του Γιώργου Ξενάριου.
Στον ευαίσθητο και αλλοπρόσαλλο ορίζοντα του ελληνικού συλλογικού φαντασιακού θριαμβεύουν λέξεις όπως «αλλαγή», «ανατροπή», «επανάσταση», «εξέγερση» και άλλες ρήξεως σημαντικές. Δεν υπάρχει ούτε ένα κόμμα, από τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής μέχρι την εξωκοινοβουλευτική αριστερά και τους «αντεξουσιαστές» που να μη θεμελιώνει σε αυτές τη ρητορική του. Ένα άρωμα διαρκούς επανάστασης αναδίδεται από αυτή τη γωνιά της Νότιας Βαλκανικής, μια διαρκής, σχεδόν εγγενής δυνατότητα εξέγερσης φαίνεται να ανθεί στα εδάφη του Νότιου Αίμου. Πλατεία Ταχρίρ ζητούσε ο Αλαβάνος να κάνουμε την Πλατεία Συντάγματος, με τη ρήξη λογοπαίζει ακόμα και ο Ανδρέας Λοβέρδος στον νεότευκτο πολιτικό σχηματισμό του. Μάλιστα δεν περιοριζόμαστε στους κατοικοεδρεύοντες στην ελληνική χερσόνησο, αλλά φιλοδοξούμε να μεταλαμπαδεύσουμε τόσο τη ρητορική, όσο και τη θεωρία της Επανάστασης σε όλα τα ευρωπαϊκά εδάφη. Έλληνες αντεξουσιαστές συνεργάζονται με Ιταλούς και Ισπανούς συναδέλφους τους, Έλληνες νεοναζιστές συνομιλούν με Γερμανούς ομοϊδεάτες, για να μη μιλήσουμε για το ΚΚΕ που ο προγραμματικός διεθνισμός του θεμελιώνεται πρωτίστως στην εξαγωγή επανάστασης.
Είμαστε άραγε τόσο πρωτοπόροι; Είναι γραμμένο στο DNA μας, όπως διατείνονται οι υποστηρικτές της βιο-φυλετικής μας καθαρότητας; Είμαστε τόσο αβόλευτες ψυχές, ώστε το πανταχού παρόν αίτημα για ανατροπή, αλλαγή κλπ. να αποτελεί προϋπόθεση για τη βιολογική αλλά και την πολιτισμική επιβίωσή μας; Είναι οι άλλοι λαοί τόσο κομφορμιστές ώστε τα άνθη της Επανάστασης να ευδοκιμούν μόνο σε τούτη την άκρια της Βαλκανικής;
Φοβάμαι πως όχι. Η στάση μας αυτή, η ισχυρή εθνική μας ροπή προς τις παντοίες επαναστάσεις, είναι προϊόν της θυμικής μας υπόστασης, μια ακόμη έκφραση του συλλογικού συναισθήματος. (Είναι χαρακτηριστικό ότι κοινωνίες λιγότερο θυμικές και συναισθηματικές από τη δική μας επιμένουν σε λιγότερο ριζοσπαστικές αλλά όχι λιγότερο δημιουργικές λύσεις.) Είναι ακόμη το αποτέλεσμα μιας συμβολικής σύγκρουσης ανάμεσα στο παλιό και το νέο, που στην χώρα μας έχει πάρει εντελώς αντίστροφη μορφή: το (αφόρητο) παλιό επιμένει σε (φαινομενικά) πιο βαθιές ρήξεις και ανατροπές, ενώ το νέο προτείνει ηπιότερες αλλά πιο δημιουργικές λύσεις. Είναι, τέλος, ο απολογισμός μιας πραγματικής και συμβολικής σύγκρουσης ατομικών και συλλογικών εγωισμών, όπου και οι μεν και οι δε αναγκάζονται να πλειοδοτήσουν σε επαναστατική διάθεση και προθέσεις.
Το μόνιμο λοιπόν αίτημα της ελληνικής κοινωνίας για (την όποια) αλλαγή, αίτημα που συχνά βρίσκεται και στα χείλη των αλάλων, και η συνακόλουθη στάση μας δεν είναι το απόσταγμα της ώριμης σκέψης μιας κοινωνίας, προϊόν μιας μακράς αναστοχαστικής διαδικασίας. Φοβάμαι ότι, συνοψίζοντας ένα από τα πολλά υπολείμματα της προ-νεωτερικότητας που επιβιώνουν στην καθ’ ημάς Ανατολή, είναι περισσότερο το αποτέλεσμα του πατροπαράδοτου νεοελληνικού τσαμπουκά, μια ακόμη πτυχή του βαλκάνιου κατσαπλιαδισμού μας. Φοβάμαι ακόμη ότι, ex contrario, συνοψίζει τον φόβο της βαθύτατα συντηρητικής κοινωνία μας για ό,τι πραγματικά νέο, την πραγματική αλλαγή. Και γι’ αυτό ακυρώνει, δυστυχώς, τον εαυτό του υπονομεύοντας εξ αρχής την αξιοπιστία του και τεμαχίζοντας τις ελπίδες και τα όνειρα που πολλές γενιές επένδυσαν σε αυτό.
Οι διαπιστώσεις δε μου αρκούν. Ψάχνω τρόπους επικοινωνίας με τους ανθρώπους που αακολουθούν τις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Χ.Α.- και όχι μόνο. Τί πληροφορίες και από πού τις έχουν, όλοι αυτοί οι άνθρωποι;
Ο ιστότοπος έγινε και πολιτικός;;; Πίστευα πως περιορίζεται στις τέχνες και τα γράμματα… Ζούμε δύσκολους καιρούς και η κοινωνική και πολιτική εγρήγορση και ευαισθητοποίηση είναι δεδομένη απλά το άρθρο (όσο καλό κι αν είναι για ένα πολιτικό μπλογκ) πιστεύω πως “ξενίζει” και δε συνάδει με την ταυτότητα και την αισθητική του ιστότοπου. Παρόλα αυτά δε διαφωνώ με τον γράφοντα.