Του Γιάννη Ν. Μπασκόζου.
Είναι οι μέρες και τα γεγονότα που κινητοποιούν όσους διαβάζουν να ξαναδούν τις γραφές. Υπήρξαν βιβλία, μελέτες και δημοσιογραφικά χρονικά που ασχολήθηκαν με την Χρυσή Αυγή και έδωσαν μια ευκρινή εικόνα για το ναζιστικό της ιδεολογικό οπλοστάσιο και την πίστη της στο αίμα και τη βία. Χρόνια ο Ιός της πάλαι ποτέ Ελευθεροτυπίας έγραφε για τα φασιστικά μορφώματα (τι όρος κι αυτός!), τις ιδεολογικές της καταβολές και τα σημερινά πιστεύω τους. Φυσικά αυτοί για κάποιους ήταν «γραφικοί αριστεροί» με εμμονές και ουδέποτε η πολιτεία σκέφτηκε να ασχοληθεί και να διερευνήσει αυτά που έγραφαν.
Αν κάποιος είχε τη διάθεση να ανατρέξει στο site της Χρυσής Αυγής, λίγο πριν τις περσινές εκλογές, θα έβλεπε τους ύμνους στον Χίτλερ, τις κλαψωδίες για τους χαμένους βασανιστές, τους τραμπουκισμούς της νεολαίας σε βάρος αλλοδαπών που μεταξύ τους τις ονομάτιζαν «ψυχαγωγία». Το site αυτό κατέβηκε μεταξύ των πρώτων και δεύτερων εκλογών του 2012 και ξανανέβηκε λευκό. Οι ναζί θέλησαν να σβήσουν προσωρινά τα ίχνη τους.
Το βιβλίο του Δημήτρη Ψαρρά « Η μαύρη βίβλος της Χρυσής Αυγής» (Πόλις) ήταν η πρώτη συστηματική προσπάθεια να μελετηθεί το κόμμα- κίνημα – ιδεολογία της Χρυσής Αυγής. Η καταφυγή στα δικά τους κείμενα ήταν διαφωτιστική. Το ομότιτλο περιοδικό τους χαρακτηρίζει τα μέλη της Χρυσής Αυγής «ναζιστές, παγανιστές, αναρχικούς και εξτρεμιστές», αναφέρεται συχνά στα θεωρητικά κείμενα των ναζιστών ενώ ο Μιχαλολιάκος αναφέρει αρκετές φορές τη χαμένη ευκαιρία που έδωσε ο Χίτλερ στην ανθρωπότητα: «Όταν το 1933 ο Δόκτωρ Γκαίμπελς παρέδιδε στην πυρά τα συγγράμματα του Μαρξ και του Φρόυντ, η ανθρωπότης είχε μια λαμπρή ευκαιρία. Δεν την εκτίμησε και δυστυχώς είτε το θέλουμε είτε όχι θα πληρώση πολύ ακριβά τις συνέπειες του μεγάλου της λάθους». Η άσκηση βίας από τη ΧΑ αποδεικνύεται από τα γραπτά της ότι είναι συστατικό στοιχείο της ιδεολογίας της, όχι μόνον έχει στόχο την ανατροπή του κοινοβουλευτικού καθεστώτος αλλά αναζητά την επιβολή ενός σπαρτιατικού καθεστώτος , όπου ισχύει «ο νόμος της φύσης», με βάση τον οποίο «οι αδύναμοι δεν έχουν θέση» και οι γυναίκες θα υπάρχουν για να γεννούν αρείους πολεμιστές.
Στο βιβλίο του Νίκου Χασαπόπουλου «Χρυσή Αυγή, η ιστορία, τα πρόσωπα και η αλήθεια» (Λιβάνης) υπάρχει καταγραμμένη εν είδει ρεπορτάζ όλη η ιστορία της Χρυσής Αυγής με πολλά στοιχεία που προέρχονται από πρώην μέλη της που αποχώρησαν βιαίως από το «κίνημα». Το βιβλίο καταγράφει τη ΧΑ ως κάτι που αρχίζει σαν κίνημα ιδεών, μετεξελίσσεται σε πολιτικό κίνημα για να πάρει τη μορφή κόμματος, να διαλυθεί και να επανασυσταθεί αρκετές φορές μέχρι τη σημερινή του κατάληξη. Ο συγγραφέας παρακολουθεί αυτές τις χαμαιλεοντικές μεταλλάξεις του αρχηγού της Χρυσής Αυγής Νίκου Μιχαλολιάκου που πλέοντας με το ρεύμα των καιρών αλλά και το ένστικτο της πολιτικής του επιβίωσης διαμόρφωνε αναλόγως την στρατηγική και τακτική του εκάστοτε μορφώματος στο οποίο πρωτοστατούσε.
Η Χρυσή Αυγή από το 1986 που βγαίνει ανανεωμένη μετά από διάφορες εσωκομματικές διαμάχες στο προσκήνιο επαίρεται στα έντυπα της ότι θα είναι ο μοναδικός πολιτικός εκφραστής του ελληνικού εθνικοσοσιαλισμού. Στη ΧΑ εμφιλοχωρούν πυρήνες των σκληρών ναζιστών και ρατσιστών ενώ αρχίζουν οι μεθοδευμένες «ακτιβίστικες» ενέργειες, τουτέστιν οι τραμπουκισμοί. Παράλληλα δυναμώνει η ιδεολογική θωράκισή των μελών της με διαλέξεις και έντυπα. Τα κύρια θέματα του περιοδικού της έντυπου είναι η ανάδειξη της σχέσης ναζισμού και αρχαίου ελληνικού, κυρίως σπαρτιάτικου, πολιτισμού, ο δωδεκαθεισμός, η απαξίωση των μη λευκών φυλών και το ανάθεμα στους εβραίους- αυτοί ευθύνονται για όλα τα κακά του κόσμου.
Ο Νίκος Χασαπόπουλος αποκαλύπτει πώς εκτός από την ιδεολογική καθοδήγηση η ομάδα της Χρυσής Αυγής με την πάροδο του χρόνου, ανακάλυψε ότι μπορεί να λειτουργεί όπως και τα άλλα κόμματα φτιάχνοντας μαζικές μετωπικές οργανώσεις, είτε αυτές ήταν η ΝΟΠΟ (Ναζιστική Οργάνωση Παναθηναϊκών Οπαδών), είτε η Γαλάζια στρατιά (ομάδα των εθνικιστών οπαδών της Εθνικής Ελλάδος στο ποδόσφαιρο που κυνήγαγε στους δρόμους τους Αλβανούς), είτε νεαροί ανεγκέφαλοι που περιστοίχιζαν τα heavy rock συγκροτήματα. Η Χρυσή Αυγή ανακαλύπτει ότι μπορεί να γίνει κόμμα σαν όλα τα άλλα. Οργανώνει και τη νεολαία της με πάρτι, Φεστιβάλ, κατασκηνώσεις, ειδικά έντυπα, ύμνους, σύμβολα και «αθλητικές» ενέργειες- τραμπουκισμούς.
Τώρα πια μετά τη σύλληψη των πρωταγωνιστών και στελεχών της ΧΑ για τη σύσταση εγκληματικής οργάνωσης κτυπάνε τα καμπανάκια της εγρήγορσης, μιας και θυμόμαστε πως πολλά κηρύγματα της ΧΑ έβρισκαν ευήκοα ώτα σε όμορους σχηματισμούς και σε θεράποντες – στελέχη των media. Μεγαλοσχήμονες πολιτικοί ονειρεύονταν μια «πιο σεμνή ΧΑ» , μια «συνεργάσιμη» ΧΑ , μια ΧΑ που θα μπορούσε να στηρίζει το κατεστημένο χωρίς εξάρσεις ενώ δημοσιογράφοι της νύχτας είχαν μετατρέψει τον Μιχαλολιάκο σε έγκυρο συνομιλητή. Τα δύο αυτά βιβλία του Δ. Ψαρρά και το Ν. Χασαπόπουλου φανερώνουν πόσο στέρεα ναζιστικά ιδεολογικά βάθρα είχε η ΧΑ και πόσο εύκολα μπορούσε μια απλή αγανάκτηση να τη μετατρέψει σε αισθήματα φίλα προσκείμενα σε αυτήν.
