Του Βασίλη Καλαμάρα (Ελευθεροτυπία, 17 Φεβρουαρίου 2014).
Ενάντια στη ρεαλιστική παράδοση με τους συγγραφείς Αχιλλέα Κυριακίδη, Τάσο Γουδέλη και Αρη Μαραγκόπουλο.
Τρεις συγγραφείς, τους οποίους εκτιμώ πολύ είναι ο Αχιλλέας Κυριακίδης (γεν. 1946), ο Τάσος Γουδέλης (γεν. 1949) και ο ‘Αρης Μαραγκόπουλος (γεν.1948). Μού αρέσουν, γιατί πέραν ότι είναι μορφωμένοι και πολύγλωσσοι, έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν έναν τρόπο γραφής που πάει κόντρα στην εύκολη νεοελληνική ρεαλιστική και ηθογραφική λογοτεχνία. Σ’ αυτούς η φαντασία διεμβολίζει την πραγματικότητα με τ’ όνειρο και την ακυριολεξία.
Ολα στο έργο τους – οι πρώτοι είναι θιασώτες τής μικρής φόρμας, ο τρίτος τής μακρόπνοης αφήγησης – ερμηνεύουν ένα μοντερνιστικό τραγούδι χωρίς στίχους, καθώς η μουσική που ακούγεται σέρνεται σε μία χορδή βιομηχανικής πόλης. Η εκδήλωση με τον εύγλωττο τίτλο «Ενάντια στη ρεαλιστική παράδοση», θα έχει την μορφή δημόσιας συζήτησης, με συντονιστή τον συγγραφέα και κριτικό λογοτεχνίας Γιώργο Αριστηνό.
Πραγματοποιείται, την Τρίτη 18 Φεβρουαρίου το απόγευμα στις 7, στο Μέγαρο Μουσικής, στο πλαίσιο τού Κύκλου «Οι λογοτέχνες μιλούν στο κοινό τους», σε συνεργασία με το ηλεκτρονικό περιοδικό «Αναγνώστης». Θα προηγηθεί η προβολή ταινιών, αφιερωμένη στους τρεις παρουσιαζόμενους συγγραφείς. Η τριάδα δεν θα γίνει εύκολη αναγνωστική λεία, ούτε θα δούμε τα βιβλία τους να φιγουράρουν στους προβεβλημένους καταλόγους τών μπεστσέλερ.
Γιατί η λογοτεχνία δεν είναι μία και αυτή, εκτός κι αν έχει τα χαρακτηριστικά τής κλασικής λογοτεχνίας, η οποία εν δυνάμει απευθύνεται σε όλους και σε όλους, ανεξαρτήτου ηλικίας. Ο πειρατισμός στη φόρμα τού λογοτεχνικού αποτελέσματος, ο νεωτερισμός στην στόχευση τού θέματος, η απελευθέρωση τής γραφής από τα ευκόλως αναγνωρίσιμα σημαίνοντα και σημαινόμενα, είναι μόνον ορισμένα από τα πεδία, τα οποία διαχειρίζονται ο Αχιλλέας Κυριακίδης, ο Τάσος Γουδέλης και Ο Αρης Μαραγκόπουλος. Η εποχή μας, καθώς έχει περάσει πλέον και από την ψηφιακή τεχνολογία και έχει ζήσει τον ήχο και τον απόηχό της, δεν μπορεί να αφήσει την λογοτεχνία αλώβητη.
‘Οσο γοητευτικές κι αν είναι οι αγροτικές σκηνές, στις οποίες επιστρέφουμε σήμερα, δίκην μίας ψευδεπίγραφης νοσταλγίας, δεν μπορούν να μάς πείσουν ότι ο κόσμος έχει αλλάξει. Οχι κατ’ ανάγκην προς το καλύτερο. Αλλά έχει αλλάξει…
Συμφωνώ με το κείμενο που προηγείται.Πρώτα, γιατί όσοι υπερασπίζονται τον ρεαλισμό,ξεχνούν ότι ο ρεαλισμός είναι μορφή μυθοπλασίας. ΄Επειτα, τί ρεαλισμό έχουμε ανάγκη, ένα ρεαλισμό που δε χωράει την ποιητικότητα; Ο στενός ρεαλισμός είναι πολύ στενός κορσές για την πραγματικότητα και ακόμη περισσότερο γι’ αυτό που λέμε “πραγματικό”. Το πιο σημαντικό αφήγημα είναι εκείνο που ενώ φαίνεται ότι περιέχει κανόνες μιας συμβατής επικοινωνίας, περιέχει και αφήνει σχεδόν να πρωταγωνιστεί “κι αυτό που του διαφεύγει”.