της Ελένης Καρρά
-Στη μνημη του Ζακ Κωστοπουλος –
Το τελευταίο διάστημα και με αφορμή τις τραγικές εικόνες της Ομόνοιας, θυμήθηκα ένα τραγούδι του Renaud, το οποίο όπως εξηγεί ο ίδιος στο life του ΄83, το εμπνεύστηκε από ένα συμβάν της εποχής, στο οποίο έτυχε να είναι μάρτυρας και που του έδωσε την ευκαιρία να μελετήσει τις αντιδράσεις και τα σχόλια του συγκεντρωμένου πλήθους γύρω από έναν νεκρό…Βέβαια, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο νεκρός ήταν όντως ληστής, που επιχείρησε να κλέψει μια τράπεζα (οπότε το περιστατικό διαφέρει εντελώς από τα όσα πρόσφατα παρακολουθήσαμε).
Τα όρνια (Les charognards)
Κόσμος πολύς μαζεύτηκε
Στην οδό Πιερ Σαρόν
Δυο τα ξημερώματα
Η ληστεία απετράπη
Δυο σφαίρες έχω στο κορμί
Στη Σαρσέλ έχω γεννηθεί
Στα Champs Élysées ψοφάω
Όλη η Γαλλία περνάει μπροστά απ’ τα μάτια μου
καθώς σβήνω
Ήρθαν και τα όρνια, θάνατο μυριστήκαν
Νεκρώσιμη ακολουθία μου η ανθρώπινη μαλακία
Το βλέμμα των περίεργων μοναδικό μου σάβανο
Καλά να πάθεις πέθανε
Δεν είσαι παρά ένα σκουπίδι
Σιγά να μην σε κλάψουμε
Καλά να πάθεις ψόφα
Ο φούρναρης απ’ τη γωνιά άφησε τα ταψιά του
Και έτρεξε το σώμα μου να φτύσει πριν παγώσει
Δεν είμαι ρατσιστής, υποστηρίζει, αλλά είναι φανερό
Για όλα τα εγκλήματα πάντα φταίνε οι ξένοι
Εγώ κύριοι πολέμησα παλιά στην Ινδοκίνα
Λέει ένας ηλικιωμένος απόστρατος σε κάτι νεανίες
Αυτά είναι αποβράσματα της κάθε κοινωνίας
Ξεπάστρεψε τους αρχικά, μετά αν θες συζήτα
Καλά να πάθεις πέθανε
Δεν είσαι παρά ένα σκουπίδι
Σιγά να μην σε κλάψουμε
Καλά να πάθεις ψόφα
Αμ αυτοί οι νεαροί, μάλλον θα τους λιντσάρουν
Αν συνεχίσουν το βιολί για μπάτσους που σκοτώνουν
Αν συνεχίσουν το βιολί «κι ο ληστής άνθρωπος είναι»
Κι ότι αυτός ο θάνατος ουδόλως νομιμοποιείται.
Κι αν έπαιρναν τη μάνα σου όμηρο, ή και τον αδερφό σου;
Ρωτάει ο οικογενειάρχης με τον μπερέ το νεαρό ροκά
Κι αν ήταν ο γιος σου αυτός που τώρα εδώ ακίνητος παγώνει;
Αντιγυρίζει ο νεαρός και κλείνει την κουβέντα
Καλά να πάθεις πέθανε
Δεν είσαι παρά ένα σκουπίδι
Σιγά να μην σε κλάψουμε
Καλά να πάθεις ψόφα
Και ο ευυπόληπτος κύριος συνεχίζει το λογύδριο του
Πεπεισμένος ότι η ψυχή μου ήδη στην κόλαση είναι
Ότι ο θάνατός μου υπήρξε υπερβολικά ήπιος, ότι μου άξιζαν χειρότερα
Σίγουρα στην κόλαση αυτόν θα τον ξανάβρω
Δεν είμαι κάνας ήρωας, έπαθα ό,τι μου άξιζε
Ούτε να με λυπάται κανείς, ήμουν και τυχερός
Άμα σκεφτώ τον κολλητό
Που είναι μόνο πληγωμένος
Και θα τελειώσει τις μέρες του στη σκιά της αγχόνης
Καλά να πάθεις πέθανε
Είσαι ένα σκουπίδι
Σιγά να μην σε κλάψουμε
Καλά να πάθεις ψόφα
Ούτε τα δεκαεπτά δεν θα χει κλείσει αυτή η κοπελίτσα που κλαίει
Σκεπτόμενη ότι στα πόδια της ένας άνθρωπος πεθαίνει
Σκασίλα της αν είναι μπάτσος ή ληστής, κι αυτή η καλοσύνη
Καθώς και τα λίγα της δάκρυά μου ζεσταίνουν το σώμα
Κόσμος πολύς μαζεύτηκε
Στην οδό Πιερ Καρντόν
Ώρα δυο το πρωί
Και το αίμα μου ρέει
Αίμα ενός αλήτη που ονειρεύτηκε εκατομμύρια
Εκατομμύρια αστέρια το μνήμα μου φωτίζουν
Εκατομμύρια αστέρια το μνήμα μου φωτίζουν
Μετάφραση: Ελένη Καρρά
