Του Σπύρου Κακουριώτη.
«Εδώ, λέω να μείνουμε στο ερωτηματικό». Αυτήν την αμφίθυμη απάντηση έδινε ο Πέτρος Κουτσιαμπασάκος στην ερώτηση: “αν κάποιος σας χάριζε την αιώνια νιότη με αντίτιμο την απώλεια της συγγραφικής ή αναγνωστικής σας ιδιότητας, θα δεχόσασταν τη συναλλαγή;” σε συνέντευξή του τον περασμένο Απρίλιο, όταν μόλις είχε κυκλοφορήσει το δεύτερό του βιβλίο…
Σήμερα μένουμε στο ερωτηματικό που ο Πέτρος δεν πρόλαβε να απαντήσει, φεύγοντας την Τετάρτη από τη ζωή, σε ηλικία μόλις 48 ετών… Στο ερωτηματικό, και στα ερωτήματα…
Ο Πέτρος, εκτός από καλός συγγραφέας, ήταν και ένας αγαπημένος συνάδελφος. Αν και σπούδασε κοινωνιολογία στο Πάντειο, έκανε την άχαρη αλλά διδακτική, για τη λογοτεχνική προπαρασκευή, δουλειά του διορθωτή. Βρεθήκαμε μαζί στην Αυγή, αργότερα δούλεψε πιο σταθερά στην Ελευθεροτυπία και σε εκδοτικούς οίκους… Καμιά φορά μάλιστα εμφανιζόταν στο γραφείο με το τρομπόνι του, καθώς ήταν παράλληλα κι ένας καλός μουσικός, που δούλευε στη Φιλαρμονική του Δήμου Ν. Φιλαδέλφειας παλιότερα και σε εκείνην του Δήμου Αγίου Δημητρίου μέχρι τελευταία.
Μας εξέπληξε όλους ευχάριστα όταν μας έφερε το πρώτο του βιβλίο, το 2004, τυπωμένο από την Εστία, τη συλλογή Η σκεπή, όπου με τρυφερότητα, αλλά και κάτι από τη σκληράδα του βουνίσιου, στέγαζε διηγήματα που τα περισσότερα τοποθετούνταν στη «μικρή πατρίδα», το Αρματολικό Τρικάλων, στις πλαγιές των Αγράφων, εκεί που γεννήθηκε στα 1965…
Η σκέψη του δεύτερου βιβλίου, εκείνου που θα ήταν το κρίσιμο τεστ για να μετρήσει τις συγγραφικές του δυνάμεις, τον βασάνιζε, όμως δεν βιαζόταν. Επέλεξε συνειδητά την «αγρανάπαυση», εκεί που τον οδηγούσε η αρχέγονη σοφία του «χωριάτη»… Για κάποια χρόνια χάθηκε, ήταν η εποχή που είχε κλείσει η Ελευθεροτυπία, η κρίση και η ανεργία που δυσκόλευαν όλους δυσκόλευαν και τον Πέτρο…
Συναντηθήκαμε ύστερα από καιρό, σε μια εκδήλωση στο κατειλημμένο «Εμπρός». Φεύγοντας από το θέατρο και συζητώντας «πώς πάνε τα γραψίματα», είπε χαμογελώντας πλατιά ότι άνοιξε τα φτερά του στη μεγάλη φόρμα, στο μυθιστόρημα. Λίγο αργότερα πήραμε στα χέρια μας την Πόλη παιδιών (εκδ. Πατάκη), ένα αφήγημα μέσα από το οποίο διαχειριζόταν τα δικά του βιώματα από τη φοίτησή του στην παιδόπολη «Άγιος Δημήτριος» της Θεσσαλονίκης…
Η χαρά όμως για το καινούργιο του «παιδί» δεν κράτησε πολύ. Ένα χρόνο μετά την έκδοσή του έφυγε αδόκητα από κοντά μας… Ένα εγκεφαλικό επεισόδιο τον έριξε, κλινικά νεκρό, στο κρεβάτι της εντατικής, από τις 19 Νοεμβρίου σε κώμα. Μέχρι που την Τετάρτη η δυνατή καρδιά του Πέτρου δεν άντεξε άλλο…
Μιλώντας για τους ήρωές του, έλεγε πως, μετά την έκδοση του βιβλίου, «φεύγουν. Μαθαίνω νέα τους από άλλους, τους βλέπω μόνο όταν ξανανοίγω το βιβλίο».
Έτσι κι εμείς τώρα, Πέτρο, θα μαθαίνουμε νέα σου μόνο ξανανοίγοντας τα βιβλία σου…
Σπύρος Κακουριώτης
* Μια πρώτη μορφή αυτού του κειμένου δημοσιεύτηκε στην Αυγή της 9/1/2014
