του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη.
(Σκίτσο από kar.org.gr)
Είναι πλέον κοινός τόπος η διαπίστωση πως σε περιόδους κρίσης, η κοινωνία στρέφεται προς συντηρητικές επιλογές, κυριαρχεί η αίσθηση της εσωστρέφειας και τους απομονωτισμού. Με άλλα λόγια, διαμορφώνεται το ιδανικό περιβάλλον για την εμφάνιση και διάδοση ολοκληρωτικών αντιλήψεων και ιδεολογιών, οι οποίες σε άλλες εποχές και υπό άλλες συνθήκες, παρέμεναν στο περιθώριο της πολιτικής και της κοινωνίας.
Η μη ειλικρινής σχέση με τη Δημοκρατία ενός μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού, διαχρονικά, αποκαλύφθηκε πανηγυρικά τα τελευταία χρόνια. Από τη «θερμοκοιτίδα» του κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενου «κινήματος των αγανακτισμένων» και των «στρατοδικείων των πλατειών», δηλαδή από το πιο δυναμικό αντικοινοβουλευτικό, μεταπολεμικό κίνημα, ξεπετάχτηκαν τα «τάγματα εφόδου» της Χρυσής Αυγής, όπου το όριο ανάμεσα στην πολιτική δράση και την εγκληματική συμπεριφορά είναι δυσδιάκριτο.
Όσο χρήσιμη και αναγκαία κι αν είναι η δικαστική διερεύνηση των δραστηριοτήτων της Χ.Α, δεν αρκεί, ωστόσο, για την απομυθοποίηση και αποκάλυψη της πραγματικής της φύσης. Επιπλέον, η ανειλικρινής σχέση πολλών συμπολιτών μας με το δημοκρατικό πολίτευμα, δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη στην ιδεολογική και πολιτισμική αντιπαράθεση που έχει ξεσπάσει στη χώρα.
Στα πλαίσια αυτής της αντιπαράθεσης το βιβλίο Τα «καθαρά χέρια» της Χρυσής Αυγής του Κωστής Παπαϊωάννου, είναι ένα πολύτιμο και κατατοπιστικό κείμενο, αφού ο συγγραφέας επικεντρώνει το ενδιαφέρον του στην αποδόμηση της «αντισυστημικής ηθικής» που ευαγγελίζονται οι εκπρόσωποι της Χρυσής Αυγής.
Η πρόταξη της «ηθικής ακεραιότητας και καθαρότητας» εκ μέρους των στελεχών της Χρυσής Αυγής και η συνακόλουθη πολιτική «εκκαθάρισης» του «σάπιου και κλεπτοκρατικού πολιτικού συστήματος» είναι μια παλιά, καλή και δοκιμασμένη συνταγή για τους εκπροσώπους του Μαύρου ολοκληρωτισμού. Έχει δοκιμαστεί στη Γερμανία του Μεσοπολέμου, έχει δοκιμαστεί και στην Ελλάδα της Δικτατορίας των συνταγματαρχών.
Η προσπάθεια της «Χρυσής Αυγής» να εμφανιστεί ως το «εθνικό απολυμαντικό» για να ξεκαθαρίσει ο τόπος και η χώρα από «τη βρώμα των κλεπτών πολιτικών», υποκρύπτει τα βαθύτερα σχέδια του νεοφασιστικού αυτού κινήματος. Η στοχοποίηση, αρχικά, «εκείνων που έκλεψαν, εκείνων που έβαλαν το χέρι στο μέλι», δεν είναι τίποτα άλλο, παρά το πρελούδιο για μια πολιτική γενικευμένης εκκαθάρισης όλων όσων δεν θα είναι αρεστοί στο σκοτεινό μηχανισμό μιας οργάνωσης που κρυβόταν στο περιθώριο της κοινωνίας επί δεκαετίες και ξεπρόβαλε ως «εθνικός τιμωρός» μόλις οι συνθήκες της το επέτρεψαν. Και οι συνθήκες αυτές δεν είναι άλλες από εκείνες που καλλιεργήθηκαν από την ιδεολογία του μίσους κατά πάντων, με το πρόσχημα ή μη της κρίσης.
Παρακολουθώντας τη σκέψη του Κωστή Παπαϊωάννου μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται το μέγεθος του κινδύνου που απειλεί συθέμελα την ελληνική κοινωνία: να μολυνθεί από έναν ιό θανατηφόρο, εκείνο της «καθαρότητας» εν ονόματι ενός φαντασιακού «καθαρού έθνους». Οι επισημάνσεις του για τη διείσδυση στους κόλπους του κρατικού μηχανισμού (αστυνομία) αλλά και η δράση της Χρυσής Αυγής με όρους Μαφίας στο δημόσιο χώρο, προκαλούν, δικαίως, βαθιές ανησυχίες για την εξάπλωσή της.
Ωστόσο, η αντιπαράθεση στα πλαίσια ενός δημοκρατικού καθεστώτος γίνεται με όρους νομιμότητας και πολιτικής. Και αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από την πολιτική επιχειρηματολογία και αποδόμηση των ιδεοληψιών εκείνου του τμήματος της ελληνικής κοινωνίας που φλερτάρει επικίνδυνα με τον εκφασισμό της καθημερινής, δημόσιας και ιδιωτικής, ζωής.
Υπό αυτή την οπτική γωνία, το βιβλίο του Κωστή Παπαϊωάννου είναι ένα χρήσιμο εργαλείο και ένα πολύτιμο «όπλο» στη φαρέτρα κάθε δημοκρατικού πολίτη.
Τα «καθαρά χέρια» της Χρυσής Αυγής
Εκδόσεις Μεταίχμιο
Αθήνα 2013
Σελ: 263