Της Χριστίνας Κυριακάτη.
Με βασικό χαρακτήρα του αφηγήματος μία μεσήλικη γυναίκα αντιλαμβανόμαστε τα γεγονότα σε τριτοπρόσωπη εσωτερική εστίαση και σε τακτικές παρεμβολές ενός πρωτο-πρόσωπου γράμματος γραμμένο προς το αντικείμενο του πόθου. Το μυαλό της ηρωίδας αναδεικνύει το αλλοιωμένο συλλογικό Είναι όπως αυτό παραμορφώθηκε και εκφυλίστηκε μέσα στην πόλη. Αναδεικνύει την ανάγκη παραδοχής της τρέλας που μαστίζει το είδος, μια τρέλα που καταπιέστηκε και έγινε τρόμος και παράλογο αντί για ευφάνταστη δημιουργία. Η Αθήνα της κρίσης, της κρίσης ταυτότητας και της ημι-ασυνείδητης αίσθησης της ανουσιότητας μιας συνηθισμένης καθημερινότητας όπου ‘αργά ή γρήγορα η πλήξη θα τινάξει τα ικανοποιημένα τους σωθικά στον αέρα.’
Η ηρωίδα, κάθε άλλο παρά μια συνηθισμένη συνείδηση, μας προσφέρει μια σαχτουρική και καφκική οπτική γωνία γεμάτη σκληρή ποίηση και εικόνες που αφήνουν εκείνα τα υπολείμματα θολούρας μετά από εφιάλτη. Ποικίλες μεταμορφώσεις λαμβάνουν χώρα με ομηρικά ή οργουελικά γουρούνια να βουτάνε μέσα στην πλεονεξία και την αλαζονεία τους, με τρομακτικά παγώνια να ανοίγουν απειλητικά τα φτερά τους, με ηθοποιούς να εκπυρσοκροτούν εναντίον του εαυτού τους πάνω στη σκηνή, με μανούλες σκυλιά που θέλουν να προστατέψουν το παιδί από την ανεμελιά του. Είναι τα άβαταρ των καταπιεσμένων και το απωθημένο στοιχείο που δημιούργησε το υποβόσκων τέρας. Και ο ακάλυπτος της πολυκατοικίας είναι ο ναός μιας κόλασης γεμάτος από ακαθόριστο φθοριούχο φως και μπόχα γύρω από τον οποίο στοιβάζονται οι αμαρτωλοί.
Σε αντίθεση με τη ζοφερή δυστοπική πόλη έρχεται η όμορφη αλλά αμφιλεγόμενη τουριστική επαρχία που μάλλον δε ξέρει να αξιοποιήσει τον εαυτό της αφού δεν μπορεί να ξεφύγει από το φαύλο κύκλο της ετεροτοπίας. Και ο Χατζιδάκις, από τους λίγους που μας μάθανε να αγαπάμε, μια ελπιδοφόρα νότα που όμως ανήκει στο παρελθόν. Ενώ της Ελλάδας τελικά της πρέπει καλύτερα μια πλαστική σακούλα για σημαία.
Ως βασικό στοιχείο του έργου διαφαίνεται η Πείνα και η γελοιότητα της ύπαρξης. Η πείνα αυτών που ψάχνουν στα σκουπίδια, η πείνα για αγάπη, η πείνα για τον ελεύθερο λόγο έναντι της νηστείας της αυτολογοκρισίας, η πείνα για την αλήθεια των πραγμάτων, η πείνα για ουσία και νόημα, η πείνα για ζωή που παραμένει ανικανοποίητη και αφήνει τα υποκείμενά της να περιπλανιούνται σα σκιές μέσα στην πόλη.
Σε μια κοινωνία στα όρια της κανιβαλικής έξαρσης το κείμενο τείνει να κατασπαράξει τα αδρανή μας μυαλά.
INFO: Έρση Σεϊρλή, Γράμμα στον Εχθρό μου, εκδ. Απόπειρα, Αθήνα 2013
