Του Μένου Δελιοτζάκη.
Για άλλη μια χρονιά και φέτος, μέσα στο Μάη, στην πλατεία που φέρει το όνομα του μεγάλου αγωνιστή της Δημοκρατίας, στον Άγιο Δημήτριο, επί της Λεωφόρου Βουλιαγμένης, έγιναν εκδηλώσεις τιμώντας τη μνήμη του. Πολύ κοντά στο σημείο που ξημερώματα πρωτομαγιάς του 1976, βρήκε το θάνατο, καθώς το αγαπημένο του μιραφιόρι καρφώθηκε στη ράμπα υπόγειου συνεργείου.
Για άλλη μια φορά, βαρύγδουποι βερμπαλισμοί στους λόγους των επισήμων. Για άλλη μια χρονιά μουσικές εκδηλώσεις, συναυλίες, από σχήματα που χρόνια τώρα με τη στήριξη – παρότρυνση των κομμάτων στην αγορά των ανά τους Δήμους εκδηλώσεων, βγάζουν τον επιούσιο. Αεροπανό, αφίσες, έντυπα, που σκοπό έχουν την προβολή των δημοτικών αρχόντων κυρίως και των δράσεών τους. Μια αντιαισθητική προβολή, που αμφιβάλει κανείς αν θα ήταν σύμφωνος σήμερα ο Παναγούλης. Αφιερώματα στον αγωνιστή ή στον ποιητή Παναγούλη και την Οριάνα Φαλάτσι. Τη γυναίκα που στάθηκε δίπλα τον μεγάλο άνδρα. Τραγούδια για την άνοιξη, για τον έρωτα, για τους αγώνες.
Μόνο που φέτος, μέρες πριν τις δημοτικές εκλογές, το βροχερό Σαββατοκύριακο στις 3 και 4 Μαΐου, στην πλατεία Παναγούλη, κάτω από τα βρεγμένα στέγαστρα, συναντούσε κανείς περισσότερο του υποψήφιους Δημάρχους και Δημοτικούς Συμβούλους, παρά τους δημότες. Και αναρωτιέται κανείς. Τι θα μπορούσε να φοβάται ο δημότης, με τόσο θαρραλέους δημοτικούς άρχοντες! Κλεισμένοι οι δεύτεροι στα σπίτια τους, είτε από την ανέχεια είτε από την αδιαφορία για κάτι τόσο μακρινό, άλλα και για τους νέους, ίσως τόσο άγνωστο.
Όμως πόση αξία, πόση σημασία, πραγματική σημασία, έχουν αυτές οι εκδηλώσεις μνήμης, χρόνια μετά το τραγικό γεγονός, όταν το μόνο που μένει σε αυτούς – τους λίγους – που παρακολουθούν τις εκδηλώσεις, είναι οι λόγοι των αρχόντων και η μουσική βραδιά που ακολουθεί, με τη συνοδεία της απαραίτητης μπίρας και των μεζέδων.
Το μόνο που πραγματικά συνάδει με τη σεμνότητα που αξίζει σε έναν σημαντικό άνθρωπο όπως ο Παναγούλης, είναι η τελετή πριν την έναρξη της μουσικής παράστασης, στο μνημείο που έχει στηθεί προς τιμή του Αλέξανδρου Παναγούλη. Επίσημοι και ανώνυμοι πολίτες, υπό την απαγγελία ποιημάτων του, άφησαν ένα γαρύφαλλο. Μήπως μόνο αυτό αρκεί; Μήπως μόνο αυτό του αξίζει;
