της Μαρίζας Ντεκάστρο.
Για να τιμήσει τα έκτα του γενέθλια και την παγκόσμια Ημέρα Μουσείων, το Μουσείο Μαρμαροτεχνίας της Τήνου (ανήκει στο δίκτυο μουσείων του Ομίλου Πειραιώς) παρουσιάζει το έργο Άρτεμις 1997, 2014 του Κώστα Τσόκλη.
Η Άρτεμις είναι μια εγκατάσταση, το άγαλμα μιας εφήβου που δημιουργήθηκε ως έργο ζωντανής ζωγραφικής. Η κοπέλα άγαλμα, ανεπαίσθητα ζωντανή- μια αναπνοή, μια ελάχιστη κίνηση των δακτύλων- αλλάζει όπως όλοι οι οργανισμοί. Κατά τη διάρκεια του 20λεπτου βίντεο, μακρύς χρόνος θέασης που σε φέρνει κοντά στο έργο και τον καλλιτέχνη και αφήνει χώρο στους συλλογισμούς, το ζωντανό άγαλμα χάνει το χρώμα του, σταδιακά γίνεται μάρμαρο και αργά -αργά σπάει και μεταμορφώνεται σε έκθεμα σαν κι αυτά που γεμίζουν τα μουσεία.
Ο καλλιτέχνης δήλωσε παρουσιάζοντας το έργο στο κοινό -στους φιλότεχνους παραθεριστές αλλά και τους τηνιακούς μαστόρους της πέτρας – πως δεν σέβεται την αρχαία τέχνη, με την έννοια ότι δεν είναι κολλημένος αρχαιολάτρης. Η αρχαία τέχνη είναι τέχνη που θαυμάζει και την προχωρά μπολιάζοντάς την με στοιχεία πρωτοπορίας. Μας λέει λοιπόν μέσω της Άρτεμις ότι όλα τα αγάλματα ζουν και μιλούν. Μια κατακόκκινη καρδιά γεμάτη αίμα πάλλεται μέσα στην Άρτεμη και εκρήγνυται στο τέλος. Είναι η καταστροφή; Φανερώνει την αιώνια ζωή των έργων του πολιτισμού; Ή μήπως θέλει να μας ταρακουνήσει και να στείλει ένα μήνυμα αισιοδοξίας ότι δηλαδή τίποτα δεν έχει χαθεί οριστικά στη δύσκολη εποχή που περνάμε;
Το κόκκινο σηματοδοτεί τον κίνδυνο αλλά και τους χυμούς της ζωής, λέει ο καλλιτέχνης.
Η Άρτεμις αφηγείται μια ιστορία με κύκλους που στοιχειώνουν τους Έλληνες, ξεκινώντας από τα χρόνια της λαμπρότητας του μακρινού παρελθόντος μας, διατρέχει τους αιώνες των καταστροφών και φτάνει στη διάλυση του σήμερα για να ανασυγκροτηθεί και πάλι στο μέλλον.
Το έργο δημιουργήθηκε το 1997 για τη «Θεσσαλονίκη, Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης» . Έκτοτε έχει παρουσιαστεί πολλές φορές και τελευταία στο Βαρέζε της Ιταλίας, στο πλαίσιο της Ελληνικής Προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ο καλλιτέχνης αναφέρει σε μια συνέντευξη για το συγκεκριμένο έργο: «Προσπάθησα να βάλω σε αυτήν τη σύνθεση τόσο από την αρχαιότητα, όσο αυτή εξακολουθεί να καθορίζει τη μοίρα μου, τόσο από νοσταλγία, όσο η ανελέητη καθημερινότητα μού το συγχωρεί, και τόση τέχνη, όση απαιτείται για να δικαιολογήσω την παρουσία μου στον χώρο της σύγχρονης δημιουργίας».
Ο περιβάλλον χώρος είναι λιτός: οι γεωμετρικοί όγκοι του κτηρίου, από πέτρα και μπετόν, χάνονται αν το βλέπεις από απόσταση και δένουν με τις μαλακές καμπύλες των απέναντι λόφων, τους περιστερεώνες στο βάθος, τη λάμψη του φεγγαριού που ανατέλλει στο μισοσκόταδο, τους ήχους της φύσης…
Info: Μουσείο Μαρμαροτεχνίας Τήνου, Πύργος Τήνου μέχρι τις 21/7
