Ο Νίκος Αδάμ Βουδούρης συζητά με τη Γιούλη Αναστασοπούλου για το δεύτερο βιβλίο του τον “Καϊάφα”. Ο Νίκος δεν χρειάζεται πολλές συστάσεις. Η πρώτη του συλλογή διηγημάτων με τίτλο «ο βυθός είναι δίπλα» είναι ένα καθηλωτικό αφήγημα. Ο “Καϊάφας” είναι κάτι άλλο, εξίσου ελκυστικό, είναι ένα μυθιστόρημα, ένα καλοκαιρινό ταξίδι, ένας μοναχικός άνδρας, ένας αγέρωχος σκύλος, η αγωνία για κανονικότητα, η αυτοεκπληρούμενη προφητεία και πολλά ακόμα ανεπίδοτα.
Τι κάνει ένας σκύλος σε μια ιστορία;
Περιμένει υπομονετικά να συναντήσει τ’ άλλα σκυλιά απ΄ τις πολλές ιστορίες με σκύλους, κι όλα μαζί με επικεφαλής τον Άργο του Οδυσσέα θα γαυγίζουν μελωδικά προσμένοντας το επόμενο σκυλί μιας άλλης ιστορίας που κάπου κάποιος θα την γράφει.
Αν δεν ήταν σκύλος τι θα μπορούσε να είναι; (είναι αναντικατάστατο το εύρημα);
Δε σας καταλαβαίνω, από που κι ως που χαρακτηρίζετε «εύρημα» τον έναν απ΄ τους δυο βασικούς ήρωες μιας ιστορίας.
Έχετε δίκιο. Είναι εμφανές ότι ο Σαμψών δε θα μπορούσε να είναι γατί. Είναι χαραγμένη στη μνήμη μου η φράση ΣΚΥΛΙ ΜΟΥ που με τόση γλύκα και πόνο μαζί απευθύνει ο ήρωας σε ένα πλάσμα που δεν είναι δικό του.
Ούτε γατί, ούτε παπί. Ακούστε, στην μοναχική του περιπλάνηση ο ήρωάς μου συνάντησε ένα σκύλο γιατί αυτό ζητούσε η ψυχή του, ένα όμορφο πλάσμα πρόθυμο να δώσει και να λάβει αγάπη. Επίσης ενα πλάσμα με προδιάθεση στην εξάρτηση.
Ο τόπος όμως; πόσο σημαντικό είναι ότι αυτός ο σκύλος τριγυρνάει σε εκείνη την αμμουδιά;
Ο τόπος γέννησε την ιστορία. Η ανθρωπογεωγραφία του δηλαδή, και το ανάγλυφο του εδάφους, και βέβαια, τα αγκάθια που με τρύπησαν εκεί, χρόνια πριν, μα και προσφάτως.
Όπότε δε θα μπορούσε αυτή η ιστορία να αφορά στη Βόρεια Ελλάδα;
Δε ξέρω. Ρωτήστε την Βόρεια Ελλάδα.Προσωπικώς εγώ, αντιτίθεμαι με λύσσα στην εντοπιότητα.
Σας γνωρίσαμε μέσα από τα εξαιρετικά διηγηματά σας «ο βυθός είναι δίπλα».Γιατί μυθιστόρημα;
Ό,τι γράφω το γράφω γιατί δε μπορώ να κάνω αλλιώς, δηλαδή όχι πως θα σκάσω αν δε γράψω, μα, μια κάποια δυσφορία την αισθάνομαι. Αυτό το «δε μπορώ να κάνω αλλιώς» είναι η απάντηση και στις απορίες σας για την έκταση, την φόρμα μιας ιστορίας. Το διήγημα είναι διήγημα διότι τόσο είναι το υλικό που προκύπτει απ΄ την εκκαθάριση, το μυθιστόρημα είναι μυθιστόρημα για τους ιδίους λόγους.
Θα λέγατε λοιπόν (στα πλαίσια αυτής της δυσφορίας) ότι θα μπορούσε ο Καϊάφας να συνομιλεί με το προηγούμενο βιβλίο σας;
Όχι δεν συνομιλούν, είναι τσακωμένα, λέξη δεν ανταλλάσσουν, με διεκδικούν βλέπετε,το καθένα αποκλειστικά για πάρτη του,κι είναι σε μόνιμη κόντρα.Όμως, τώρα πιστεύω θα συμμαχήσουν και θα αρχίσουν το λακριντί. Έχουν, πιθανότατα, κοινό εχθρό, το τρίτο μου πόνημα, έτσι τα δυο πρώτα θα συσπειρωθούν, θα συνομιλούν και θα καταστρώνουν δόλια σχέδια για να υποτιμήσουν τον αντίπαλο και να τον υποβιβάσουν στα μάτια μου, ίσως και στα μάτια σας. Μου έρχεται στο νου μια φράση του Χατζιδάκι, η εξής : Μια ζωή το ίδιο τραγούδι γράφω. Θα μου πείτε που κολλάει η φράση αυτή σ’ αυτά που λέμε τώρα; Λοιπόν τα βιβλία δε «συνομιλούν» διότι απλά το πρώτο ήταν αναγκαίο για να βγει το δεύτερο και το δεύτερο χρειάζεται για να βγει το τρίτο. Ελπίζω να σας μπέρδεψα αρκούντως.
Παρόλα αυτά διαβάζοντάς ένοιωσα την αγωνία για κανονικότητα. Ο ήρωας παλεύει να ενταχθεί αλλά και να μείνει ανένταχτος, να κουρνιάσει στην αν-ασφάλεια του μυαλού του. Αισθάνομαι ότι υπήρχε τέτοια ανάγκη και στους ήρωες των διηγημάτων σας, ένα ανάλογο αίτημα.
Οι εμμονές μου παραμένουν, οπότε είναι λογικό κι αναμενόμενο το ένα βιβλίο να σας φέρνει στο νου το προηγούμενο. Μου ΄χουν πει εξάλλου πως από νωρίς έδειξα ότι έχω αναγνωρίσιμο ύφος.
Άρα δε χρειάζεται να ρωτήσω πως διαλέξατε το θέμα; Μάλλον σας διάλεξε.
Το βρήκα στο σούπερμαρκετ της ψυχής μου. Μ’ άρεσε και το πήρα. Μου κόστισε κάπως ακριβά βέβαια, μα όταν είδα την τιμή ήταν πλέον αργά να κάνω πίσω. Εξάλλου ήταν τόσο λαχταριστό στη συσκευασία του. Δεμένο με έντερα και στολισμένο με συκώτια, πως να του αντισταθώ.
Πραγματικά ποιος αντιστέκεται σε τέτοιο περιτύλιγμα! Έχετε αγαπημένη φράση στο κείμενό σας;
Την φράση που αγαπάει η αγάπη μου: Εγώ από μικρός κολύμπαγα στις δαχτυλήθρες.
Ωραία εικόνα. Σας φαντάστηκα να γράφετε με δαχτυλήθρες! Πως γράφετε αλήθεια;
Γράφω με μελάνι στο δέμας του φόβου μου, των ενοχών μου και των ηρωικών μορφών που συναντώ τυχαία. Δαχτυλήθρες ασφαλώς και πάντα φορώ. Έχω πολύ ευαίσθητα ακροδάχτυλα. Τα βούταγα από νωρίς στα τοξικά απόβλητα του μυαλού, του δικού μου και των άλλων, και τα έκαψα τα δαχτυλάκια μου.
Επόμενο έργο σας;
Μυθιστόρημα, τίτλος αυτού: ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ
Πως βλέπετε τα δρώμενα στο λογοτεχνικό τοπίο;
Δεν το βλέπω καλά το τοπίο αυτό, εξάλλου δεν κοιτάζω κατά κει, προτιμώ βλέπετε το αλισβερίσι με τους αρχειοθετημένους κι όχι με τους δρώντες.
Απαντήστε μας σε μια ερώτηση που δεν σας κάναμε.
Σ αγαπώ γιατί εισ΄ ωραία σ΄ αγαπώ γιατί είσ΄ εσύ.
Δώστε μας μια συστατική επιστολή για νεοεμφανιζόμενο συγγραφέα.
Την Κωνσταντία Σωτηρίου, δαγκωτό.
Μικρό βιογραφικό
Ο Νίκος Αδάμ Βουδούρης γεννήθηκε στο Γλυκορρίζι Μεσσηνίας. Έχει γράψει τη συλλογή διηγημάτων «Ο βυθός είναι δίπλα» Πατάκης 2008 και το μυθιστόρημα “Καϊάφας”, Πατάκης, 2016.
