Του Μιχαήλ Πρίσβιν (*) {μετάφραση από τα ρωσικά: Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης}
Πουθενά στο δάσος δε θα βρεις πιο πλούσια και παθιασμένη ζωή, απ’ ότι δίπλα σε ένα παλιό κομμένο δέντρο. Καθόμαστε πάνω στο κομμένο δέντρο, χαρούμενοι που τα παιδάκια μας ακούν τόσο προσεκτικά. Ρωτήσαμε ένα πιτσιρικά;
– Πες μας, καλέ μου, ποιον αγαπάς πιο πολύ, τον μπαμπά ή την μαμά;
– Τον μπαμπά, – απάντησε το αγοράκι, εγώ, φυσικά, πιο πολύ απ’ όλους αγαπώ τον μπαμπά, γιατί έπαιζε μαζί μας, ο μπαμπάς μας ήταν όπως κι εμείς.
– Και η μαμά;
– Η μαμά μαγείρευε στην κουζίνα, έπλενε τα ρούχα.
Αυτό σήμαινε για το μικρό αγόρι πως ο μπαμπάς μπορούσε να παίζει μαζί τους, ενώ ήταν πολύ δύσκολο για τη μαμά να κάνει κάτι τέτοιο. Κι ακόμη σήμαινε πως: η μαμά πέθανε αλλά αυτό δεν είναι τρομακτικό, καλύτερα να μη μιλάμε γι’ αυτό, ενώ ο μπαμπάς ζει.
– Ο μπαμπάς σου είναι στο μέτωπο; Τι κάνει εκεί;
– Γράφει γράμματα.
Πάει να πει υπάρχει ελπίδα ότι θα γυρίσει και θα ξαναπαίξουμε. Κοντολογίς, το μικρό αγόρι απάντησε όπως θα απαντούσε οποιοδήποτε από τους βλαστούς που θα ξεπεταγόταν από τον παλιό κομμένο κορμό.
– Θέλω να ζήσω, και αυτό το «αγαπώ πιο πολύ απ’ όλα».
Φτωχέ πιτσιρικά! Πόσες άνοιξες θα πρέπει ακόμη το αηδόνι να τραγουδάει το τραγούδι του ώστε η καρδούλα σου να ξεπεράσει όλα όσα έχει ζήσει, για να μπει ξανά σε τούτη την τρομαγμένη καρδούλα και να μείνει για πάντα η όμορφη μαμά της παιδικής σου ηλικίας!
Μετάφραση από τα Ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης (C)
(*) Πρίσβιν, Μιχαήλ Μιχαήλοβιτς (Michail Mikhailovich Prisvin, Χρούστσεβο, Ορέλ 1873 – Μόσχα 1954). Ρώσος λογοτέχνης. Σε πολύ νεαρή ηλικία προσχώρησε στο επαναστατικό κίνημα και αργότερα σπούδασε γεωπονική, με την οποία ασχολήθηκε έως το 1905, οπότε δημ οσιεύτηκε το βιβλίο του Στη χώρα των πουλιών που δεν είναι τρομαγμένα. Έχοντας κερδίσει την αναγνώριση από το πρώτο αυτό έργο του, συνέχισε να γράφει μικρά πεζά, διηγήματα, μύθους, περιπλανώμενος για πολλά χρόνια σε ολόκληρη τη Ρωσία και ζώντας από το κυνήγι και το ψάρεμα. Το πλούσιο πεζογραφικό του έργο ξεχωρίζει για την αγάπη του προς τη φύση και για την πρωτότυπη γλωσσική έκφρασή του, καθώς αξιοποίησε τις εμπειρίες του από τη στενή επαφή του με την απλή ζωή των χωρικών. Ανάμεσα στα καλύτερα έργα του περιλαμβάνονται: Ο μαύρος Άραβας (1923), Το ημερολόγιο της φύσης (1925), Το χρυσό λιβάδι (1926), Η ρίζα της ζωής (1932), Στάλες του δάσους (1943), Ο θησαυρός του ήλιου (1945), Τα μάτια της γης (1954). Στον ίδιο κύκλο ανήκει και το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημά του Η αλυσίδα του Καστσέι (1927), ο τίτλος του οποίου έχει τη συμβολική σημασία των διπλών δεσμών της καταπίεσης και της προκατάληψης, από τις οποίες πρέπει να ελευθερωθεί ο σύγχρονος άνθρωπος. Στο μυθιστόρημά του αυτό, όπως άλλωστε και σε ολόκληρο το έργο του, ο Π. δίνει δείγματα της μεγάλης αναλυτικής και ενδοσκοπικής του ικανότητας και τείνει στην ανάπτυξη μιας φιλοσοφίας στα ίχνη του πανθεϊσμού και των ιδεών του Ζαν-Ζακ Ρουσό.
