο πανελάς, ο Θράσος ο κουλτουριάρης αποτελούν πρόσωπα της καθημερινότητας του. Σε κάποια βραδινή έξοδο γνωρίζει την Αμαρυλλίδα, το κορίτσι της ζωής του.
Πρωτοπρόσωπη, παιγνιώδης γραφή, λοξά ευθύβολη, κλείνει το μάτι στον αναγνώστη.
ΓΥΡΟΣ 2ος
Συγκατοικεί με το αριστερό του χέρι. Συνειδητοποιεί οτι η παλάμη του αριστερού του χεριού έχει αεροδυναμική μονοθέσιου της Formula 1.
“Θα μπορούσες να γίνεις ο Μοχάμεντ Άλι της αριστερής γροθιάς”, τον παρακινεί ο Θράσος.
“Το πρώτο πράγμα που ξεπρόβαλε απο την μήτρα της μάνας μου ήταν η αριστερή μου γροθια υψωμένη”, ομολογεί ειρωνικά.
ΓΥΡΟΣ 3ος
Βρίσκεται στο Λας Τούνας της Κούβας ακολουθώντας την γροθιά του. Σκληρή προπόνηση. Κερδίζει τον τίτλο του πρωταθλητή στην ανατολική μεριά και μετακομίζει στην Αβάνα. Η άρνηση του να υποκήψει στα χρήματα των καπιταλιστών τον κάνει ήρωα στον Κουβανικό λαό, ακόμα και στον Κάστρο. Vintage αυτοκίνητα, το σπίτι του Ε. Χέμινγουέι, το μεγάλο θέατρο, την πλατεία της επανάστασης, η πορνεία.
“Αυτό δεν είναι κομμουνισμός φίλε μου, είναι ειρωνία.”
ΓΥΡΟΣ 4ος
Η Αμαρυλλίς – σωσίβια επιννόηση -, ενσάρκωση του απόλυτου θυληκού, εισβάλλει και αποσπά την δράση απο το αριστερό κροσέ σε ένα βαθύτερο εαυτό. Ο ήρωας εγκαταλείπει την πυγχμαχία και ζει ένα καταιγιστικό έρωτα. Το κράτος, ως αντίποινα, αποσύρει όλα τα προνόμια που του είχε παραχωρήσει. Είναι ξοφλημένος και μεταφέρουν το βιός τους στα καθίσματα μιας Ford του ’56. Και εκεί που κορυφώνεται η δράση ο ήρωας κάνει ρελανς.
“Να εξομολογηθώ την αμαρτία μου. Η πυγχμαχία δεν μου άρεσε. Λάτρευα την δουλειά στα εργοτάξια άλλα όχι την πυγχμαχία. Το αριστερό μου χέρι όμως…”
ΓΥΡΟΣ 5ος
Η επιστροφή στην Αθήνα. Η εγκυμοσύνη και η γέννηση του παιδιού τους προδιαγράφουν μια κανονικότητα. Καθώς τα φώτα της δημοσιότητας σιγοσβήνουν, ο έρωτας ξαναφουντώνει.
Η ζωή τώρα ξεκινάει…
Το βιβλίο είναι ένα αισθητικό εγχείρημα που καταφέρει να κεντρίσει τους νευρώνες της καλαισθησίας με την αφοπλιστική απλότητα του. Ο ήρωας, η επιτηδευμένα αφελής στοχαστικότητα του, τα ιστορικά – ψευδοιστορικά – στοιχεία που παρατίθενται και διακόπτουν την δράση παραπέμπουν σε ένα δύκτιο διαβαθμίσεων και μεταστάσεων με καυστική χροιά. Έντονα στοιχεία προφορικότητας και γλώσσα άμεση.
Τελειώνω παραφράζοντας τον Κωστή Παπαγιώργη: “Προς τί άραγε ένα τέτοιο βιβλίο; -Γιατί έτσι, απαντάω. Εξάλλου, τα καλά βιβλία έχουν μέσα τους μπόλικο <<γιατί έτσι>>.”
info: Στάθης Ιντζες, “Οι ανειδίκευτοι δεν κάνουν κιχ” , Μελάνι
